Temperance - Of Jupiter And Moons

• BandTemperance [IT]
• TitelOf Jupiter And Moons
• Release datum20-04-2018
• LabelScarlet Records [IT]
• Genre Heavy / power metal

Tracklist

01. The Last Hope In A World Of Hopes
02. Broken Promises
03. Of Jupiter And Moons
04. Everything That I Am
05. We Are Free
06. Alive Again
07. The Art Of Believing
08. Way Back Home
09. Empires And Men
10. Daruma's Eyes (Part 1)

Vanaf het begin van hun carrière heb ik Temperance gevolgd en met een noodvaart omhoog zien schieten, en hebben ze drie heerlijke albums uitgebracht plus een prima live album. Dan zijn we dan nu op het punt gekomen dat de band hun halve bezetting heeft vervangen. Het begon al met het vertrek van drummer Giulio Capone in 2017. Nu heeft ook frontvrouw Chiara Tricarico haar plek afgestaan aan Alessia Scolletti, is tweede vocalist Michele Guaitoli erbij gevoegd en voor je het weet kijkt een bekende band me opeens aan met hele andere gezichten. Een beetje wennen; hoeveel kan je veranderen en nog dezelfde band blijven (zeker als veel ex-leden ook mee schreven aan de muziek)? Het is aan gitarist Marco Pastorino en bassist Liuk Abbot (voormalig bekend als Luca Negro – ja ik was ook even in de war) om de rode draad vast te blijven houden. En aan hun nieuwe album Of Jupiter And Moons te oordelen, lukt hun dat nog verdomd goed!

Zoals we gewend zijn, blijf je vanaf de eerste tonen van elk nummer horen welke band het is. Temperance is qua muziek geen steek veranderd – ten goede! En wat er wel veranderd is, is een verbetering. Chiara is en blijft een fenomenale zangeres maar ze kon wat snerpend overkomen. Een euvel dat de relaxte stem van Alessia onbekend is, maar tegelijkertijd niets onder doet aan de power die altijd het visitekaartje is geweest van Temperence’s vocale afdeling.

De eerste single die de band van dit nieuwe album presenteerde was titeltrack Of Jupiter And Moons, en het is juist die single die een goede introductie geeft aan zowel het album als tweede vocalist Michele Guaitoli, die vooral dienst doet als de fluwelen tegenstem van Marco’s hese strot. Temperance heeft nu dus drie vocalisten die ieder een eigen categorie zich meester maken. Alessia vooraan met haar powerstem, naast haar vult Michele haar aan voor de zuivere mannelijke vocalen, en Marco zorgt voor de rauwe pit in het geheel.

Temperance heeft nu dus achterlijk veel te bieden voor dit album. Naast een vocaal mini-leger gaan muzikaal gezien ook alle remmen los. Bij voorgaand album The Earth Embraces Us All had ik het er al over dat Temperance alles uit de kast trekt, met wel als laatste melding dat ze dit nog wel iets kunnen overtreffen. Ze hebben geluisterd; die kast word nu echt driemaal zoveel binnenstebuiten gekeerd en het resultaat is een album dat als een ondoordringbare muur van creativiteit op je af komt. Elk nummer zit bomvol gepropt, en die drukte kan wat overweldigend zijn bij de eerste paar keren dat je dit album op zet. Alles 110% geven klinkt als een goed plan, maar is het nog echt nodig vraag ik me af?

Temperance is typisch een band die prachtige dingen zou kunnen neerzetten zonder dat teveel poeha eromheen nodig is, maar nog altijd er van overtuigd is dat meer ook altijd gelijk staat aan goed. Ze hebben zich allang dubbel en dwars bewezen, maar toch wordt geen kans op extra glitter overgeslagen. Er word lustig gestrooid met uitbundige vocale uithalen, technische solo’s, flitsende drums, nieuwe geluiden (zoals een Hammond orgel in The Art Of Believing – daarin gestopt omdat het kan denk ik. Flashbacks gaan naar hun vorige album met spontane saxofoon solo – ook omdat het kon. Daarbovenop word alles nog rijkelijk besprenkeld met bonte orkestraties. Hoewel het toch hun ongetwijfeld positieve selling point is, zou ik graag willen zien wat ze doen als ze de filosofie less is more gaan volgen. Ik denk dat ze zichzelf en de fans nog gaan verbazen.

Toch blijft die dramatiek mooie momenten opleveren, met name in ballad Empires And Men. Echt eentje om een traantje bij weg te pinken. Afsluiter Daruma’s Eyes (Part 1) is ook weer een hoogstandje in de sfeer van voorgaande klappers als The Restless Ride en The Fourth Season die mettertijd alleen maar beter kan worden, maar het gros van het album is een nog het meest een bonte verzameling nummers die zo ongelofelijk veel goede dingen te bieden hebben dat even herkauwen wel verreist is. Mij kennende als het om Temperance gaat, krijg ik daar nog kansen genoeg voor!