Rigor Sardonicous - Ego Diligio Vos
- Rigor Sardonicous [US]
- Ego Diligio Vos
- 15-03-2012
- Memento Mori [ES]
Tracklist
01. Praevidere Peregrinus
02. Caelum Inferiorum
03. Hilarus Sperablis
04. Adventum ex Flagrere
05. Nox Noctis Theca Dies
06. Terra de Contemptum
07. Deligio Infinitus
Volgens New Yorker Glenn Hampton, de initiator van het Amerikaanse death/doom gezelschap Rigor Sardonicous, begon zijn fascinatie voor doom muziek in de tijd van de disco glitterballen, en wel met de klassieker God Of Thunder van Kiss. In 1981 werd de naam en het concept voor Rigor Sardonicous bedacht onder invloed van een film "Mr Sardonicus", gebaseerd op een kort verhaal van Ray Russell. Het zou echter tot 1990 duren eer Glenn met zijn muzikale zielsverwant Joe Fogarazzo (afkomstig uit Amityville) zou kunnen gaan samenwerken. Na een aantal mislukte pogingen met drummers van vlees en bloed werd gekozen voor de Boss DR-660 Dr Rhythm drum machine, die in gezonde status behouden is gebleven.
Na wat gerommel met demo's in de eerste jaren, en een studie die Joe nog wilde gaan doen was er in de jaren '90 nog nauwelijks sprake van enige productiviteit. Tot op de valreep van de eeuwwisseling in 1999 debuutalbum Apocalypsis Damnare werd uitgebracht. Hoewel in de underground goed ontvangen, volgden weer een paar jaren van stilte. Glenn begon zijn eigen computer bedrijf en Joe ging het leger in en aansluitend opnieuw terug naar school. Vanaf 2004 ontstaat er eindelijk stabiliteit en worden onder de hoede van Paragon Records vier albums op rij uitgebracht.
Inmiddels, weer een tweetal splits en een live album later, is het 2012 geworden en is Rigor Sardonicous nog altijd hetzelfde duo (aangevuld met drumcomputer en/of sessiedrummer, net zoals het uitkomt) dat toe is aan studioalbum nummer zes: Ego Diligio Vos. En hoewel opnieuw een label bereid is gevonden om dit nieuwe, wederom van vrolijkheid uit elkaar spattende werkstuk (not!) uit te brengen (het Spaanse Memento Mori) is en blijft dit absolute underground muziek. Gelukkig maar!
Wanneer je dit soort ultieme (funeral) doom/death metal goed op je zou laten inwerken krijg je vanzelf zelfmoordneigingen. Het is muziek van het meest depressieve soort: zo log, zo stroperig traag, zo ziekmakend smerig. Heerlijk! De basis van de muziek bestaat uit logge, lome, eindeloos herhalende gitaarriffs, begeleid door zo mogelijk nog somberder bastonen en drumwerk op dodenmarstempo. De enige frivoliteit die het drumwerk zich toestaat is het af en toe aantikken van een bekken.
Dat de 'zang' bestaat uit het uitstoten van primitieve rochelklanken zal niet verbazen. Al zijn de teksten braaf bijgevoegd, ik kan er geen touw aan vastknopen, de riooldiepe oer rochel is simpelweg onverstaanbaar. Hoewel in het Engels 'gezongen' wordt, zijn alle songtitels (net als die van de bandnaam en alle albums) in stemmig Latijn.
Het album opent met een intro genaamd Praevidere Peregrinus, dat de dodenmars stemming er al goed inbrengt. Op Hilarus Sperablis na (daar zit zowaar wat afwisseling in) worden de overige vijf tracks op 1 langgerekt monotoon tempo uitgeworpen. Soms compact (Caelum Inferiorum), de andere keer geestdodend langdradig (afsluiter Deligio Infinitus), maar altijd in datzelfde dodelijk verrottend trage stramien. Maar goed, ook daar zijn liefhebbers voor, en daar ben ik er toevallig wel eentje van!
Een band die wat mij betreft het dichtst in de buurt komt (van wat ik ken dan toch) van deze ellende, is het eveneens Amerikaanse Encoffination. Net zo lekkere depressieve muziek voor op een heerlijke zomerse dag als vandaag .... uh .... Dat ik dit album heb mogen mogen reviewen op de dag nadat het Nederlands elftal is uitgeschakeld op het EK voetbal, en een ochtend waarop he(r)f(s)tige regen-en onweersbuien ons landje hebben geteisterd, beschouw ik dan maar als een toevallige, maar aangename bonus.