Loading...

Adeia - Hourglass

Gepost in Reviews door Chris van der Aa op 21-06-2012

Tracklist

01. Cordyceps (7:50)
02. Providence (5:50)
03. Hourglass (10:04)
04. Filling the Void (6:14)
05. Inheritance (14:09)

Het idee voor Adeia ontstond voor het eerst een paar jaar geleden toen de klassieke violiste Laura ten Voorde besloot het roer radicaal om te gooien. Op zoek naar iets totaal nieuws, een uitdaging, muziek die dichter bij haar hart zou liggen. Ontevreden met de grenzen die het concept van klassieke muziek met zich meebrengt werd een band gevormd. Een uitdagend, progressief geluid, agressie, maar ook melodieuze en symfonische elementen en klassieke muziek zouden hierin verenigd moeten worden.

Aldus werd Adeia gevormd, grotendeels bestaande uit leden die nog op het conservatorium in Rotterdam zaten. Ze creëerden een geluid bestaande uit een amalgaam van klassieke melodieën, progressieve rock en stevige metal elementen, waaronder heavy gitaarwerk en zware grunts. Gecombineerd met prikkelende teksten een verrassende combinatie. Op 14 mei 2012 presenteert Adeia debuutalbum Hourglass. Waar ik met vijf tracks in eerste instantie denk met een EP van doen te hebben, halen die vijf nummers gezamenlijk 42 minuten. Dat betekent lange uitgesponnen passages, in combinatie met het vooruitzicht van de klassieke en progressieve aspecten lijkt dat interessante muziek op te kunnen gaan leveren.

In de vorm van Cordyceps opent het album weinig verrassend (gezien de tekst uit de introductie) met klassieke muziek. De overgang naar metalen gitaarwerk en heavy grunts wordt dan soepel gemaakt. Ik was vooraf bang dat de genoemde, uiteenlopende elementen op een wat gekunstelde manier verenigd zouden worden, niets blijkt minder waar. Adeia slaagt er prima in om hun diversiteit aan muzikale invalshoeken in complete nummers te vangen. En dat is knap.

Het lange titelnummer is een goed voorbeeld van hoe Adeia de eigen muziek graag in elkaar ziet steken. Een sereen intro van toetsen, strijkers, zang wordt langzaam uitgebouwd naar een heavy rock/metal passage met de trapsgewijze toevoeging van drums, grunts en elektrische gitaar. En vervolgens dezelfde weg weer terug. Piano en strijkers blijven een belangrijk onderdeel uitmaken van de progrock muziek. Het mooie er aan is dat alle verschillende elementen hun eigen plaats hebben en in evenwicht zijn. Geen enkel aspect van de veelzijdige muzikale invalshoeken overheerst een ander.

Natuurlijk heb ik als metalfan wel mijn voorkeuren voor bepaalde passages in de nummers die voorbijkomen (heerlijke openingsriff van Filling The Void bijvoorbeeld), dat staat gelukkig niet in de weg dat ik van het hele album kan genieten. Ik denk dat dat voor veel liefhebbers van progressieve (rock) muziek wel opgaat. Ik vraag me daarnaast wel af hoe uitgesproken liefhebbers van klassieke muziek tegen deze samensmelting van diverse stijlen aankijken.

Het zal niet verbazen dat de ruim 14 minuten durende afsluiter Inheritance het summum toont van waar Adeia toe in staat is. Ook weer zo'n subtiele opbouw naar vooral heerlijke progrock; maar eigenlijk bevat de muziek van Adeia voor elk wat wils, zelfs een korte blastpassage wordt niet geschuwd. Heel af en toe denk ik wel eens: waar heb ik dat eerder gehoord, zoals de clean gezongen zanglijn in het 'refrein'. Maar dat mag de pret niet drukken. Dit is helaas wel het eerste nummer waarin ik de viool net wat te overheersend vind overkomen, omdat ie er constant is. Af en toe even weglaten in de heavier passages had naar mijn mening geen kwaad gekund.

Verder heb ik niks te zeiken over dit interessante experiment (is het dat?). Het kostte me geen enkele moeite om dit album een paar keer achter elkaar te beluisteren. Er zit zo veel in, telkens hoor ik weer een nieuw lijntje, een element waarvan ik dacht: was dat er net ook al? Gelaagdheid is een term die reviewers vaak gebruiken om de complexiteit van muziek aan te duiden. Maar het punt is juist: ondanks al die laagjes heb ik het idee dat Adeia er in geslaagd is hun muziek transparant te laten doorkomen. Avontuurlijk ingestelde muziekliefhebbers gaan dit beter eens checken!

Franc Timmerman - Vocals

Laura ten Voorde - Violin, Vocals

Ruben van Kruistum - Cello

Wabe Wieringa - Guitar

Laurens Hoppe - Keys

Dennis Burgemeerster - Bass

Christiaan Bruin - Drums