Doomed - The Ancient Path
- Doomed [DE]
- The Ancient Path
- 13-02-2012
- Eigen beheer
Tracklist
01. Sun Eater (7:04)
02. Collapsing Guts (7:06)
03. She's Calling Me (9:15)
04. Caesar's Whore (8:06)
05. Death Is NO Respecter (9:16)
06. My Love Is Dead (11:11)
Doomed is een nieuw(e) eenmansproject / band uit Duitsland van multi-instrumentalist Pierre Laube. De man is al langer muzikaal actief, overigens in bands of projecten waarvan de naam mij weinig zegt. In november vorig jaar besloot hij dit project met de alleszeggende naam Doomed op te zetten, waarbij hij alles zelf heeft aangepakt: van de zang en het instrumentarium, tot artwork en productie aan toe. Dit alles is verpakt in een eerste album met de titel The Ancient Path.
Naar de muzikale insteek hoeven we in elk geval niet meer te raden met zo'n bandnaam. Zware, logge doom/death metal krijgen we voorgeschoteld. In de bijgeleverde info rept de maker over vergelijkingen met Bolt Thrower en een snufje Katatonia. Vooral de rauwe ongekunstelde aanpak van Bolt Thrower herken ik er wel in terug (zeker de zang), het subtielere van Katatonia eigenlijk niet echt. Hoewel er zeker in de gitaren de nodige melodie voorbijkomt.
Zes middellange tot lange tracks denderen voorbij; denderen in de zin van dreunen, beuken, zeker niet van snelheid. Dat laatste aspect is van geen enkele toepassing, lomp en zwaar des te meer. Opener Suneater is een lekker riffgericht nummer, met veel ruimte voor melodieuze gitaarmelodieën die zorgen voor de nodige toegankelijkheid.
Daarna gaat het via Collapsing Guts naar She's Calling Me trapsgewijs trager en trager. Meer traditionele doom, stroperig, traag, veel herhalingen, en een goed bij de muziek passende grunt. Wat blijft is de hoofdrol voor de gitaar, zowel wat betreft de riffs als de melodieën. Hoewel de muziek bij vlagen trager dan traag voortsleurt, lijkt door de melodie de sfeer lang niet altijd even neerslachtig, wat je bij doom toch wel zou verwachten. Al zijn er ook wel druilerige passages en depressieve sfeerelementen aanwezig hoor, alleen niet constant.
Ceasar's Whore laat ook nog even horen hoe bepalend een meelopend keyboardlijntje kan zijn. Dat keyboard was al wel eerder te horen, maar toont zich in het intro van dit nummer een bepalend element. Een redelijk afwisselend nummer dit, dat is relatief natuurlijk, maar ligt aangenaam in het gehoor. Death Is NO Respecter opent met weer zo'n heerlijk logge riff, en gaat gewoon verder op het eerder ingeslagen (ancient) pad.
Ook de lange afsluiter My Love Is Dead herbergt nauwelijks nog verrassingen, en lijkt mij het meest neerslachtige nummer van het album. De grootste verrassing had kunnen komen van een nummer dat eerder ook nog door Pierre Laube is opgenomen: en wel een cover van het Type O Negative nummer WolfMoon. Er moesten echter nog wat zaken op het gebied van copyright geregeld worden, waardoor dit nummer vooralsnog achterwege is gebleven. Hopelijk krijgen we dat nog eens te horen.
Door velen wordt doom gezien als een wat saaie, voorspelbare muzieksoort. Pierre Laube geeft er met Doomed op dit album wel een redelijk eigen draai aan, met name door de veelvuldige toepassing van melodie in z'n gitaarwerk. Uiteraard zijn alle klassieke elementen aanwezig, en ontspint het album zich in een overtreffende trap richting traagheid en logheid. Hoewel eerder andere referenties genoemd zijn moet ik met terugwerkende kracht vooral denken aan (oudere) The Gathering, ook een band met een neusje voor de combinatie van doom en melodie en daarmee een bijzondere sfeer neerzet. Mooi!