Sonata Arctica - Stones Grow Her Name

• BandSonata Arctica [FI]
• TitelStones Grow Her Name
• Release datum18-05-2012
• LabelNuclear Blast [DE]

Tracklist

01. Only The Broken Hearts (Make You Beautiful)
02. Shitload O' Money
03. Losing My Insanity
04. Somewhere Close To You
05. I Have A Right
06. Alone In Heaven
07. The Day
08. Cinderblox
09. Don't Be Mean
10. Wildfire Part II - One With The Mountain
11. Wildfire Part III - Wildfire Town Population 0

Sonata Arctica, de band die al zes jaar lang meer voor me betekent dan ik ooit zou kunnen uitleggen. Frontman en meesterbrein achter deze metalmachine is Tony Kakko, en samen met zijn roedel wolven heeft hij weer een prachtig album neergezet: Stones Grow Her Name. Het zevende plaatje alweer van deze alom bekende Finnen. Na hun vierde album, Reckoning Night, heeft Sonata Arctica veel geëxperimenteerd met verschillende stijlen. Nu lijkt het alsof ze weer terug zijn waar ze bij Reckoning Night zijn geëindigd, en zijn dat pad verder gaan volgen, maar hebben wel al het goede meegenomen dat ze de laatste jaren hebben ontwikkeld. Stones Grow Her Name is dan ook weer fris en vernieuwend, maar zal ook de fans weer aanspreken die de experimentele tijd niet echt konden waarderen.

We beginnen deze reis terug naar het goeie oude Sonata met het nummer Only The Broken Hearts (make you beautiful). Een nummer dat veel doet denken aan het album Unia. Erg catchy met een fijne cadans in het refrein. Lekker toegankelijk en licht verteerbaar met een verslavend herhalend refrein op het einde. Niet te snel maar gewoon typisch Sonata. Daarna komt het wat meer gewaagde Shitload of Money. Voor de mensen die bekend zijn met de tour filmpjes van Zuid Amerika van twee jaar geleden: de gitaarintro daarvan is dezelfde als van dit nummer. De rest is net zo lekker plat, simpel, en brutaal als de titel, met hier en daar wat chaos dat weer netjes terug leidt naar het verslavende refrein. Elias gooit een typische karakteristieke gitaarsolo ertussendoor, en tegen het einde krijgt het refrein een vrolijk klinkende twist.

Een prachtig klassiek pianostuk vormt de intro van Losing My Insanity. Niet helemaal een ‘nieuw’ nummer aangezien deze al eerder is uitgebracht door Finse Idols winnaar Ari Koivunen, maar wel origineel werd geschreven door Tony. Sonata geeft wel een eigen twist aan dit nummer, met wat diepere gitaren en natuurlijk klinkt Tony heel anders dan Ari. Ook weer een lekker toegankelijk nummer dat er hier en daar lekker inbeukt en halverwege een keyboardsolo heeft, dat doet denken aan het album Winterhearts Guild.

Somewhere Close to You is een nummer dat weer bij de ‘nieuwe’ Sonata hoort. Hier en daar een tikje futuristisch met een vleugje typische Tony krankzinnigheid. Een lekker harde beuker die flink wat ‘heavier’ is dan we gewend zijn van Sonata. Maar Tony’s screams sluiten er prachtig op aan en ik kan dit nu al tot een van mijn favorieten van dit album dopen. We zijn aangekomen bij I Have A Right, de eerste single van het album. Hoewel het hier en daar wat simpel klinkt, blijft het een genot om naar te luisteren. Het herhalende refrein is zeer verslavend en de coupletten doen wat denken aan het nummer Paid in Full van het album Unia. Hier en daar wat flinke screams en een gesproken tussenstuk houden dit nummer fris. Het is echt een nummer met een boodschap, en dat vormt de kracht ervan.

Alone in Heaven is een heel karakteristiek nummer dat zeker in je hoofd blijft hangen. Van dit nummer heeft het album trouwens zijn titel, want ik hoor in de tekst ‘When stones grow dead names’ langskomen. Qua verhaal kan het een vervolg zijn op Fly With the Black Swan. Verslavend refrein met hier en daar wat dubieuze woordspelingen. The Day is ook een nummer waarvan de kracht in de tekst ligt. Een vredig keyboarddeuntje in de intro die in de coupletten blijft hangen versmelt mooi met het bitterzoete verhaal dat het nummer vertelt. Hier en daar zitten wat rustige stukken die het nummer wat meer richting het gevoel van een power ballad sturen.

