Decaying - Devastate
- Decaying [FI]
- Devastate
- 01-09-2011
- Hellthrasher Productions [PL]
Tracklist
1. Strangled (04:55)
2. The Aftermath (11:11)
3. As The Fire Burns (05:54)
4. Annihilation (14:19)
5. New Order (04:18)
6. ...To Decay (11:29)
Decaying uit Finland is al weer een nieuwe ster aan het old school doom/death metal front. De band (of eigenlijk: oorspronkelijk een duo) bestaat pas een jaar en weet er al snel twee demo's (New Order, 2010 en The Annihilator, 2011) uit te persen. Die twee demo's gezamenlijk vormen vervolgens het debuutalbum van deze twee fanatieke Finnen: Devastate, dat omstreeks deze tijd wel uitgebracht moet zijn. Ik fronste in eerste de wenkbrauwen toen ik las over een full length debuut en maar zes titels zag. Die gezamenlijk dan toch gemakkelijk de speelduur van zo'n 52 minuten blijken te bereiken.
In m'n eerste regel verklapte ik al wat voor muziek we van deze herrieschoppers mogen verwachten. In combinatie met een paar behoorlijk lange tracks kunnen we in het algemeen dan ook uitgesponnen trage death metal tegemoet zien. Geheel in de geest van 'oude' grootheden als Bolt Thrower of Asphyx, of een nieuwe oude band als Hail Of Bullets. En zeker in de snellere, meer agressieve stukken wil ik er ook Grave nog wel bijslepen. Buiten deze laatste dus raakvlakken met een Nederlands tintje, dat is niet voor niets, want de grunt op dit album doet me toch wel denken aan die van Martin van Drunen. Al heeft ie ook wel wat weg van John Tardy (Obituary). Ook een overeenkomst is de thematische: Devastate handelt voornamelijk over oorlog(sgeweld).
Decaying bedient zich op deze cd dus van een enigszins primitieve vorm van death metal. Afgewisseld horen we snelle, bijna thrashy headbangpassages en zich traag voortslepende doomstukken. Vooral in de lange nummers wordt de muziek heerlijk uitgerekt, met al dan niet herhalende thema's en variaties. Op deze manier lijkt Decaying bijna een band met twee gezichten, vooral omdat met het veranderen van de muziek ook de zang zich mee aanpast. Een agressieve scream/grunt in de snelle stukken, een diepe rochelgrunt in de doompassages. De nummers staan op het album ook mooi om en om gerangschikt: kort lang kort lang. Wat overigens niet wil zeggen dat er in de lange nummers geen snelheid zit of andersom, de boel wordt verfrissend afwisselend gehouden.
Absolute luistertip van dit album is wat mij betreft het lange en zeer afwisselende Annihilation. Dit nummer heeft alles wat deze doomy death metal zo interessant maakt. Alle eerder genoemde ingrediënten zitten er in, tot zelfs een swingend middenstuk aan toe. Vooral het gitaarwerk kan me bekoren, lekker old school riffwerk, maar ook uitgerekte distortte (dit woord bestaat volgens mij niet, maar je weet wel wat ik bedoel) geluiden om de grimmige sfeer te benadrukken. En ow ja, had ik die verrukkelijke solo's al genoemd? Qua productie past dit album trouwens ook helemaal terug in de tijd, zowel de muziek op zich als het geluid klinken wat rauw, ongepolijst. Het draagt bij aan de beklemmende donkere atmosfeer die het album over zich heeft. In dit geval past dat dus perfect, al zullen er altijd mensen zijn die in deze tijd een cleaner geluid prefereren.
Oorspronkelijke bezetting/muzikanten op dit album:
Matias Nastolin - gitaar, bas, zang
Olli Suurmunne - gitaar
Huidige bezetting (sinds juli 2011):
Matias Nastolin - gitaar, bas, zang
Henri Hirvonen - gitaar
Benjam Lahdenpää - drums