Yama - Demo 2011

• BandYama [NL]
• TitelDemo 2011
• Release datum2011
• LabelEigen beheer

Tracklist

1. Hollow (5:17)
2. Seaquake (6:22)
3. Synergy (7:23)

De oorsprong van de band Yama bevindt zich in 2008, onder de naam Les Ailes zijn een aantal optredens gedaan in 2009. In 2010 wisselde de band van bassist, en meteen maar van bandnaam, Yama dus, genoemd naar de Tibetaanse God van de Dood. Onder deze naam wordt dan serieus werk gemaakt van de band en van materiaal. Afkomstig uit Tilburg en Utrecht is dit de zoveelste band van eigen bodem die zich stort op retro/klassieke/psychedelische rock met stoner en doom invloeden. Geen probleem, daarvan kunnen er wat mij betreft niet genoeg zijn, mits het kwalitatief allemaal te behappen blijft. De eerder dit jaar in eigen beheer opgenomen en uitgegeven selftitled debuut EP/demo zal daar uitsluitsel over geven.

De eerste luisterbeurt gebruik ik graag om even te wennen aan het geluid. Ik ga er van uit dat dit bewust aangepast is aan de tijd waarop ook de muziek gebaseerd is. Dat betekent dat dit product ook echt klinkt alsof het afkomstig is uit de jaren 70, of misschien zelfs wel 60, lekker authentiek dus. Eenmaal gewend en een luistersessie verder wordt dat dan ook als alleen maar positief ervaren en kan ik maar tot een slotsom komen: wat een ongelooflijk vette, groovy, kickuh muziek is dit. Smerige moerassige zuigende ritmes, zo zwaar en traag, subtiel afgewisseld met een tempoversnellinkje, maar altijd met gevoel voor melodie en groove. Tripmuziek ten voeten uit.

Het begin van Hollow zet meteen de toon voor deze demo: een wel heel ouderwets aandoend intro met echo op de zang over een (semi) akoestisch gitaarriedeltje. Als dan vervolgens de gitaren fel van leer trekken, de ritmesectie op stoom komt en de vocalen hun bezwerende werk gaan doen kan de boel flink los. Een heerlijk zweverige track, en een enorm dikke groove die je niet meer loslaat. Echt wel psychedelisch. Vooral Seaquake, met een fraai dramatisch bluesharp intro, is een enorm slepende track. Het nummer lijkt in eerste instantie niet vooruit te branden, zo heavy alsof het op gang getrokken moet worden, en zo lekker ranzig. Totdat een vette stoner riff het nummer even een flinke trap onder z'n hol geeft, dan is het rammen geblazen. Perfecte afwisseling.

Derde en laatste track Synergy is vervolgens de overtreffende trap van het voorgaande, met veel power en een enorme logge groove valt dit nummer als een blok beton in de maagstreek. Zo'n nummer waarbij de lage tonen voelbaar moeten meetrillen in je lijf. Zo loommakend traag en zwaar, meeslepend, zonder ook maar een noot te veel of een seconde te vervelen. Dan is na drie tracks en ongeveer achttien minuten het feest helaas al weer voorbij. Want dit smaakt naar meer. Liefhebbers van psychedelische stoner: grijp je kans, dit wil je niet missen. Hoewel de muziek af en toe klinkt alsof het met veel pijn en moeite uit de meest zompige van god en alleman verlaten moerassen getrokken is, komt dit gewoon uit het nuchtere Nederland. Ik heb nog wel een leuke link met Tilburg: ik zeg: perfect Roadburn voer!