Sepultura - Kairos
- Sepultura [BR]
- Kairos
- 24-06-2011
- Nuclear Blast [DE]
Tracklist
Spectrum (4:03)
Kairos (3:37)
Relentless (3:36)
2011 (0:30)
Just One Fix (3:33)
Dialog (4:57)
Mask (4:31)
1433 (0:31)
Seethe (2:27)
Born Strong (4:40)
Embrace the Storm (3:32)
5772 (0:29)
No One Will Stand (3:17)
Structure Violence (Azzes) (5:39)
4648 (0:29)
Firestarter(The Prodigy cover) (4:32)
Point Of No Return (3:21)
Sepultura (Portugees voor graf) hoef ik toch eigenlijk nauwelijks nog voor te stellen. Menig metalfan, vanuit welk (sub) genre dan ook, zal toch vroeg of laat wel kennis hebben gemaakt met deze (van oorsprong) Braziliaanse band. Het hoogtepunt van de roem van de band vinden we zo'n beetje in de eerste helft van de jaren 90. Sepultura is opgericht in 1984 door de gebroeders Cavalera en heeft tot dusver elf studio-albums uitgebracht, vanuit diverse heavy invalshoeken en in wisselende bezettingen. Met name door dat laatste aspect bleef de band af en toe op een vervelende manier in het nieuws, meer nog dan door hun muzikale prestaties. Zeker het vertrek van boegbeeld Max zorgt tot op de dag van vandaag voor verhitte discussies. Dat geldt later ook voor het afscheid van diens broer en drummer Igor. Sepultura oerleden Paolo Jr. en Andreas wisten samen met Derrick Green (U.S.A., zang) en later Jean Dolabella (Brazilië, drums & percussie) alle klappen op te vangen, anno 2011 is de band er nog steeds. Binnenkort zal het twaalfde album Kairos het levenslicht zien, dit markeert tevens het debuut voor label Nuclear Blast. Natuurlijk heeft Sepultura niet meer de impact die het in het verleden had, maar de band laat graag horen en zien dat ze heden ten dage nog steeds een relevante band zijn.
Kairos (een Griekse term die zoiets betekent als beweging in de tijd, overgang) is niet zo'n strikt conceptalbum als zijn voorgangers, albums die geïnspireerd waren door klassieke literaire werken. Toch is er wel een thema, tijd, verwoven met het album. Dit blijkt bijvoorbeeld uit de korte verbindingsstukjes (bestaande uit geluidsfragmenten) tussen diverse nummers, die getiteld zijn met een jaartal. Ook is het een thema dat Sepultura zich bewust maakt van hun eigen relatie tot tijd. Het pleit voor de huidige band dat ze zich niet laten verleiden tot vergelijkingen met het verleden, maar gewoon al jarenlang hun eigen ding blijven doen. Laten we de band daar dan ook maar op beoordelen.
Spectrum opent het album weliswaar met een sterke riff, maar naar mijn mening nog enigszins gezapig, ik heb het idee dat hiermee het album nog niet echt op gang wil komen. Ook het titelnummer blijft daarna nog redelijk in de midtempo hangen, ik ben inmiddels wel toe aan wat snelheid! Wat wel opvalt op deze track zijn de felle vocalen van Derrick Green, en ook het eerste percussie intermezzo is een feit, maar dat is op een Sepultura album natuurlijk niet zo vreemd. Relentless trapt dan voor het eerst echt het gaspedaal een keer in, eindelijk wordt de boel een beetje losgeschud. Grappig vind ik dat de langzamere, heavy stukken van dit nummer me doet denken aan oude Slayer. Na de Ministry cover Just One Fix, die overigens een behoorlijk eigen smoel meekrijgt, lijkt het er op dat het album wat meer ballen gaat tonen: Dialog (krachtig) en Mask (lekker intro) zijn lekkere headbangers.
Het album gaat prima op deze voet verder, snelle thrash stukken worden afgewisseld met mid tempo, stevige metalsongs, opgebouwd rond steeds sterke gitaarriffs. De nummers zijn compact en ontaarden nergens in overbodige poespas. Luistertips: het afwisselende Born Strong, Structure Violence met de aanvullende percussie en de al eerder genoemde tracks Relentless en Mask. Ook nog het vermelden waard: het lekker ouderwets beukende thrash nummer No One Will Stand! En niet te vergeten (als bonus) een wel heel aparte cover: Firestarter (The Prodigy). Leuk om dit nummer ook eens in een metalen jasje uitgevoerd te horen worden. Enig minpuntje is misschien dat het album als geheel net wat te lang duurt, bij de laatste paar nummers bekruipt me af en toe het gevoel dat ik dingen hoor die ik eerder op het album ook al tegenkwam. Voor wie, net als ik, Sepultura dreigde uit het oog te gaan verliezen, kan Kairos een aangename (her)nieuw(d)e kennismaking zijn. Verdwenen zijn de opruiende beats en dito teksten van weleer, daarvoor in de plaats is gekomen kwaliteitsmetal. Sterke riffs, geen snelheid om de snelheid, degelijke thrash, fijne gitaarsolo's en niet te vergeten de krachtige strot van Derrick Green. Sepultura anno 2011 is gewoon een zeer degelijke (thrash) metal band, waar op de geboden kwaliteit niets aan te merken valt.