A Pale Horse Named Death - And Hell Will Follow Me

• BandA Pale Horse Named Death [US]
• TitelAnd Hell Will Follow Me
• Release datum16-06-2011
• LabelSPV [DE]

Tracklist

1. And Hell Will Follow Me
2. As Black As My Heart
3. To Die In Your Arms
4. Heroin Train
5. Devil In The Closet
6. Cracks In The Walls
7. Bad Dream
8. Bath In My Blood (Schizophrenia In Me)
9. Pill Head
10. Meet The Wolf
11. Serial Killer
12. When Crows Descend Upon You
13. Die Alone

A Pale Horse Named Death staat vooral te boek als het geesteskind van Sal Abruscato. En die kennen we dan weer als mede-oprichter en drummer van Type O Negative en daarna Life Of Agony. Deze rasechte New Yorker (Brooklyn) heeft als partner in crime meegekregen de gitarist van Seventh Void Matt Brown (net zo'n rasechte Brooklyner), tevens verantwoordelijk voor de (overigens vette) productie van het hier te bespreken album. Seventh Void is inderdaad die band van die andere voormalige Type O Negative leden Kenny en Johnny. Om het geheel nog wat onoverzichtelijker te maken drumt Johnny tegenwoordig ook in A Pale Horse Named Death. Prominent lid is daarnaast ook nog (voormalig) Biohazard gitarist Bobby Hambell. Overigens drumt Sal dus niet bij deze band, hij is hier zanger/gitarist.

Op 16 juni verscheen het debuutalbum van dit gezelschap: And Hell Will Follow Me. Zowel de (enigszins merkwaardig ogende) bandnaam als de albumtitel zijn overigens ontleend aan een Bijbelvers (Openbaringen 6:8 (in het Engels): I looked, and there before me was a pale horse! Its rider was named Death, and Hades was following close behind him), dan weten we dat ook weer. Het album begint dan ook met het titelnummer, een geluidsfragment waarin dit min of meer wordt uitgelegd. Ook het artwork laat in dat opzicht niets te raden over. Om het ingewikkelde verhaaltje omtrent de bandleden nog even af te ronden: Seventh Void en A Pale Horse Named Death zullen in augustus samen op tour gaan door Europa. Dat worden dus drukke avondjes voor Johnny en Matt, die met beide bands op het podium zullen staan.

Deze toch wel redelijke all star bezetting wekt natuurlijk de nodige verwachtingen. Of deze ook ingelost worden hangt toch wel behoorlijk af van je eigen muzieksmaak. Behalve sfeervolle doomy invloeden a la Type O Negative vind je weinig terug van de muzikale koers van de bandleden. Ik zou eerder zeggen: een mix van doom en grunge, en dan met name Alice In Chains (ziezo, die open deur is ingetrapt). Geen vrolijke noten dus op dit album, daarentegen wel hel en verdoemenis en aanverwante ellende en verdriet. Ik denk dat zeker qua thematiek en sobere uitvoering Peter Steele tevreden kan toekijken hoe zijn voormalige bandmakkers het er hier van af brengen.

As Black As My Heart is het eerste echte nummer op de cd en bevat redelijk wat vertrouwde Type O Negative elementen. Het sobere maar doeltreffende drumwerk klinkt bekend, de bas en de ritmegitaar ademen zware riffs. De muziek wordt wel overgoten met een redelijk grungy sausje. Wat me ook opvalt is dat de zang niet overtuigt, Sal heeft een wat zeurderig nasaal stemgeluid, eigenlijk zonder enige power. Hoewel dit op cd niet misstaat bij de muziek vrees ik dat met name het gebrek aan kracht dit live gaat opbreken. Het volgende nummer To Die In Your Arms past veel meer in het grunge straatje en zou op een Alice In Chains album niet hebben misstaan. Het wat vlottere Heroin Train heeft al een iets meer eigen gezicht en is een welkome afwisseling tussen het veelal trage neerslachtige werk. Dit laatste geldt bijvoorbeeld ook voor Bath In My Blood, dat zelfs in de zang (shouts) wat voorzichtige hardcore invloeden kent.

Niet alle composities op dit album zijn even sterk. Er zijn een paar tracks bij die wat doelloos langs me heenglijden (Cracks In The Wall, When Crows Descend Upon You). Misschien dat een paar tracks minder dit album als geheel sterker had kunnen maken. Het best vind ik de band in de langere slepende tracks als Pill Head en vooral afsluiter Die Alone. Die laatste is een groots meeslepend meelijwekkend epos dat mij tot in de botten binnendringt. Zo neerslachtig, zo doom, prachtig. Ondanks dat het een schaamteloze kopie is van het werk van Peter Steele/Type O Negative. Ik kan hier toch beter mee uit de voeten dan de meer grunge gerichte aanpak van de band. Hoewel eigenlijk bijna elk nummer met het loodzware riffwerk op minimaal mijn sympathie kan rekenen. Maar zoals ik al eerder zei: dat is natuurlijk ook een kwestie van smaak. Ik ben verder benieuwd hoe dit op het podium gaat uitpakken (en of er stiekem nummers gespeeld gaan worden van Jeweetwel).