Opeth - Sorceress

• BandOpeth [SE]
• TitelSorceress
• Release datum30-09-2016
• LabelNuclear Blast [DE]
• Genre Progrock / metal

Tracklist

CD 1
01. Persephone
02. Sorceress
03. The Wilde Flowers
04. Will O The Wisp
05. Chrysalis
06. Sorceress 2
07. The Seventh Sojourn
08. Strange Brew
09. A Fleeting Glance
10. Era
11. Persephone (Slight Return)
CD 2 (Bonus)
01. The Ward
02. Spring MCMLXXIV
03. Cusp of Eternity (live)
04. The Drapery Falls (live)
05. Voice of Treason (live)

Normaal gesproken kijk je bij een (favoriete of bekende) band altijd met spanning uit naar een nieuw album. Sinds een aantal jaren heeft die spanning in het geval van Opeth nog een extra dimensie: met wat voor materiaal komen Mikael Åkerfeldt en consorten voor de dag; hoe zal de band deze keer klinken? Het is pas twee jaar geleden dat het goed ontvangen laatste album Pale Communion het levenslicht zag, maar in twee jaar tijd kan in het geval van Opeth veel gebeuren. Maar snel luisteren hoe de band op nieuweling Sorceress voor de dag komt.

En dan lijkt het er in eerste instantie op dat Opeth z'n stijl wel heeft gevonden. De 'pure' death metal hoort uiteraard sinds Blackwater Park (2001) al tot het verleden, daar hoeven we niet meer op te rekenen. Met Ghost Reveries (2005) en Watershed (2008) leek Opeth wel een stabiele weg gevonden te hebben, maar Heritage (2011) liet wat mij betreft eerder een zoekende band horen. De flauwe progrock met sporadische harde stukken van dat album viel zeker niet bij iedereen in de smaak, en liet vooral een indruk achter van vleesch nog visch. Op Pale Communion kwam 'Opeth nieuwe stijl' al een heel stuk beter uit de verf, en (b)leek Åkerfeldt z'n draai gevonden te hebben.

Die laatste conclusie lijkt extra gerechtvaardigd nu Sorceress qua stijl op dat laatste album lijkt voort te borduren. Zoals altijd blijft de hand van de meester herkenbaar: qua spannende composities en opbouw vergelijkbaar met veel van het oudere werk, alleen de (instrumentale en vocale) invulling is anders. Hetgeen betekent dat we hier afwisselende en dynamische progrock te horen krijgen, het genre waaraan Åkerfeldt definitief zijn hart heeft verpand. Geen metal meer, geen grunts, maar enerverende rockmuziek in meerdere facetten.

Dat gaat dan via ingetogen (het folky Will O The Wisp, een kruising tussen Jethro Tull en Moody Blues) via nadrukkelijk catchy (The Wilde Flowers, wat een riff, en dat verslavende orgel; een van de hoogtepunten van het album wat mij betreft) tot wervelend en uitbundig (het met solo's volgepropte Chrysalis). Het logge, zware titelnummer Sorceress heeft een beetje van alles, en blijkt een uiterst veelzijdige track. In dit nummer - maar ook meerdere andere - blijkt een voorname rol voor toetsenist Joakim Svalberg, die als een ware Jon Lord de muziek veel kleur en sfeer meegeeft.

Helaas zakt het album na die eerste vijf spannende tracks wat in. Sorceress 2 kan me niet bekoren, evenals A Fleeting Glance even verderop. Deze doen me te veel denken aan het besluiteloze karakter van Heritage. De Oosterse sferen van The Seventh Sojourn zijn weliswaar mooi, maar het nummer op zich vind ik, ondanks een wat psychedelisch tintje, niet spannend genoeg. Strange Brew belooft vanaf het neuzelende begin weinig goeds, maar ontpopt zich tot een heerlijk energieke jam, waarin de instrumentalisten zich onvoorwaardelijk kunnen laten gelden. Met terugwerkende kracht een van de hoogtepunten van het album! Natuurlijk gaat Era er uit als een heuse knaller, alvorens Persephone (Slight Return) het cirkeltje rond mag maken.

Voor wie er dan nog niet genoeg van heeft is er nog een ruim half uur durende tweede CD als bonus, met daarop twee extra tracks een een drietal live-nummers. Die laatste zijn opgenomen op 19 september 2015 in het klassieke Romeinse Amphitheater in Plovdiv, Bulgarije, met medewerking van het orkest van de staatsopera van Plovdiv en het Rodna Pesen koor. Dit is natuurlijk wel een heel bijzondere en sfeervolle ambiance om Opeth live te zien en te horen. De uitstraling van deze nummers is dan ook best een noemenswaardige!

Opeth een veelzijdige band noemen lijkt me een understatement. De compositorische vaardigheden van het bandopperhoofd staan wat mij betreft buiten kijf, maar het blijkt door de jaren heen wel een belangrijk gegeven dat dat niet automatisch leidt tot albums die op veel instemming kunnen rekenen. Met Sorceress lijkt me echter weinig mis. Ongeacht persoonlijke voorkeuren is dit een coherent album geworden, waarop de band definitief heeft gekozen voor de 'ouderwetse' progrock, met vette knipogen naar de jaren '70. Hopelijk blijft Opeth hierin volharden, om er nog genoeg voldoening uit te halen, en variatie in te stoppen.