Stream of Passion - Darker Days

• BandStream of Passion [NL]
• TitelDarker Days
• Release datum24-06-2011
• LabelNapalm Records [AT]

Tracklist

01. Lost (5:27)
02. Reborn (3:37)
03. Collide (5:20)
04. The Scarlet Mark (3:41)
05. Spark (2:36)
06. Our Cause (4:43)
07. Darker Days (4:32)
08. Broken (4:47)
09. This Moment (3:55)
10. Closer (4:37)
11. The Mirror (3:34)
12. Nadie Love (3:04)
13. The World Is Ours (3:49)

Stream Of Passion, de band die rond Arjen Lucassen en Marcella Bovio gevormd werd bracht zijn eerste album Embrace The Storm uit in 2005. Na een wisseling van bandleden, een periode van bezinning en zonder Lucassen kwam de band in 2009 met een tweede album genaamd The Flame Within. Weer twee jaar later en nu echt zonder de beschermende vleugels van Arjen Lucassen is het tijd voor Darker Days. Zonder die invloeden staat de band voor de uitdaging om zichzelf een eigen geluid aan te meten. Darker Days probeert inderdaad een meer duistere benadering dan zijn voorgangers, de gitaarriffs zijn bij vlagen wat heftiger, de algehele sfeer lijkt wat donkerder; vandaar de titel?

Opener Lost blijkt achteraf misschien wel het hardste nummer van het album. Het wekt mogelijk de indruk dat Darker Days harder, ruiger en sneller zou zijn dan voorgaand werk, maar dat valt uiteindelijk mee, of tegen, het is maar hoe je het bekijkt. De orkestratie lijkt wel een soort van geluidsmuur te willen vormen, aangevuld met gitaarspel en bij vlagen donderende drums. Opkomende subtiele zang en zelfs een accordeon (Lost, Spark) wekken toch wel enige vorm van verrassing. De vaart wordt er wel redelijk in gehouden, voor Stream Of Passion begrippen is dit de beuk erin, met name voor de instrumentale passages. De coupletten daarentegen worden volgens een vast stramien in elkaar gedraaid, over het algemeen zonder noemenswaardig instrumentale invulling, de nadruk op de zang.

Vooral de op het album aanwezige ballads versterken de indruk dat Stream Of Passion een behoorlijk zang-georiënteerde band is. Het korte en voor mij wat saaie Reborn is daar een goed voorbeeld van. Haaks daarop staat dan weer het stevige intro van Collide (fijne riff), maar net als je denkt dat er stevig gerockt wordt valt alle instrumentatie weg en moeten we het weer doen met nagenoeg alleen drum en zang. De gitaar is ver weggedrukt en de orkestratie neemt het weer over, die aangename riff komt helaas maar sporadisch terug in het nummer. Dit zal representatief blijken voor het album, met de nadruk op de vocale kwaliteiten van Marcella (die staan buiten kijf) en de volle symfonische passages.

Afwisseling troef op het album, dat wel. Naast hele fragiele ballads (Nadie Love) springen wat meer gitaar bevattende tracks er nog wel een beetje uit (het al genoemde Lost of het titelnummer bijvoorbeeld). Voor een album in dit genre zal het evenwicht ongetwijfeld prima in orde zijn. Maar over het geheel had het van mij wel wat pittiger gemogen. De muziek is echt uitstekend uitgevoerd, de nummers zitten goed in elkaar en ook de kraakheldere productie is helemaal af. En toch staat er niet een nummer op het album dat zelfs na een tweede luisterbeurt is blijven hangen. Misschien is het probleem juist wel dat de nummers allemaal zo retestrak zijn uitgevoerd dat daardoor het gevoel en de power een beetje ontbreken. Dit album mist mijns inziens simpelweg ballen.