Stream of Passion - A War Of Our Own

• BandStream of Passion [NL]
• TitelA War Of Our Own
• Release datum18-04-2014
• Label[Pias] [NL]
• PromotorPimp [NL]

Tracklist

01. Monster
02. A war of our own
03. The curse
04. Autophobia
05. Burning star
06. For you
07. Exile
08. Delirio
09. Earthquake
10. Secrets
11. Don't let go
12. Out of the darkness
13. The distance between us

In juli 2011 was mijn grootste bezwaar tegen het op dat moment actuele album van Stream Of Passion, Darker Days, dat het voor metalbegrippen power miste, en dat het album geen memorabele nummers had opgeleverd. Inmiddels zijn zowel Stream Of Passion als ikzelf bijna drie jaar ouder en wijzer, en neem ik met plezier het nieuwe album A War Of Our Own onder de loep. Verscheen het vorige album nog via Napalm Records (dat met meningsverschillen verlaten werd), voor de nieuweling heeft de band een intensief traject van crowdfunding achter de rug.

Een overeenkomst tussen beide albums heb ik alvast te pakken: ook A War Of Our Own belooft net als Darker Days een titel met zwaar op de hand liggend materiaal. Weet ik dat op de voorganger nog aan de voorafgaande band-perikelen, nu is het een gedeelte van het thema (War, bepaalde situaties in thuisland Mexico van zangeres Marcela Bovio) dat zeker geen lichtvoetig materiaal belooft. De albumtitel wordt door de band ook deze keer gelinkt naar de omstandigheden die aan A War Of Our Own vooraf gingen.

In muzikaal opzicht heeft Stream Of Passion ervoor gekozen om de vertrouwde elementen te behouden. Zo is het album opnieuw geproduceerd door Joost van den Broek, die daarnaast met z'n arrangementen voor een herkenbaar geluid zorgt. De symfonische rock/metal heeft nog altijd veel melodie in zich, waarbinnen zangeres Marcela Bovio zich met haar uitstekende stemgeluid optimaal kan profileren. Met name hiermee, naast enkele subtiele genre-vreemde elementen (daarover zo meteen meer), kan de band zich onderscheiden van het gros van de Nederlandse en internationale collega-bands. Daarnaast is er veel ruimte voor symfonische toetsenpartijen, die de muziek vrijwel constant begeleiden.

Monster is niet alleen qua opener, maar ook als titel goed gekozen. Het is een fel nummer, dat veelbelovend klinkt. Het gitaarwerk klinkt modern (laag) en knalt er werkelijk uit, agressief zelfs; die riffs mogen er zeker wezen. Hierna volgt het titelnummer A War Of Our Own (over het uit de hand lopende conflict tussen drugkartels onderling en de strijd met de Mexicaanse regering), dat de ingetogen kant van de band laat horen. Naast de klassieke rock/metal invulling is hier nadrukkelijk plaats gemaakt voor zwierig pianospel, dat in combinatie met Bovio's stemgeluid voor een zeer rustieke sfeer zorgt; in tegenstelling tot de heftige thematiek die bezongen wordt.

Vervolgens is het met The Curse weer tijd voor wat beukwerk, zo blijken de 'hardere' nummers en de rustiger tracks elkaar keurig te blijven afwisselen op dit album. The Curse lijkt me in elk geval een publiekstrekker, een beetje rock-achtig, en het refrein is prima meebrulbaar, daar kan de lyric video die eerder al op youtube te vinden was best een rol in gespeeld hebben. Bijna hetzelfde geldt even later voor Burning Star, ook een lekker rockertje met pit, met wat nu-metal invloeden in het gitaarwerk. Daar tussen in geklemd is Autophobia, een melancholiek nummer, dat haast droevig klinkt. Gewoon een mooi liedje, en als rustpuntje precies goed geplaatst tussen twee relatief heavier tracks.

Echt gevoelig gaat het er aan toe met de nummers For You, het kortste en meest ingetogen nummer van de plaat, en Secrets, over de driejarige Mara die vorig jaar overleed aan een agressieve vorm van kinderkanker. Dat het de zang is die hier de hoofdrol voor zich opeist lijkt me logisch, Marcela kan zich hier met hart en ziel laten gaan. Een hoofdrol op een andere manier is er voor haar weggelegd wanneer er in Exile en Delirio in het Spaans gezongen wordt. Heel af en toe bekruipt me het idee dat er stiekem wat Mexicaanse (of Zuid-Amerikaanse?) invloeden, met name in de ritmiek, in de muziek geslopen zijn, juist die subtiele aanpak geeft Stream Of Passion wat eigens.

Dacht ik, net als op het vorige album, dat in het begin al het zwaarste kruit al verschoten zou zijn, Out Of The Darkness straft die gedachte letterlijk keihard af. Progressief, zoals altijd symfonisch, maar bovenal gewoon metal! Dan hebben we eerder al een hoogtepunt gehad met Earthquake, een nummer vol dramatiek, dat het Passion uit de bandnaam eer aandoet. Ik denk dat daarin het grootste verschil zit met het voorgaande album. Energie en dynamiek spatten van dit nieuwe album af, waar ik de voorganger veel vlakker vond. A War Of Our Own heb ik dan ook met plezier beluisterd, ik verwacht dat hier wel een paar (van de heavier) tracks van blijven hangen.