Delain - We Are The Others

• BandDelain [NL]
• TitelWe Are The Others
• Release datum01-06-2012
• LabelCNR Entertainment [NL]

Tracklist

01. Mother Machine
02. Electricity
03. We Are The Others
04. Milk And Honey
05. Hit Me With Your Best Shot
06. I Want You
07. Where Is The Blood (feat. Burton C. Bell)
08. Generation Me
09. Babylon
10. Are You Done With Me
11. Get The Devil Out Of Me
12. Not Enough

Het vaderlandse Delain brengt eindelijk, na aardig wat problemen vanwege de overname van Roadrunner Records door Warner Brothers, hun derde plaatje We Are The Others uit. De eerste videoclip daarvan is inmiddels verschenen: Get The Devil Out Of Me. De titelsong van dit album is geïnspireerd door Sophie Lancaster, een Brits meisje dat in 2007 werd doodgeslagen vanwege haar alternatieve uiterlijk. Als supporter van de Sophie Lancaster Foundation en fan van Delain vanaf hun eerste album, ben ik erg blij dat ik deze onder de loep mag nemen!

In de intro van Mother Machine horen we al een boel variërende geluiden. Van mysterieus getinkel, tot bruut gitaarwerk, tot vrolijke melodieën die overgaan in het melancholieke refrein. Een nummer met een boel pit dat meteen de toon zet voor de rest van het album. Electricity doet me op een of andere manier denken aan Sonata Arctica. Dat zal misschien wel liggen aan de catchy melodielijnen, met hier en daar een diep, mysterieus vleugje, het krachtige refrein en de meervoudig gemengde vocalen hier en daar. Maar toch blijft Delain zichzelf, met Charlotte Wessels op haar best!

Titelsong We Are The Others heeft een sterke tekst waar het verhaal wat erachter zit duidelijk naar voren komt. ‘Een hymne voor iedereen die anders denkt, kleed of doet’ luidt de beschrijving op hun website. Een zeer catchy refrein met een keiharde ondergrond van dreunende gitaren, en de heerlijke onschuld van een kinderkoor, maken dit nummer erg gedenkwaardig.

Milk and Honey heeft een eigenaardig sfeertje over zich hangen en waar dat aan ligt kan ik niet precies zeggen, maar dat gevoel blijft hangen met Hit Me With Your Best Shot. Beide nummers zijn typisch Delain maar toch erg vernieuwend. Soms een tikje melancholiek en zelfs bitterzoet, maar toch lekker pittig.

I Want You begint op de klassieke tour met een vrolijk tinkelende piano onder Charlotte’s getalenteerde stem, maar beukt er dan plotseling vol tegenaan en kronkelt zich langs uiteenlopende emoties naar een sterk refrein en verassend veel bruut werk tegen het einde. Op Where Is The Blood horen we de stem van gastzanger Burton C. Bell die een pittige hardrock sfeer geeft aan dit nummer. Zijn stem past perfect bij die van Charlotte en samen maken ze er een heel fijn nummer van waar flink op te headbangen valt.

We gaan de wat meer upbeat kant op met Generation Me. Deze zal vast en zeker live gehoord worden! Catchy, ietwat symfonisch en pittig zijn de sleutelwoorden. Ondanks dat elk nummer tot nu toe erg lekker klinkt, mis ik nummers die er echt tussenuit springen. Babylon is geen uitzondering. Elk nummer blijkt net te kort om echt goed kritiek erover te geven, en zo blijft dit album een beetje standaard klinken. Ook heb ik het gevoel dat ik in het refrein van Babylon wat dingen herken die ik vaker heb gehoord. Gebrek aan inspiratie, Delain?

Are you Done With Me klinkt ook redelijk poppy met een onderliggend feelgood sfeertje. Ik vind het ook niet gek dat Delain steeds populairder word bij de mainstream. Credits gaan weer naar Charlotte en haar heerlijke stem, die sowieso een feest kan maken van elk nummer. Get The Devil Out Of Me is allang geen nieuw nummer meer, nu er ook een videoclip van online staat. Toch blijft ie heerlijk om naar te luisteren en om mee te zingen. Gewoon een typisch voorbeeld van een goeie single met een boel details die je telkens opnieuw wilt horen.

We sluiten af met Not Enough en dat is meteen een passende samenvatting van het algehele album. Niet alleen heeft dit nummer dezelfde sound die we al het hele album door horen, maar ondanks het feit dat ik veel van deze band hou, klinkt het geheel wat tekortkomend.

Geen ultieme feestelijke uitschieters zoals The Gathering en Control the Storm, geen symfonische ballads, geen sterrencast aan gastzangers zoals Marco Hietala, Liv Kristine en George Oosthoek. En dat mis je hier gewoon. Toch echt geen slecht album, zeker niet, maar als ik eerlijk moet zijn, vind ik We Are the Others te standaard om tegen Lucidity en April Rain op te boksen. Of misschien zijn we intussen niets minder dan perfectie gewend van Delain.