Bell Witch - Mirror Reaper

• BandBell Witch [US]
• TitelMirror Reaper
• Release datum20-10-2017
• LabelProfound Lore Records [CA]
• PromotorEarsplit PR [US]
• Genre Doommetal, Drone / Ambient

Tracklist

1. Mirror Reaper (01:23:15)

Het Amerikaanse Bell Witch heeft de afgelopen jaren laten zien hoe je een eenvormig subgenre als funeral doom toch heel dynamisch en spannend maken. De voor metalbegrippen vreemde samenstelling van de band, het is een duo bestaande uit een drummer en een bassist, onderstreept het out-of-the-box denken van deze heren nog eens extra. Waar het prachtige debuut Longing (2012) een uiterst somber maar best toegankelijk geluid liet horen, was het navolgende Four Phantoms (2015) toch iets meer een vertrouwd ondoordringbaar woud van uitzichtsloze doomklanken. Allebei zijn het zeer indrukwekkende albums maar het liet mensen nieuwsgierig naar hoe het vervolg eruit ging zien.

In 2016 sloeg het noodlot toe toen de dan 35 jarige drummer/zanger Adrian Guerra kwam te overlijden. Hij was op dat moment al gestopt met Bell Witch en in de vorm van Jesse Schreibman was al een vervanger aangetrokken waarmee gestart was aan het opzetten van de contouren van wat nu voorligt als Mirror Reaper. Het overlijden bleek zoals zo vaak een ultieme inspiratie voor de verdere koers een sfeer van het album. Met als resultaat dat Mirror Reaper mijlenver uitstijgt boven haar toch al niet misselijke voorgangers.

Mirror Reaper is een 84 minuten durende doomexegese geworden die de strijd aangaat met je besef van tijd en ruimte. Een indrukwekkend vormgegeven requiem opgedragen aan een overleden kameraad. Bell Witch kiest ervoor om haar geluid open en toegankelijk te houden. Mirror Reaper blinkt uit in verstilling en atmosfeer en leunt niet zozeer op massieve dreiging die doorgaans het genre kenmerkt. Het is de langzaam voortrollende treurmelodie die herkenbaar is en zo het overzicht in het enorme epos blijft geven.

Als de ouverture waarin een aangrijpend basmotief het centrale thema van het compositie aankondigt uiteindelijk is verstomd, breekt een twintig minuten durende periode aan waarin het voorzichtige baswerk je op het uiterste puntje van je stoel houdt om je langzaam naar een tussentijdse climax te begeleiden. Bell Witch combineert fijnmazig baswerk met ondersteunend drumwerk om allerlei metaforen voor overgave aan de luisteraar over te brengen. Een tocht door de kosmos, overlevering aan een immense oceaan of gewoon het onbegrijpelijke van het leven zelf? Je kunt het voor je zelf vast het beste invullen. Wij hebben op de meeste zaken die zich rondom ons afspelen geen invloed. En overgave door berusting en contemplatie is het enige dat rest.

Totale overgave is ook de enige wijze waarop Mirror Reaper tot volle wasdom kan komen in je hoofd. Veel moeite is daar niet voor nodig. Het is verbluffend om te zien hoe door het minimalistische samenspel van dit duo toch een enorme rijkheid aan detail en gelaagdheid aangebracht kan worden in een een bijna anderhalf durende compositie vol duisternis en ontzagwekkende leegheid. De spaarzame grunts en dan eens plechtige en dan eens wanhopig klinkende koorgezangen van Erik Moggridge dienen als het cement voor de losse benadering van het geheel. Ook de spaarzame accenten die gezet worden door een orgel zijn altijd raak.

84 minuten en ze zijn voorbij voordat je er erg in hebt. Mirror Reaper is een uiterst meeslepend werkstuk geworden dat misschien wel kan uitgroeien tot een moderne klassieker in dit eigenzinnige genre. Bell Witch beweegt zich eerder op het ambiente vlak dan op het metalen vlak maar weet zich met Mirror Reaper een beslissende mate van intensiteit aan te meten die in dit genre zo interessant maakt. Het is een andere benadering van het zelfde doel. Uiting geven aan overweldigende gevoelens van onmacht en ontreddering. Mirror Reaper is werkelijk een adembenemend album geworden.