Phlebotomized - Deformation Of Humanity

• BandPhlebotomized [NL]
• TitelDeformation Of Humanity
• Release datum18-01-2019
• LabelHammerheart Records BV [NL]
• Genre Deathmetal, Doomdeath

Tracklist

01. Premonition (Impending Doom)
02. Chambre Ardente
03. Descend To Deviance
04. Eyes On The Prize
05. Desideratum
06. My Dear,...
07. Proclamation Of A Terrified 'Breed'
08. Until The End
09. Deformation Of Humanity
10. Until The End - Reprise
11. Ataraxia II

I'm so scared....

Het meest recente album Deformation Of Humanity van Phlebotomized heeft hier even liggen sudderen voordat ik er wat woorden aan kon wijten. Weliswaar heb ik in het verleden over de band geschreven naar aanleiding van re-releases van werk uit de jaren '90; maar een nieuw album, dat is toch wel even andere koek. In 2013 maakte de band een herstart, maar een stabiele line-up bij elkaar houden bleek nog best lastig. Vandaar ook dat een nieuw album nog even op zich liet wachten. Onder aanvoering van bandopperhoofd en enig origineel lid Tom Palms is het dan toch gelukt. En daar mag de liefhebber van dit soort eigenzinnige metal best blij mee zijn vind ik.

Qua geluid en sfeer gaat Phlebotomized gevoelsmatig weer terug naar de stijl van Immense Intense Suspence uit 1994, dat indertijd zo enthousiast ontvangen werd. Dat betekent de bekende mix van death, doom en gothic metal, met een voorname rol voor toetsen en strijkers. Indertijd beschikte de band nog over een violist, nu komen alle symfonische elementen van de keyboards.

Nog altijd laat Phlebotomized diverse aspecten uit het brede begrip (extreme) metal samensmelten in hun composities. Van tragere of ingetogen fragmenten, voorzien van melancholisch viool- en toetsenspel en akoestische gitaar, tot aan ziedende tremolo-riffs en -leads, en blasts, zoals bijvoorbeeld Chambre Ardente, Eyes On The Prize, maar ook titelnummer Deformation Of Humanity laten horen. Daar tussen in worden we getrakteerd op het treurige en doomy Descend To Deviance, dat herinneringen oproept aan bijvoorbeeld The Gathering en de zogenaamde 'Peaceville Three' die met deze stijl furore maakten in de prille jaren '90.

In de eerste periode van hun bestaan stond Phlebotomized toch vooral bekend als die band van het experiment. Zeker Skycontact was daardoor een erg ingewikkeld album. Zo ver gaat deze nieuweling niet, gelukkig maar zou ik bijna zeggen, want nu blijft de beluisterbaarheid intact, zonder dat het te pakkend wordt trouwens. Toch is goed te horen dat Palms als componist nog altijd niet automatisch voor de gemakkelijkste weg kiest. Er is op het album nog genoeg te horen dat je bij een willekeurige metalband niet zou bedenken, zoals Desideratum bijvoorbeeld, of afsluiter Ataraxia II; maar bij deze band past het gewoon.

Klapstuk van het album is wat mij betreft het trio Until The End, titelnummer Deformation Of Humanity, Until The End - Reprise. Hierin komen zowel de compositorische als het muzikale kunnen van de muzikanten optimaal tot uiting. De muziek zit vol details, laat bekwaam muzikaal vakmanschap horen, en wordt gevangen in een warme productie, die de muziek eer aan doet.

Is er dan helemaal niks te klagen? Okay, er is 1 aspect dat me niet zo bevalt: in tegenstelling tot de enorm dynamische muziek komt de grunt van Ben de Graaff behoorlijk eentonig op mij over. Maar ja, stiekem wist ik dat al van zijn andere bands Façade en Sepiroth. Het maakt voor mijn eindoordeel ook niet zo veel uit, omdat de vocalen niet overheersen of het belangrijkste zijn hier.

Het grootste deel van het album is nog steeds doomy en bevindt zich grotendeels in het middentempo, maar bevat ook hele snelle stukken. Er wordt een geweldig melancholische sfeer neergezet, misschien wel tekenend voor de hang naar het verleden, zowel van de muziek zelf, als ook de maker(s) ervan. Ik vind Deformation Of Humanity echt een heerlijk album, waarin ik mij kan verliezen in mijn eigen hang naar het verleden. Phlebotomized heeft een waardige opvolger voor Immense Intense Suspence in elkaar gesleuteld!