Ancient Bards - Soulless Child

• BandAncient Bards [IT]
• TitelSoulless Child
• Release datum18-11-2011
• LabelLimb Music [DE]

Tracklist

01. Struggle For Life
02. To The Master Of Darkness
03. Gates Of Noland
04. Broken Illusion
06. Valiant Ride
07. Dinanzi Al Flagello
08. Soulless Child
09. Through My Veins
10. Hope Dies Last

Uit Italië, het land van pasta en epic power metal komt Ancient Bards. Deze naam ben ik al overal en nergens tegengekomen, en nu eindelijk ga ik dan horen hoe ze klinken. Episch en melodieus luidt de omschrijving. Een kruising tussen Epica, Delain, Nightwish en Rhapsody of Fire zeggen ze. Een combi die naar meer smaakt. Maar is het terecht, is de vraag. We gaan het beleven, met hun tweede album, Soulles Child.

De intro getiteld Struggle for Life wint mijn hart al met zijn epische zoete synth, met een vleugje violen en overig orkestraal gebeuren erdoorheen. Een tikje cliché geneuzel erdoorheen maar de muziek galmt er toch in al zijn macht overheen, dus daar letten we niet op. En dan de combi waar ik dol op ben: een episch klinkend koor gevolgd door een snoeiharde dubbele bas drum, om vervolgens plaats te maken voor vrolijk gitaargeluid. To the Master of Darkness is een lekker episch nummer zonder het te cheesy te laten klinken. De zanglijnen zijn wel meer voor een mannenstem a la Fabio Leone weggelegd en niet voor de iele stem van Sara Squadrani. De drum staat op standje non stop door rammen en het koor komt hier en daar ook weer terug om van dit nummer een zeer waardige opener te maken.

Een Stratovarius achtige intro met wat violen en denderend drumwerk toe, geven Gates of Noland een wat apart sfeertje. Het koor komt ook weer terug en het ietwat ingehouden refrein zorgen weer voor aardig wat afwisseling van de niet aflatende drum die door de coupletten heen marcheert. De intro van Broken Illusion laat me weten dat er nog geen pauze komt van de snelheid. Een paar snelle nummers op een album vind ik wel leuk, maar non stop ADHD drumwerk gaat op een gegeven moment vervelen. Ja het refrein klinkt aanstekelijk en de melodielijnen zijn erg vrolijk en opzwepend… maar ik raak hier buiten adem van bij het luisteren alleen al. Wel thumbs up voor het zeer verrassende einde. Hetzelfde geldt eigenlijk wel voor Valiant Ride. Oke, ik ben nu echt toe aan een ballad of op z’n minst een mid-tempo nummer. Want net zoals pasta één keer echt lekker is, als je het elke dag eet word je het zat.

Oke, toegegeven, het koor bij Dinanzi al Flagello klinkt fenomenaal. Jammer dat het maar een intermezzo is. Een zalig stukje dat voor mij nog best een aantal minuutjes mag doorgaan. Helaas sluit het volgende nummer Soulles Child hier totaal niet op aan. Wel eindelijk wat mooi ingehouden drumwerk in de intro. Helaas blijft het daarbij. Het word weer allemaal zeer eentonig, al hoor ik hier en daar wat stukken waar eindelijk aandacht wordt gegeven aan zang en melodie in plaats van snelheid. Toch een van de betere nummers waar achteraf gezien toch een heleboel variatie en geniale stukken in zitten. Mag ook wel voor een negen minuten durend nummer. Eindelijk hoor ik dan de Epica -achtige invloeden waar de omschrijving het over had in Trough my Veins. Helaas kunnen de screams zich niet evenaren met de legendarische Mark Jansen maar het refrein klinkt wel weer zalig met een wat ingehouden sfeer.

Ik zet me schrap voor het bijna 15 minuten durende epos Hope Dies Last. En ik hoop op tonnen met afwisseling en misschien wat kalmte. De intro doet overkomen van wel. Rustige piano en fluit, wat heel mooi overgaat in groots klinkend militair achtig gedoe. En ja hoor, mooie mid-tempo drum en een rustige, maar helaas nog steeds wat schreeuwerige zang. Maar er is rust. Halleluja! Minder is meer, zeg ik dan. Pas bij zes en halve minuut krijgen we aardig wat power erin wat zich subtiel opbouwt met hulp van het nog steeds machtig mooi klinkende koor. Ik heb me bij dit nummer echt niet verveeld, en dat voor zo’n lang stuk. Knap hoor!

Uiteindelijk is dit album meer en kruising tussen Rhapsody, Dragonforce en Battlelore. Het liefelijke van Delain en het opera achtige melancholieke van Epica en Nightwish is ver te zoeken. Waar ze die vergelijking vandaan halen is ook een goeie vraag. Desondanks een erg mooi album voor hen die van snelheid houden. Echt niet slecht.