Disquiet - Hate Incarnate

• BandDisquiet [NL]
• TitelHate Incarnate
• Release datum05-12-2008
• LabelEigen beheer
• Genre Thrashmetal

Tracklist

1. Madcap's Rise
2. Approval Denied
3. Pain

Disquiet is ontstaan in het jaar 2000, na het uiteenvallen van Nox Aeterna besloten drummer Arthur en gitarist Fabian dat zij in elk geval verder wilden in de heavy muziek. Zij zijn dan ook de solide basis van de band en tot op de dag van vandaag de enig overgebleven leden van de oorspronkelijke line-up. Demo's werden er al opgenomen eind 2000 (Above the Law) en in 2002 (The Plague). Dit leidde tot meer dan voldoende optredens en als gevolg daarvan flink wat ervaring.

Na een periode van zo'n drie jaar, gekenmerkt door de bijna gebruikelijke bezettingswisselingen, verschijnt dan eind 2008 de demo Hate Incarnate. Deze drie nummers zouden de voorlopers moeten zijn van de eerste volledige cd die Disquiet later in 2009 hoopt uit te brengen. De muzikale stijl die Disquiet hanteert is in de loop van de jaren wat gemoderniseerd, met name door meer melodieuze invloeden, die de van oorsprong vette thrash wat meer variatie geeft. Ook zijn er invloeden uit de melodieuze death metal hoorbaar.

Hate Incarnate opent met Madcap's Rise en geeft meteen de veelzijdigheid van de band weer. Dit nummer bevat fraai gitaarwerk (let ook op de ondersteunende double bass), lekker beukende stukken en een catchy refrein. De zang maakt het geheel prima af: melodieus waar het moet, zoals in het refrein, krachtig in de rest van het nummer. Juist de wisselingen in tempo en de sterke melodieën geven Madcap's Rise net dat beetje extra.

Het navolgende Approval Denied is wat statischer qua tempo, hoewel het intro veelbelovend met een hoger tempo begint. Ook hier valt weer het fraaie gitaarwerk op, wat zeker naar het einde van het nummer toe er voor zorgt dat er een zekere spanning behouden blijft. Verder valt op dat zanger Sean hier wat bruter van leer trekt, wat overigens prima bij dit nummer past.

Pain tenslotte begint lekker vlot, waarbij ik moeite heb om stil te blijven zitten. Disquiet zou echter Disquiet niet zijn als ze binnen de minuut het nummer al weer een andere wending geven en met een lekker groovend vervolg komen. Wederom komt de brute zang prima van pas in dit nummer. Enige minpunt in Pain vind ik het gebruik van de wat meer cleane zang, die voor mijn gevoel niet helemaal past binnen deze muziek.

Samengevat vind ik dat ik een prima demo van eigen bodem gehoord heb, die zeker naar meer doet smaken. Het geheel zit qua muziek goed in elkaar en ook het geluid is zodanig dat alles goed te horen en te onderscheiden is. Het knappe aan Disquiet is dat ondanks dat ze veel ideeen weten te verwerken in een nummer, de songs toch lekker compact blijven. Het is op zich wel lastig om je een goede mening mening te vormen over een zo gevarieerde band als Disquiet naar aanleiding van “slechts” drie nummers. Ik denk dat deze band heel wat meer te bieden heeft en ben dan ook benieuwd naar meer materiaal en live optredens. Dat laatste gaat geen enkel probleem worden, want live spelen doet Disquiet nog steeds graag en veel!