Doomcult - End All Life

• BandDoomcult [NL]
• TitelEnd All Life
• Release datum03-09-2018
• LabelLoneravn Records [UA]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. Angel
02. Master
03. Ravens
04. Wrath
05. The Hammer
06. Dawn
07. End all Life

Hoewel ik vorige maand in mijn bespreking van Doomcult's laatste album Life Must End min of meer voorbij ging aan de re-release van voorganger End All Life, omdat ik de oorspronkelijke versie al eens besproken had, ga ik daar alsnog even aandacht aan besteden. De reden: de nieuwe mastering, in combinatie met het verstrijken van tijd en daarmee voortschrijdend inzicht, heeft zodanig invloed op mijn luisterervaring, dat ik het voorgaande schrijven wat wil aanpassen. Overigens heeft deze heruitgave een prachtiger albumcover meegekregen dan de eerdere versie.

Ik heb namelijk het idee dat de nieuwe mastering er voor heeft gezorgd dat de oorspronkelijke rauwheid, het typische underground-gevoel zoals ik het eerder noemde, aan zeggingskracht heeft ingeboet. Natuurlijk, deze muziek is nog altijd puur, maar met mijn hernieuwde benadering hoor ik nu toch ook wel de subtiele kracht die de muziek uitstraalt. Sowieso vind ik de sfeer een stuk minder minimalistisch dan ik eerder ervoer. Gelukkig is de duistere atmosfeer wel gebleven.

De zevende doomende tracks voltrekken zich overwegend in een sloom tempo, slechts sporadisch onderbroken door een spontane uptempo oprisping of juist een akoestisch tokkel-stukje. Heel voorzichtig zijn er wat elementen uit death en black metal te bespeuren, maar die krijgen nooit de overhand.

Vooral de getormenteerde vocale voordracht (ik noem dit eigenlijk geen zang) eist een belangrijke rol voor zich op, en zorgt voor een uiterst beklemmende sfeer. Dit is misschien wel de grootste aantrekkingskracht van dit album. Inspiratie in muzikaal opzicht lijkt te komen van de zogenaamde Peaceville Three (Paradise Lost, Anathema, My Dying Bride) maar net zo goed van bands uit de Duitse Van Records-stal (Urfaust bijvoorbeeld) of het alom gerespecteerde Bathory. Met de feitelijke hoofdrol voor de zich traag voortslepende riffs is deze muziek natuurlijk (doom) metal ten voeten uit.

De muziek is dus verre van toegankelijk, maar heeft wat mij betreft absoluut aantrekkingskracht voor degene (zoals ikzelf) die het melancholische in de duistere muziek omarmt. Niet alleen de zang, maar de algehele atmosfeer ademt pure weemoed, wanhoop, tragiek, of wat je ook maar voor gevoel bij deze duistere klanken ervaart. Het navolgende album Life Must End zal deze aanpak nadrukkelijk voortzetten. Ik ben benieuwd of daarna echt het einde is gekomen.