Moonspell - Alpha Noir

• BandMoonspell [PT]
• TitelAlpha Noir
• Release datum27-04-2012
• LabelNapalm Records [AT]

Tracklist

01. Axis Mundi
02. Lickanthrope
03. Versus
04. Alpha Noir
05. Em Nome Do Medo
06. Opera Carne
07. Love Is Blasphemy
08. Grandstand
09. Sine Missione

Het Portugese Moonspell draait al twintig jaar met wisselend succes mee in de middenmoot/subtop van de heavy metal eredivisie. Geen diepe dalen, maar ook geen hemelbestormende uitschieters zijn er te noteren. Met in elk geval drie bandleden die al vanaf het prille begin aanwezig zijn is de line up stabiel te noemen, en op zeer reguliere basis worden albums uitgebracht bij in het genre gerespecteerde labels. Ook is Moonspell een graag gezien gast op de Nederlandse podia, waar ze eigenlijk nog nooit een slecht optreden hebben laten zien.

Voor mijn eigen eerste kennismaking met Moonspell moeten we even een stukje terug in de tijd. Op 16 juli 1997 speelde de band als support voor Type O Negative in de Rotterdamse discotheek Nighttown, en maakte aldaar op mij en mijn toenmalige gezelschap een zeer goede indruk (al ging het ons toen eigenlijk louter om de hoofdact van de avond). Naar aanleiding daarvan de eerste twee albums maar eens goed beluisterd, en later de band ook nog wel eens zien optreden bij diverse gelegenheden. Daarna ben ik Moonspell eigenlijk een beetje uit het oog verloren.

Wat wil nu de ironie: Type O Negative is niet meer, Nighttown evenmin. Maar Moonspell gaat nog steeds z'n eigen gang, even fit als altijd. Op het programma staat een nieuw album, of beter gezegd: een nieuw tweeluik. Alpha Noir en Omega White zijn twee nieuwe albums, waarvan Alpha Noir feitelijk het nieuwe album is, en tegenpool Omega White als bonus daarbij verkrijgbaar is. De albums tekenen dan ook de twee gezichten van de band: Alpha Noir is het nieuwe album dat verdergaat op de ingeslagen weg, terwijl Omega White een muzikale terugblik biedt op de muzikale roots van de band. Ik zal het hier overigens met 'slechts' Aura Noir moeten doen.

En vanaf opener Axis Mundi maakt de band meteen duidelijk dat we hier met de hedendaagse heavy Moonspell van doen hebben. Lekker beukend drumwerk, sterke gitaarriffs en zanger Fernando Ribeiro in topvorm: hij grunt, schreeuwt, praat en fluistert zich door deze sterke opener heen. Lickanthrope (inmiddels vooruitgeschoven als single en te zien op youtube) laat vervolgens horen dat dat geen toevalstreffer was, de band mag hier lekker los in een opzwepend ritme. Die eerste paar nummers zitten sterk in elkaar en ik zit meteen lekker in de wedstrijd, dit is moderne, harde metal; met een lekker evil, gruizig korstje.

Met Versus lijkt het in eerste instantie even of er gas terug genomen wordt, niets is minder waar. Moonspell houdt het interessante spelpeil goed vast en het gaat er bij vlagen lekker ruig aan toe. Met behulp van wat toevoegingen in de vorm van toetsen/samples rost ook titelnummer Alpha Noir weer lekker weg. Het in het Portugees gezongen Em Nome Do Medo (in de naam van het kwaad) is wat meer afwisselend, hier horen we ook de wat meer epic/gothic, 'oudere' kant van Moonspell, met het bekende duistere randje. Een goed gekozen moment om even een wat ander geluid te laten horen zo halverwege het album. Die andere insteek is op de andere nummers heel af en toe ook wel te horen, maar is daar minder nadrukkelijk aanwezig.

Opera Carne opent vervolgens weer met een lekker heavy metal riff (waarbij ik, ook nog na een paar keer, merkwaardig genoeg moet denken aan de popklassieker Crazy Horses). Grandstand heeft een behoorlijke old school feel en doet me zeker qua gitaarwerk af en toe denken aan de NWOBHM. De vullende toetsenpartijen zijn daarentegen weer van deze tijd, uiteindelijk lijkt dit een beetje de epic van het album te zijn. Afsluiter Sine Missione laat zich het best beluisteren als een instrumentaal sprookje, mooie opbouw en een passend slotakkoord van dit album. Over episch gesproken.

Moonspell komt op Alpha Noir aardig heavy voor de dag, en weet mij daarmee te verrassen. Zoals ik al schreef was ik de band de laatste jaren een beetje uit het oog (oor) verloren, en ik heb dus geen vergelijking met de laatste albums. Maar dit album klinkt me behoorlijk fris en modern in de oren. Eigentijdse metal met ballen, met daarnaast ook oog en oor voor het eigen verleden. De gothic, duistere thematiek komt nog regelmatig terug en versmelt prima met de aanpak van nu.