Heavy Lord - Balls To All

• BandHeavy Lord [NL]
• TitelBalls To All
• Release datum2011
• LabelSolitude Productions [RU]

Tracklist

1. Back when the Giants Ruled the Earth (0:48)
2. Balls to All (3:34)
3. Kick Teeth (5:45)
4. Dieselweed (9:26)
5. Fear the Beard (7:52)
6. (1:23)
7. Mare Tranquillatis (10:02)
8. Drown (6:53)

Uit Hellevoetsluis, door band en omgeving in deze context liefkozend Hellevoetsludge genoemd, komt de band Heavy Lord. Sinds 2003 maken deze zwaargewichten de Europese stoner/sludge scene onveilig. Er werden al vrij snel twee albums in eigen beheer uitgebracht, The Holy Grail (2004) en From Cosmos To Chaos (2005). In 2006 werd een deal getekend bij het Russische gespecialiseerde label Solitude Productions, dat de band tot op de dag van vandaag trouw is gebleven. Dit leidde tot de opnamen voor een derde album (Chained To The World, 2008) en vooral heel veel optreden. Nou was de band daar sowieso al niet vies van, vanaf het prille begin werd er al ruimschoots rondgetrokken langs de internationale podia. Niet alleen in Nederland, maar ook in Belgie, Duitsland, Frankrijk en Italie is Heavy Lord een graag geziene gast en dankbare support voor aansprekende acts als Amen Ra, Nebula, Baroness of Gojira. Na het vele touren wordt het in inmiddels 2011 wel weer tijd voor nieuw plaatwerk. In de vorm van Balls To All draait het nu hier z'n figuurlijke rondjes in m'n digitale speler.

De woordgrap met de plaatsnaam van afkomst geeft al voor het grootste gedeelt aan waar in het muzikale spectrum we Heavy Lord moeten plaatsen. De band heeft van meet af aan gekozen voor het spelen van een enorme heavy mix van stoner, doom, sludge rock/metal, naar voorbeelden varierend van de oude Black Sabbath tot jaren 90 sludge monsters. Vertaald naar de huidige tijd betekent dit compromisloze ultra heavy muziek die bestaat uit dikke grooves en beukende trage ritmes die aanvoelen als een dreun in je maag. Zoals gezegd is Balls To All inmiddels het vierde album, dus een zekere soliditeit en volwassenheid kan de band nu toch niet meer ontzegd worden. Afgaand op eerder werk van de band zou dit nieuwe album voor mij een feestje moeten worden.

Het akoestische intro zet me in eerste instantie nog totaal op het verkeerde been, dit is niet iets dat ik zou verwachten van dit gezelschap, des te interessant natuurlijk. Het abrupte einde daarvan betekent meteen de eerste serieuze aanval in de vorm van het titelnummer. Dit korte nummer is een lekker slepende groove waarvan het gitaarwerk zo lijkt weggelopen uit de jaren 70 Black Sabbath, inclusief psychedelische solo. Een fijne opwarmer in de vorm van een swingend deuntje. Met Kick Teeth gaat het weer een stapje verder; trager, heavier, en zoals altijd die verrukkelijke groove. De enigszins over the top vocalen passen eigenlijk verrassend goed bij de muziek. Als zang op zich lijkt het niet zo bijzonder, in deze context is het precies op zijn plaats.

Deze eerste paar tracks vormen een passend voorspel voor wat komen gaat, echt serieus wordt het met het ruim negen minute durende Dieselweed. Hier leren we de Heavy Lord in optima forma kennen. Slepend en dreigend trekt deze track zich voort, zwaar op de ingewanden inbeukend. Natuurlijk worden daarbij ook subtiel ingebouwde rustpuntjes niet vergeten, deze toegepaste dynamiek zorgt voor nog meer spanning in de composities. Ook het navolgend Fear The Beard leunt optimaal op deze vertrouwde elementen. Het titelloze intermezzo daarna is de opmaat voor het Opus Magnum (in mijn ogen dan toch) van dit album.

Mare Tranquillatis is in alle opzichten een machtig nummer. Aanzwellende logge drone achtige tonen aangevuld met sinistere, psychedelische klanken openen dit Opus. Een vette riff completeert deze geluiden tot een heavy geheel. Wat een heerlijk zeurende dreigende geluiden, en log, heerlijk bezwerend gitaarwerk (Black Sabbath!). Meeslepend in al zijn eenvoud. Hierin wil ik slapen en voorlopig niet meer wakker worden, neem me mee! Geen rustig kabbelend water om in weg te dromen, meer een ranzige zuigende modderpoel of een doods sfeerloos moeras. Zo treurig en tegelijkertijd zo spannend, een verfijnde opbouw die uitmondt in een (anti?)climax om in te verdrinken (Drown). Waarmee het album het einde krijgt dat het verdient. Aan het verwachtte feestje is wat mij betreft voldaan. Sludge on!