Shaped By Fate - I Fear The World Has Changed

• BandShaped By Fate [GB]
• TitelI Fear The World Has Changed
• Release datum10-06-2012
• LabelSiege Of Amida Records [GB]

Tracklist

01. The Unsinkable Ship Is A Myth
02. The End Is Fucking Nigh
03. Give Me Hope
04. Strolling Bones
05. Crimson Pig
06. Cannons
07. Plague & Rapture
08. Death Junction
09. Funeral Gloom
10. Womb Of Snakes
11. Black Goliath

Shaped By Fate is een 5- koppig metalcore gezelschap afkomstig uit Zuid-Wales, dat sinds 2001 bestaat. Al snel krijgen ze van Kerrang de titel “ De toekomst van de Britse Metalcore” opgestempeld. Net zo snel als die titel gaat hun live reputatie hun voor als een intense chaotische live act, waarmee ze o.a. getourd hebben met Everytime I Die, Bleeding Through, Walls Of Jericho, Terror en Funeral For A Friend. Zoals bij zoveel bands is de bezetting regelmatig gewijzigd, zonder hiermee aan kracht ingeleverd te hebben. Menig band uit dezelfde regio is dan ook beïnvloed door Shaped By Fate. Na enkele EP’s en hun debuut album The Unbeliever uit 2007 is dit na 5 jaar hun tweede album I Fear The World has Changed.

De plaat begint met het instrumentale The Unsinkable Ship, een nummer met toch een beetje een stoner groove erin, niet iets wat je verwacht van een metalcore band. Dit nummer vloeit direct over in The End is Fucking Night, dat voor het eerst laat horen waar ze goed in zijn, al naar gelang het einde van het nummer toch aan kracht inboet en wat eentonig wordt.

Give Me Hope begint weer erg sterk met erg agressieve zang, al gaat halverwege het nummer het gas er even af en vervalt in een voortkabbelend niemendalletje, wat dan weer terugkomt waar ze mee zijn begonnen. Strolling Bones is wéér een instrumentaal nummer, wat ik erg jammer vind is dat je na zo lange tijd weer een plaat uitbrengt en er dan 2 instrumentale nummers op zet. Het nummer op zich is opgebouwd met een aparte sfeer en een erg melodisch tintje, iets dat eigenlijk niet past bij de rest van de nummers. Op zich is het natuurlijk wel erg gedurfd om zoiets te doen.

Crimson Pig is dan weer een lekker rechttoe rechtaan nummer. Cannons is ook weer een erg experimenteel nummer, waaruit blijkt dat de band geprobeerd heeft om niet een plaat te maken die de hele tijd met volle snelheid doorraast. Wat Plague and Rapture weer wel doet, hier knallen ze lekker door. Death Junction en Funeral Gloom zijn qua zang hele vreemde nummers, in sommige stukken is het net of de zanger aan de andere kant van de ruimte staan dan waar de microfoon staat, wat erg vreemd overkomt.

Womb Of Snakes is gezien het genre waar de band in bestempeld wordt ook erg experimenteel dat ook niet in de context past met de overige nummers. Het afsluitende dik 9 minuten durende Black Goliath lijkt te beginnen met het geluid van een slecht afgestelde radio met veel ruis en slecht te verstane stem, als de juiste zender dan is gevonden, dan doen ze waar ze volgens mij het beste in zijn, lekker doorraggen. Al gaat ook hier halverwege het nummer het gas er weer vanaf wat uiteindelijk eindigt in een riedel van een niet aangesloten elektrisch gitaar.

Conclusie: er staan enkele redelijke nummers op, ze schuwen niet om te experimenteren al slaan ze toch soms goed de plank mis. Potentie hebben ze volgens mij wel, al denk ik dat sommige nummers net wat te lang duren. De tempowisselingen en het instrumentale, rustige delen in een aantal van de nummers, zoals Womb of Snakes bijvoorbeeld, doen een beetje denken aan Dillinger Escape Plan. Dit album is wellicht wel een groeier, voor wie de moeite wil nemen om de bijna 1 uur durende rit met hen te delen. Voor mij zal ook dit album niet in mijn jaarlijst voorkomen.