Judas Priest - Redeemer of Souls

• BandJudas Priest [GB]
• TitelRedeemer of Souls
• Release datum11-07-2014
• LabelSony Music Entertainment [US]
• PromotorAces High Promotions [NL]

Tracklist

01. Dragonaut
02. Redeemer of Souls
03. Halls of Valhalla
04. Sword of Damocles
05. March of the Damned
06. Down In Flames
07. Hell & Back
08. Cold Blooded
09. Metalizer
10. Crossfire
11. Secrets of the Dead
12. Battle Cry
13. Beginning of the End

Pffff, wat moet je in godsnaam nog schrijven over Judas Priest; zelfs al hebben ze een nieuw album uit. De band is nooit eerder aan bod gekomen sinds ik hier mijn diepste zielenroerselen aan de tekstverwerker toevertrouw. Niet vreemd ook, het laatste album Nostradamus dateert alweer uit 2008. Er werd al even aan gedacht dat dat wel eens het laatste zou kunnen zijn geweest, zeker nadat de helft van de befaamde gitaartandem K.K. Downing de band verliet in 2011. Maar ziedaar: Judas Priest rechtte de rug, vond in de persoon van Richie Faulkner (gitarist in de band van Steve Harris' nazaat Lauren; hoe klein is het wereldje) een opvolger, en zette zich aan de arbeid voor het continueren van de optredens. En dus ook het maken van een nieuw album: Redeemer Of Souls. Hun 17de studio-album, als ik me niet vergis.

Het grootste 'probleem' waar ik mee worstel: in welke context benader ik de nieuweling? Vergelijken met voorganger Nostradamus is bij voorbaat zinloos. Hoewel dit pretentieuze concept niet door iedereen begrepen werd/op waarde werd geschat omdat Judas Priest eindelijk eens iets heel verrassends deed, wist ik juist dat te waarderen. Een geslaagde poging om na het plichtmatige en redelijk voorspelbare Rob Halford-comebackalbum Angel Of Retribution het eens over een 'gewaagde' boeg te gooien. Dat album greep weliswaar terug op langvervlogen tijden, maar haalde uiteraard nooit het niveau, en zeker niet het gevoel, van het oude werk.

Waarbij ik aankom bij het meest onnozele wat ik volgens mij zou kunnen doen: Redeemer Of Souls vergelijken met de klassieke platen. Want dan legt deze nieuweling het bij voorbaat af natuurlijk. Het slechtste album dat de band ooit uitbracht is het zeker niet, in 1986 bracht de band immers al het gedrocht Turbo uit. De laatste echte knaller die Priest naar mijn mening voortbracht is Painkiller (1990); het wachten op een sterk vervolg in die richting kunnen we inmiddels wel opgeven denk ik. Laat ik Redeemer Of Souls maar gewoon als album op zich beschouwen, dat lijkt me het beste.

Het album opent best prettig met de nummers Dragonaut en titelnummer Redeemer Of Souls, waarbij het me wel al opvalt dat de muziek qua tempo en power niet overhoudt. Dat wordt gaandeweg het album vordert alleen maar minder. Verwacht vooral veel midtempo heavy metal met een heroïsche insteek. Muziek die gemaakt lijkt om Duitse festivalweides in vuur en vlam te zetten. Na nadere beluistering zal dan ook blijken dat een beetje peper in de reet geen overbodige luxe was geweest, ik vind sommige tracks toch wel wat plichtmatig overkomen (Sword Of Damocles; en Battle Cry en Metalizer zijn beslist GEEN Painkiller; de 'snellere' nummers zijn hier niet de betere). En hoewel niet slecht hoor ik op het eerste gedeelte van het album toch ook wel een paar net-wel-of net-niet-nummers (Halls of Valhalla, March Of The Damned).

Ik veer tijdens de diverse luistersessies nog wel een paar keer op, bijvoorbeeld bij Down In Flames en Hell & Back. Cold Blooded en Crossfire grijpen vervolgens terug op vroegere Judas Priest, waarbij het me opvalt dat met name Cold Blooded redelijk donker getint is qua sfeer. Dat gevoel horen we nog veel nadrukkelijker terug op Secrets Of The Dead, mede om die reden samen met opener Dragonaut waarschijnlijk wel mijn favorieten van het album. Afsluiter Beginning Of The End zou wel eens een profetische titel kunnen hebben, ik verwacht dit dit toch echt het laatste Priest-album is. Geen fijn afscheidsnummer wat mij betreft, wat een zeiknummer.

Wanneer ik heel eerlijk ben moet ik toegeven dat ik vind dat dit album niet overhoudt qua muzikale intensiteit. Over het geheel vind ik het allemaal wat bedaagd, te weinig spannend. Dit is geen album dat me zal bijblijven wanneer ik aan deze grondleggers van de heavy metal terugdenk. Ok, het is geen beroerd album, maar puur gekeken naar wat er tegenwoordig allemaal uitkomt zou dit album zonder de naam Judas Priest er op, geen hoge ogen gooien verwacht ik. En zo behoor je objectief een album te benaderen, toch? Overigens nog een plusje voor de naar moderne maatstaven gemeten 'sobere' of 'eenvoudige' productie, die wat mij betreft een toegevoegde waarde is voor de old school feel. Toch nog een positief einde!