Cinderblox in zonder twijfel het meest vreemde nummer op dit album. De termen ‘hillbilly’ en ‘redneck’ en de jaren 90 hit ‘Cotton Eye Joe’ komen in je hoofd op bij het horen van de banjo in de intro. Een lekker feestnummer waar ik levendig voor me kan zien hoe de band rond een kampvuur zit met cowboyhoeden op, met hun voeten op de grond stampen en voor hen allemaal cowboys en -girls wild dansen. In het refrein verdwijnt de banjo wat richting de achtergrond en neemt de wat meer serieuze kant het over. Weer veel zwaarder gitaarwerk dan gewoon is voor Sonata, en die elementen maken van dit nummer een waar feestje.

Tijd voor een ballad: Don’t be Mean is een prachtig nummer waar Tony een glansrol heeft. In het begin zingt hij wat lager dan we van hem gewend zijn maar het klinkt heel warm en fluweelzacht, en doet hun beste ballads zoals Good Enough is Good Enough verbleken. Later gooit hij zijn powerballad stem er vol tegenaan en brengt dit nummer tot een krachtig einde.

Het hillbilly gevoel komt terug bij het horen van een vrolijke viool in Wildfire II. Het onverwachte maar welkome vervolg op de Wildfire van het album Rekconing Night. We graven nu wat dieper in het verhaal van de verschoppeling die uit wraak zijn oude stad in de bergen tot de grond toe afbrandt. Het klinkt eerst als een soort feestje. De dorpelingen die blij zijn dat onze hoofdrolspeler eindelijk verbannen is misschien? De vrolijke viool word verstoord door het geluid van onweer. Toch blijft de violist doorspelen, zich niet bewust van de wraaklustige plannen van de zojuist verbannen man. Dan klinkt de viool wat zieliger, en doet er het zwijgen toe. Een kaal klinkende drum komt eraan gemarcheerd, en een moddervette gitaarriff geeft het sein tot aanvallen. Het nummer begint nu echt, maar de agressie is nog niet losgebarsten. Dit stuk is meer bitterzoet. De zin ‘I don’t wanna dance anymore’ klinkt lekker tegenstrijdig over het zeer dansbare deuntje dat al snel overgaat in donderend geweld, en de emoties komen nu los. Een enigszins chaotisch stuk vormt een brug naar het laatste ‘ I don’t wanna dance anymore’ dat nu iets meer oprecht klinkt, en de spijt doorspekt is met woede.

We horen een rivier ruisen en vogels fluiten, dat al snel overgaat in een wat futuristisch klinkende bas en agressieve gitaren (en hoor ik nou een aap krijsen?). De woede is losgebarsten en Wildfire III klinkt al een stuk vlotter en agressiever dan Wildfire II. De goeie oude chaos die erg doet denken aan de originele Wildfire is terug met heel wat progressieve elementen die Sonata de laatste tijd heeft overgenomen. Het hele nummer ademt een soort krankzinnige euforie, doorspekt met woede en verdriet. Sonata is altijd goed geweest in het vertolken van emoties van psychopathische geesten naar muziek. (Denk aan o.a. Caleb en Don’t Say a Word) en dit is geen uitzondering. Heel veel variatie en verassingen zitten in dit nummer, met hier en daar wat herhalende patronen die als een rode draad door de chaos heen lopen. Dan komt er een zeer open einde, waar de muziek abrupt ophoud en een gefluisterde robotstem de laatste boodschap geeft aan de nu verlaten, afgebrande stad. De natuur heeft de plek van de stad overgenomen, en van de brand is geen spoor meer. Het fluiten van vogels en het ruisen van een rivier geeft aan dat de vrede is weergekeerd op deze berg, het zij nu zonder inhalige mensen.

Zo eindigt Stones Grow Her Name. Een album met een boel knipogen naar het verleden, maar toch de toekomst omarmt. Pittig, hard, vlot, gevarieerd en verfrissend, dat zijn de sleutelwoorden. Ik hoop dat met dit gevarieerde album, veel mensen die zich krampachtig vastklampen aan het ‘oude’ Sonata Arctica, de ogen worden geopend en zien wat de band heeft bereikt door op wegen te lopen waar geen band hen is voorgegaan.