Lonewolf - Army Of The Damned

• BandLonewolf [FR]
• TitelArmy Of The Damned
• Release datum30-03-2012
• LabelNapalm Records [AT]

Tracklist

01. Lonewolf
02. Crawling To Hell
03. Army Of The Damned
04. Hellbent For Metal
05. Soulreapers
06. Celtic Heart
07. The Last Defenders
08. Cold
09. The One You Never See
10. Tally Ho
11. One Second In Eternity

De heavy metal loopbaan van Lonewolf begint in 1993 in Grenoble, Frankrijk. Na hun demo-tape The Calling (1994) en de reeds legendarische 7" single Holy Evil (1996) ging de band al weer uit elkaar, om in 2000 toch maar weer samen te komen. Dat jaar nam de band meteen debuutalbum March Into The Arena op, dat in 2002 zou uitkomen. De opmars zette zich gestaag voort, getuige Unholy Paradise(2003), Made In Hell (2008) en The Dark Crusade (2009). Lonewolf is dan langzamerhand een gevestigde naam in de Europese power metal scene aan het worden, getuige ook samenwerkingen met Bart en Marta Gabriel (Crystal Viper), Andy LaRocque (King Diamond) en op het meest recente album Blaze Bailey.

Voorjaar 2012 slaat Lonewolf dus weer toe met hun vijfde studio album Army Of The Damned. Al vanaf het prille begin halverwege jaren '90 staat de muzikale richting van Lonewolf vast: oerdegelijke, traditionele heavy / power metal in het straatje van de gekende Duitse grondleggers als Grave Digger of Running Wild. In een genre waar eigen inbreng of vernieuwing bijna vieze woorden zijn kunnen de fans het album al bijna uittekenen: spierballenmetal met double bass drumwerk, een galopperende ritmesectie, krachtige riffs, heroïsche, stoere teksten en meezingbare refreintjes.

Vanaf de uptempo opener waarin de band zichzelf voor de zekerheid nog maar even luidruchtig voorstelt: Lonewolf! kan er geheadbangd worden. De riffs vliegen je na het intro al gelijk om de oren, om voorlopig ook niet meer op te houden, power metal in optima forma. Altijd weer even wennen vind ik het rauwhese stemgeluid van Jens Börner. Hoewel het op zich wel redelijk bij de muziek past verwacht je hier normaal gesproken toch een hoge cleane zangstem. Nou ja, zo heeft Lonewolf in elk geval nog iets eigens. Daarnaast zijn de zanglijnen pakkend genoeg, dus storen doet het geenszins.

Ook in een minder snel tempo redt Lonewolf zich prima, getuige Crawling To Hell, waar we natuurlijk allemaal lekker mee mogen brullen. Met de vuisten in de lucht natuurlijk, zoals het hoort. En zo geldt natuurlijk voor zo'n beetje elk nummer dat er meegebruld of geheadbangd (of allebei) dient te worden. Wie kan er nou stil blijven zitten bij een speedy heavy metal knaller als Hellbent For Metal, met een uberhilarische tekstregel als “I am what I am, and I am Metal!” Hoe lekker fout wil je het hebben.

Ach, we hadden al geconstateerd dat Lonewolf niet voor de originaliteitsprijs gaat. Tot aan de wederom in hoog tempo voortdenderende afsluiter One Second In Eternity (met fade-out, foei!) laat Lonewolf horen hoe deze oertraditionele heavy metal dient te worden uitgevoerd. Voor de liefhebbers is dit zeker niet een van de mindere bands in het genre, en daarmee een oprechte aanrader.