Amaranthe - Amaranthe

• BandAmaranthe [SE]
• TitelAmaranthe
• Release datum2011
• LabelSpinefarm Records [FI]

Tracklist

1. Leave Everything Behind (03:16)
2. Hunger (03:11)
3. 1.000.000 Lightyears (03:14)
4. Automatic (03:24)
5. My Transition (03:47)
6. Amaranthine (03:28)
7. Rain (03:42)
8. Call Out My Name (03:15)
9. Enter The Maze (04:03)
10. Director's Cut (04:47)
11. Act Of Desperation (03:02)
12. Serendipity (03:25)

Het Scandinavische Amaranthe is blijkbaar het schoolvoorbeeld van hoe je het anno 2011 als band nog kunt maken via multi media kanalen, in dit geval vooral You-tube en My-space. Oorspronkelijk opgericht als Avalanche (in 2007) werden in 2008 de eerste demo's op My-space geknikkerd, wat al een redelijke buzz veroorzaakte. Er werden vervolgens nog wat demo's uitgebracht, de naam veranderd naar Amaranthe (Avalanche bleek al vergeven), en een fatsoenlijk label aan de haak geslagen (Spinefarm). Dit alles diende ter voorbereiding tot de eerste echte grote stap: de release van het debuutalbum, simpelweg Amaranthe getiteld. De band bestaat overigens uit gelouterde muzikanten uit de Noord-Europese metal scene, deze mensen hebben in verscheidene bands en/of projecten van diverse pluimage al de nodige sporen verdiend. Die diversiteit aan achtergronden verklaart mogelijk ook meteen het geluid van Amaranthe: dat is nog bonter dan een lapjeskat. En komt op het eerste gehoor vooral tot uiting in de veelvoud aan gebezigde vocalen. Maar ook puur qua muziek bevat dit album de meest uiteenlopende elementen, van pop/disco/dance georiënteerd materiaal (met dank aan de aanwezige elektronica) tot aan woeste death metal uitbarstingen (gitaar en screams/grunts). En uiteraard van alles daar tussen in.

Wat direct opvalt zonder nog maar een noot gehoord te hebben is het aantal titels ten opzichte van de speelduur: 12 nummers in nog geen drie kwartier. Mijn conclusie is dat er dus 12 korte maar krachtige tracks op het album staan, compacte, maar vooral pakkende nummers (naar later zal blijken). Na vervolgens wel een en nader beluisterd te hebben stuit ik op een volgend opvallend aspect. Amaranthe maakt gebruik van maar liefst drie zeer uiteenlopende zangstemmen: een (cleane) dameszang, een eveneens cleane mannenstem, en een boze schreeuw/grunt. Vooral dit aspect geeft de band zijn veelzijdige gezicht, meer nog denk ik dan de uitersten in instrumentengebruik en muzikale invalshoeken.

Vanaf de eerste tracks op het album is al duidelijk dat we hier niet met een dertien in een dozijn band te maken hebben. Amaranthe probeert een heel ongebruikelijke, en daarmee een heel eigen draai te geven aan heavy metal. Want dat is en blijft toch wel de basis van hun muziek. Interessant is wat ze daar allemaal aan toevoegen of aanpassen naar eigen inzicht. Het knappe is dat het allemaal werkt, elk nummer op zich is pakkend, welke draai er ook aan gegeven wordt. Veel nummers lijken door een subtiel toetsen intro te beginnen als een elektro/popsong, maar zo gauw de gitaren en/of het zware gegrom invallen is het over met de pret. Dan is het vooral melodieuze death of power metal dat de klok slaat. Afgewisseld met aanstekelijke refreintjes, lieflijke zang, strakke riffs, dubbel bas drumwerk of bedenk zelf nog maar wat, het zit vast wel ergens in de muziek van Amaranthe.

Ik zal even een paar nummers benoemen als voorbeelden voor wat we op dit album aantreffen: Leave Everything Behind bevat power metal refreintjes, uptempo en met cleane zang, daarnaast Soilwork achtig riffwerk en melo death metal met stoere schreeuwzang. Hunger kan in eerste instantie zo in de disco met z'n elektrobeat, maar herbergt wederom power metal kenmerken. Automatic zou met een iets minder heavy aanpak en zonder grunt zo de top 40 ingezongen kunnen worden, dit nummer heeft een wel erg catchy refrein. Amaranthine is de semi ballad van het album, met in het begin alleen toetsen en de vrouwenzang, daarna langzaam aanzwellend (hallo Evanescence). Call Out My Name begint als een typische jaren 90 Euro beat stamper (elektro!), gaat over in een Zweeds death metal couplet en kent daarnaast nog een effectief pakkend refrein (disco?, Abba?).

Ik heb werkelijk geen idee wie deze potpourri aan muzikaal vernuft moet gaan aanspreken. Ik denk wel dat het een redelijk avontuurlijk ingesteld muziekliefhebber moet zijn, die niet terugdeinst voor een muzikaal zijsprongetje meer of minder; en zich zeker niet vastpint op een specifiek (sub)genre. Mij heeft het in ieder geval te pakken. Verrassend, afwisselend en dodelijk effectief! Ow ja, misschien dien ik ook nog even te vermelden dat geluid en produktie, helder en open, helemaal van deze tijd zijn. Maar ja, wie had ook anders verwacht...