11Paranoias - Stealing Fire From Heaven

• Band11Paranoias [GB]
• TitelStealing Fire From Heaven
• Release datum10-11-2014
• LabelRitual Productions [GB]
• PromotorPioneer Music Press

Tracklist

01. The Great Somnambulist
02. Paranoiditude (Beyond the Grave)
03. Surrealise
04. At the Cursus
05. By the Light of a Dying Star (Neutron Start)
06. Lost to Smoke
07. Retribution of Dreams

11Paranoias is een drie-koppige psychedelische doom/sludge/drone band uit Het Verenigd Koninkrijk. Misschien nog wel meer dan de omschrijving van de muziek zal de 'all-star' bezetting van deze band tot de verbeelding spreken. 11Paranoias bestaat namelijk uit drummer Nathan Perrier (Satan's Wrath), bassist/schreeuwlelijk Adam Richardson (Ramesses, Akem Manah, Pombagira) en gitarist Mike Vest, die we uiteraard kennen van Bong. Dit trio musiceert samen sinds 2011, en bracht eind vorig jaar het tweede album Stealing Fire From Heaven uit.

Het album gaat van start met The Great Somnambulist, dat begint met een sudderend laagje bas, waar overheen cleane gitaarlikjes spacey geluidjes lijken te improviseren. Een fluisterende, bijna boosaardige praatzang, subtiel geroffel op de toms, en een aantal geluidjes dat klinkt als samples, maar ook verwrongen gitaargeluiden zouden kunnen zijn (ik heb geen idee eerlijk gezegd) maken het bezwerende plaatje compleet. Dit is een zeer ingetogen nummer, dat wel het jam-achtige karakter van deze plaat zal blijken te typeren. De muziek klinkt zeer losjes, alsof het ter plekke is ingespeeld en opgenomen. Eigenlijk is het gewoon een lang intro voor de plaat. En o ja, had ik bezwerend en hypnotiserend al gezegd?

Paranoiditude (Beyond the Grave) klinkt hierna een stuk logger, gewoon lomp zwaar dus, en wordt in een verslavend traag tempo uitgebraakt. Zeer doomy riffs en zagend lage snaargeluiden bepalen de sfeer, en geven de muziek een beetje een drone-achtige onderlaag. De 'zang' klinkt bij vlagen ronduit hysterisch, en geeft de sfeer nog een extra verdieping. Halverwege het nummer lijkt het bijna stil te worden, en mag de smerig klinkende bas nog wat pruttelende geluiden voortbrengen, om het nummer als het ware in twee stukken te delen. Wanneer eerst de zang, en vervolgens de gitaar weer invalt, zal het niet verbazen dat het nummer nog smeriger en deprimerender wordt voortgezet dan het al was begonnen. Mooi opgebouwd, en een lust voor het oor, en de naderende wankele geestestoestand.

Surrealise doet z'n titel wel eer aan, al zouden uiteraard al deze nummers een soortgelijke titel kunnen hebben. De toevoeging van saxofoon zorgt nog eens voor een extra sinister sfeertje, alsof deze muziek al niet hypnotiserend genoeg is. De laatste echo's van Surrealise sterven langzaam weg wanneer de eerste bastonen At The Cursus aankondigen. Met z'n speelduur van 12 minuten niet alleen qua speelduur een monster van een track; ook de gestage opbouw en de bezwerend lompe riffs maken van dit nummer een verslavend ritueel. Ik zet hier toch echt het geluid nog even wat harder, om de juiste omvang van dit geweld - bijna letterlijk, zo voelt het - tot mij door te kunnen laten dringen.

U hebt het inmiddels al wel begrepen, dit is geen muziek voor tere zieltjes. Ergens tussen Ufomammut en Electric Wizzard zou ik deze dreigende klanken wel willen plaatsen. Uitermate sfeervol, bezwerend en (mee)slepend zijn wel de kernwoorden om deze muziek te omschrijven. En daar ben ik wel liefhebber van ja! De sfeer is uiterst deprimerend, zoals het hoort bij deze muziek, en wordt door het drietal ervaren muzikanten uitstekend neergezet. Verluchtiging van het geheel vindt plaats door middel van ... helemaal niks! Deze brok depressie moet rauw worden genuttigd, zonder enige vorm van verlichting van het nakende gevoel om een eind te maken aan deze sonische ellende.

Wie nu nog door weet te zetten wordt met de laatste twee nummers Lost To Smoke en Retribution Of Dreams beloond middels nog lompere en zwaardere riffs en grooves dan voorheen. Lost To Smoke klinkt heerlijk spacy, hier gaat zelfs het tempo even omhoog! Het laatste nummer sluit haast even ingetogen en hypnotiserend af als dat het album begon. Inderdaad: de cirkel is rond. Dit is gewoon vet genieten van meeslepende muziek. Een soort van easy-listening deprimerende doom, die vooral zwaar is qua sfeer. Intens, zwaar inwerkend op de gemoedstoestand. Aanrader dus!