Almanac - Tsar

• BandAlmanac [DE]
• TitelTsar
• Release datum18-03-2016
• LabelNuclear Blast [DE]

Tracklist

01. Tsar
02. Self-Blinded Eyes
03. Darkness
04. Hands Are Tied
05. Children Of The Future
06. No More Shadows
07. Nevermore
08. Reign Of Madness
09. Flames Of Fate

Almanac is qua naam een nieuwe ster aan het symfonische power metal-firmament, maar is toch niet helemaal zo nieuw als het lijkt. Voor z'n symfonische en orkestrale activiteiten bedacht de Duitse band Rage (lees: Victor Smolski) ooit een side-project met de naam Lingua Mortis Orchestra (2013). Toen het in 2015 eerst bij Rage, en aansluitend ook bij LMO rommelde in de line-up besloot bandopperhoofd Peavy Wagner in z'n eentje beide bands voort te zetten en nieuwe muzikanten om zich heen te verzamelen.

Hoe het er met LMO nu voorstaat is niet helemaal duidelijk, maar een paar van de deelnemers aan dat project besloten, onder aanvoering van gitarist, toetsenist, componist en producer Victor Smolski om het symfonische project LMO voort te zetten. Uiteraard was daarvoor een nieuwe naam nodig, en zodoende stormt Almanac het muzikale landschap binnen. Uiteraard vindt deze 'nieuwe' band direct onderdak bij Nuclear Blast, en komt binnen een jaar al met een zeer volwassen debuutalbum voor de dag: Tsar.

Aangezien Smolski binnen Rage (en LMO natuurlijk) al jaren gold als een zeer gewaardeerde aanwinst - naast zijn bijdrage als muzikant vooral op het gebied van componeren, arrangeren en produceren - is het niet vreemd dat Tsar klinkt als de spreekwoordelijke klok. Naast de toegankelijke metal die gespeeld wordt zijn vooral de symfonische en orkestrale elementen, en dan vooral de vocale arrangementen (de koortjes!) van verbluffend hoog niveau. Het is niet voor niks dat we op dit album maar liefst twee zangers en een zangeres tegenkomen.

Al direct vanaf opener en titelnummer Tsar, maar misschien nog wel meer na het enorm catchy Self-Blinded Eyes, ben ik al helemaal overtuigd van het niveau van deze band. Normaal gesproken ben ik niet zo van de symfonische metal, maar Almanac weet ondanks alle catchy aspecten ook de power en energie die bij metal horen te behouden. Waarbij natuurlijk ook een aantrekkelijke portie bombast komt kijken, die ik absoluut toejuich. Een band die me vooral door het hoofd spookt tijdens het beluisteren is Therion, waarbij ook vaak een hoofdrol is voor gelaagde zangpartijen en een klassieke/symfonische insteek.

En dan heb ik nog niet eens het voortreffelijke gitaarspel van Smolski zelf benoemd, de kwaliteiten van deze muzikant staan inmiddels wel buiten kijf denk ik zo. Mocht je daar nog niet zo van overtuigd zijn, luister dan maar eens naar flitsende nummers als Hands Are Tied - dat volgt op het korte ego-tripje Darkness - en ook verderop Nevermore. Children Of The Future is daarna een lekker heavy stampend nummer met een heerlijke groove, dat ook weer de nodige bombast laat horen. Geinig vind ik ook wel dat her en der vrij subtiel wat Slavische en Oosterse invloeden opduiken, gezien de herkomst van Smolski (Wit-Rusland) niet zo heel vreemd natuurlijk. Ook de albumtitel 'tsaar' en tekstuele inhoud moeten we in die richting zoeken.

No More Shadows is waarschijnlijk wel het meest avontuurlijke nummer van het album, al duurt het misschien net wat te lang. Er valt weliswaar genoeg te beleven (tempowisselingen, lekker baswerk, een ingetogen passage met uiteraard sterke zang) maar het haalt net de vaart een beetje uit het album. Vaart die er met het al eerder genoemd Nevermore letterlijk wel weer in komt. Na vaart is het tijd voor power met Reign Of Madness. Zo lijkt het in eerste instantie tenminste, maar het nummer ontpopt zich tot een ballad-achtige draak. Jammer, hier ben ik niet zo wild van. Gelukkig is afsluiter Flames Of Fate een sterke en vooral krachtige uitsmijter, zodat het album wat mij betreft een positief einde kent.

Eigenlijk is mijn conclusie kort en duidelijk: ik heb me aangenaam laten verrassen met Tsar. Ik had het niet verwacht met de informatie die ik vooraf in handen had, maar Almanac heeft me puur met het muzikale niveau overtuigd. Eerlijk is eerlijk: mijn favoriete band zal het nooit worden, maar binnen de symfonische (power) metal scene moet dit wel een hoogvlieger zijn denk ik zo!