The Man-Eating Tree - Harvest

• BandThe Man-Eating Tree [FI]
• TitelHarvest
• Release datum28-11-2011
• LabelCentury Media Records [DE]

Tracklist

1. Harvest Bell
2. At The Green Country Chapel
3. Code Of Surrender
4. Armed
5. Like Mute Companions
6. Exhaled
7. Down To The Color Of The Eye
8. Incendere
9. All You Kept Free
10. Karsikko

De eerste noten van het nummer Harvest Bell doen mij aan Opeth denken. Het is het openingsnummer van het album Harvest (2011) van het Finse zestal The Man-Eating Tree. Harvest is ook de naam van een track van Opeth’s Blackwater Park. Zodra echter de zang ingezet wordt is het direct duidelijk dat we hier met een heel andere band te maken hebben. Tuomas Tuominen produceert duidelijk een eigen geluid. Zijn stem is het element van dit album dat ik het minst kan waarderen. De reden hiervoor is niet gemakkelijk uit te leggen, het beste waar ik op kan komen is dat de zang te ‘lief’ en ‘bibberig’ is voor het album. Een voorbeeld hiervan vind ik het nummer Like Mute Companions (track 5). In het refrein staat de zang als een huis maar in de coupletten komt het erg shaky over, vooral omdat er niet veel muzikale begeleiding is. Evengoed betrap ik mijzelf er na een paar keer luisteren op dat ik sommige stukjes van het album kan meezingen. Over de kwaliteit van mijn eigen stem zal ik maar niet beginnen ;-). Er wordt door Tuominen enkel clean gezongen, dus zijn teksten zijn met een beetje goede wil te verstaan. Ondanks dat heb ik niet bij elk nummer een duidelijk verhaal voor ogen.

Muzikaal gezien vind ik het album goed in elkaar zitten en het luistert lekker weg zonder nadenken. Heel rustig en redelijk stevig lossen elkaar af. Dat ‘redelijk’ stevige heeft vooral te maken met de drums, die blijven vrij rustig of langzaam. De gitaren scheuren er regelmatig lekker op los met zijn tweeën. De melodie wordt deels verzorgd door de keyboards van de enige dame in het gezelschap, Heidi Määttä. Haar pianoklanken zijn het ook die mij in het begin op het spoor van Opeth zetten. De melodielijn wordt regelmatig versterkt door één van de twee gitaristen die de band rijk is. De gitaren krijgen echter ook regelmatig de kans om samen voor een stevige ondergrond te zorgen.

Een van de ruigste nummers is Exhaled (track 6), het is meteen ook het langste nummer. Dit nummer roept door de langzame drumpartij een erg gloomy gevoel op. Het bevat ook erg rustige en zachte stukken, maar vanaf ongeveer 4:30 wordt er een bak herrie op de luisteraar losgelaten. Langzame herrie, dat wel, maar met een mooie gitaarsolo vanaf ongeveer 6 minuten. Mijn collega Chris zal het waarschijnlijk wel fijn vinden dat je op dit hele nummer in hetzelfde tempo kunt blijven headbangen :-) . Dat kan overigens op alle nummers wel, tempowisselingen zijn niet de stijl van deze band.

Al met al vind ik dit album de moeite van het beluisteren waard. Ik moest er even aan wennen, vooral aan de zang, maar als ik begin mee te zingen dan blijft het dus wel hangen. Het gevoel dat het album oproept past erg bij het Nederlandse weer van de laatste maanden, de laatste week niet meegenomen. Het heet niet voor niets Harvest (oogst), dat verwant is aan het Nederlandse woord herfst. Het herfstseizoen is ook traditioneel de tijd waarin het meest geoogst wordt. Het gloomy karakter van dit album past prima bij de herfst.

Conclusie: prima album dat lekker luistert en stiekem een beetje blijft hangen.