Sonata Arctica - Pariah's Child

• BandSonata Arctica [FI]
• TitelPariah's Child
• Release datum28-03-2014
• LabelNuclear Blast [DE]

Tracklist

01. The Wolves Die Young
02. Running Lights
03. Take One Breath
04. Cloud Factory
05. Blood
06. What Did You Do In The War, Dad
07. Half A Marathon Man
08. X Marks The Spot
09. Love
10. Larger Than Life

Toen Sonata Arctica hun achtste studio wondertje aankondigde was er van verbazing en nieuwsgierigheid te spreken over de terugkeer van het oude logo, dat sinds 2007 al out of the picture was. Die terugkeer bleek een hoop dingen te symboliseren als het om Pariah’s Child gaat. Want Sonata gaat terug naar de kern van alles wat ze ooit waren of zullen zijn. Wat die kern precies inhoudt, is al even veelzijdig als de band zelf.

Het eerste nummer Wolves Die Young is dan ook niets minder als typisch Sonata te noemen. Catchy, vrolijke melodietjes met dat karakteristieke keyboard tingeltje dat als een rode draad door alles heen loopt. Na het tweede couplet een vlot stuk waar de dubbele basdrums plotseling los schieten, en de eerste hit staat als een huis! Nou maar hopen dat het repetitieve refrein niet snel gaat vervelen. Vervolgens gaat het gas op de plank met Running Lights. Een nummer over dragracen; iets waar alleen Sonata serieus mee weg kan komen. Deze wisselt tussen vlot in de coupletten en lekker relaxed in het refrein. Drummer Tommy Portimo peddelt er in elk geval lustig op los in perfecte harmonie met de immer aanwezige synths die de ruggengraat van het hele album blijken te vormen.

Take One Breath is een opvallend werkje dat merkwaardig licht aandoet naast de screams die de heer Kakko er zo af en toe uit knalt. Absoluut geen standaard nummer met heel wat progressieve elementen. We tinkelen verder naar de tweede single: Cloud Factory. Hoewel redelijk straight-forward heeft het toch een paar merkwaardige trekjes, zoals dat vreemde maar zeer vermakelijke laatste coupletje waar Tony opeens klinkt alsof hij net een teug helium heeft genomen, en het vrolijke gelal van fabrieksarbeiders aan het eind. Een simpel, vrolijk, vlot en gedenkwaardig nummertje, dat zeker!

Sinister wolvengehuil maakt een einde aan al het happy joy-joy gevoel, en een horror achtige piano vormt de intro van Blood. Tony gooit er een flinke scream tegenaan en we komen terecht in een duister klinkend couplet, dat om een of andere reden word vernaggeld door een Wikipedia uitleg over wat bloed is. Vanaf daar tuimelt Blood tussen speedy en upbeat naar enigszins dreigend en somber. Zeker een van de complexere nummers op Paraiah’s Child dat even wat gewenning nodig heeft. We blijven in een sinister hoekje hangen met What Did You Do In The War Dad? Een nummer dat qua tekst veel lijkt op het goeie oude Replica, maar dan met veel meer rauwe emotie, gezien uit de ogen van een kind dat zijn vader vraagt waar al zijn littekens toch vandaan komen. Een heel bitter plaatje met zeer krachtige tekst. Geen catchy melodietje kan er meer aan helpen, dit nummer doet gewoon zeer! Het is moeilijk uit te leggen, maar je haat het en tegelijkertijd hou je enorm veel ervan.

Gelukkig is het weer tijd voor een vrolijk nummertje. Half A Marathon Man neemt je mee voor een potje hardlopen. Eerst slepend door de hete zon, gedreven door een modderig basje en rinkelende synths. Dan word je ingehaald door een vent van 89 die net heeft leren rennen. Lees de tekst er maar op na, ja dat staat er letterlijk! Je rent er achteraan maar voelt je kuiten branden en je adem in je borst snijden, maar het voelt... tja... lekker! Nou, rennen daar doe ik persoonlijk niet aan maar swingen gaat er zeker gebeuren op dit zomerse plaatje. It’s a beautiful day!!

De rock & roll prediker in X Marks The Spot gaat nog berucht worden, dat verzeker ik je. Wat kan die man bazelen! Al dat halfdronken gelul is toch een raar element op een anders prima en strontmelig nummer. Eerst ga je hem haten, maar daarna accepteer je hem maar als de zoveelste clown die je op en neer ziet springen bij het luisteren van dit... geval. Ik wil deze in elk geval echt live horen. Everybody say ho ho, hey hey!... huh?? YEAHHH! Echt wat the hell is het? Het is raar, maar o wat lekker! Sonata is over het algemeen bedreven in ballads schrijven, maar dan wel het soort waar het hart van de hoofdrolspeler met ducktape aan gelakt elkaar ligt of er een moordje of twee in voorkomt. Love is precies het tegenovergestelde: een zoetsappig gevalletje van ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’. Werkt het? Voor mij niet echt, maar dat kan nog groeien.

En dan krijgen we de grand finale. Zo’n grote tien minuten durende klapper hebben we al even niet meer gehoord sinds de tijden van Reckoning Night. De titel spreekt dan ook voor zich; hij is groots! Hij begint bescheiden met de oude acteur die voor de triljoenste keer het podium opklimt om zijn riedeltje te doen. Hij is zo moe, maar het moet. Dus zet hij het neer, zoals hij het altijd doet... maar voor de laatste keer. Wanneer Tony’s stem zich ontelbaar keer vermenigvuldigt om een koor te vormen waar elke haar op mijn lichaam stijf overeind van gaat staan, trapt het toneelstuk af in en werveling van kleuren, geluiden, vocale lagen, dartelende refreinen, dreunende drums en tinkelende piano’s, achter een bitterzoete sluier van tijd. Tijd en alle twijfels en spijt die het met zich meebracht. Halverwege drukt die sluier als een zwaar gewicht neer op de acteur die iets teveel van het goede heeft gegeven en zijn knieën voelt bezwijken, maar dan komt het koor van Tony’s machtige strot de hoek om marcheren en veegt de rimpels van dat vermoeide gezicht. De laatste akte word gespeeld door een jonge man die weer vrolijk met de piano mee dartelt, en dat voor eeuwig zal doen terwijl Larger Than Life haast ongemerkt zachtjes de gordijnen voor het podium sluit met een paar laatste vioolklanken.

Staande ovatie voor Sonata! Op een paar schoonheidsfoutjes na is Pariah’s Child weer een stuk van astronomisch niveau. De kern van het oude werk is terug van eigenlijk nooit weggeweest, terwijl klanken uit de werelden die Unia en Days Of Grays hebben ontketend zich vrij hebben ontwikkeld tot het samen een mooi, harmonisch geheel word. Sonata Arctica heeft alweer bewezen waarom ze al acht jaar een speciaal plekje in mijn hart innemen, en als ze op deze manier doorgaan zullen ze nog heel lang daar blijven.