Periphery - Periphery II: This Time It’s Personal

• BandPeriphery [US]
• TitelPeriphery II: This Time It’s Personal
• Release datum16-07-2012
• LabelCentury Media Records [DE]

Tracklist

01. Muramasa
02. Have a Blast
03. Facepalm Mute
04. Ji
05. Scarlet
06. Luck as a Constant
07. Ragnarok
08. The Gods Must Be Crazy!
09. Make Total Destroy
10. Erised
11. Epoch
12. Froggin' Bullfish
13. Mile Zero
14. Masamune

Periphery is een band rondom gitarist Misha Mansoor die via diverse internetfora de nodige buzz rondom zijn geesteskindje wist te creëren. De band mocht openen voor namen als Fear Factory, God Forbid en DevilDriver. Uiteindelijk verscheen in 2010 het debuutalbum dat de metalwereld behoorlijk wist te verrassen met een aangename mix van polyritmische brulmetal en metal met wat meer melodieuze trekjes. Twee jaar later is Periphery toe aan de opvolger Periphery II: This Time It’s Personal.

Wanneer de dromerige opener Muramasa overgaat in het wat agressievere Have A Blast, kun je al vrij snel tot de conclusie komen dat op Periphery II de stijl van het debuut gehandhaafd heeft, en geconsolideerd wordt. De verrassing is er dus een beetje vanaf. Desondanks komen er zeer veel muzikale ideeën in een wilde parade voorbij gevlogen. Met zoetgevooisde melodieuze momenten als stevig cement tussen de meer mathgerichte passages. Aan de slepende vocalen over de hak op de takritmen in een nummer als Ji merk je dat het, ondanks het hoge progressieve gehalte niet moeilijk is om vat op de nummers te blijven houden. In die zin wordt het nergens zo knotsgek als bij Dillinger Escape Plan.

Vocalist Spencer Sotelo is een ‘love it or hate it gevalletje’. De stevigere momenten vult hij uitstekend in maar met zijn cleane stem vervalt hij teveel in een verwend Amerikaans collegeboyrolletje. Metalcoreliefhebbers zullen daar ongetwijfeld wel mee weglopen. Af en toe vliegt hij uit de bocht zoals in Scarlet waarin hij een beetje klinkt als Sebastian Bach. Op die momenten voegen zijn cleane vocalen daadwerkelijk iets speciaals toe aan de verder geweldig ingekleurde nummers.

De productie is overrompelend en kraakhelder. Het klinkt bijzonder professioneel en doet me denken aan de manier waarop de albums van Devin Townsend geproduceerd zijn. Ik heb het idee dat het net even dat beetje extra had gehad wanneer het wat directer en smeriger geproduceerd zou zijn. Aan de andere kant kan de band op die wijze gemakkelijker een breder publiek aanboren.

Periphery II is een album vol muzikale verrassingen. Wie wel wat kan met bands als Meshuggah, The End en een klein beetje Dillinger Escape Plan, moet hier ook wel wat mee kunnen. Wie al bekend was met het debuut, wacht een stevige herhalingsoefening die net iets minder verrast maar nog steeds veel kwaliteit herbergt.