Infrared - Back To The Warehouse

• BandInfrared [CA]
• TitelBack To The Warehouse
• Release datum14-06-2019
• LabelEigen beheer
• PromotorAsher Media Relations [CA]
• Genre Thrashmetal

Tracklist

1. Meet My Standards
2. One Mouth Two Faces
3. Hate Today Despise Tomorrow
4. Animated Realities
5. Wrathchild [Iron Maiden Cover]

De Canadese metalband Infrared is in eerste instantie al opgericht in 1985, maar valt vijf jaar later al weer uit elkaar wegens gebrek aan succes. In 2014 wordt de draad echter 'gewoon' weer opgepakt, maar worden de zaken wel degelijk serieus aangepakt. Eerste getuige daarvan is debuutalbum No Peace (2016) waarop nummers staan die nog in de tweede helft van de jaren '80 zijn geschreven. Die is mij nog ontgaan, maar de opvolger die in 2018 verscheen - Saviours, deze keer wel met splinternieuwe nummers - heeft wel enige tijd in mijn digitale afspeelapparatuur doorgebracht.

In de aanloop naar nieuw werk - Infrared wil in 2020 een nieuw album uitbrengen - heeft de band besloten om ook de laatste vier oude tracks die ze nog hadden liggen, voor het nageslacht te (laten) vereeuwigen. Onder de zeer logisch klinkende titel Back To The Warehouse is deze verzameling in juni als fysiek en digitaal verkrijgbaar EP'tje uitgebracht, aangevuld met de Iron Maiden cover Wrathchild. Een zeer verdienstelijke cover overigens, vooral het gitaarwerk spettert hier lekker uit de speakertjes.

"For fans of the big 4, Testament en Exodus" kopt de begeleidende info. Van die big 4 kun je Anthrax (crossover) en Slayer (supersnelle, gemene thrash) wel weglaten, want daar hoor je hier niks van terug. Des te meer van Bay Area thrash, vermengd met invloeden van vroege Europese metal (niet per se thrash) als Judas Priest.

Hoewel de EP opent met het geluid van een natte scheet doet Infrared zichzelf daarmee tekort; zo slecht is hun klassieke thrash namelijk helemaal niet. Zeker in het vlottere segment headbangt de muziek lekker weg, en waan je je in een tijdmachine richting halverwege jaren '80. Zo doet opener Meet My Standards me denken aan een mix van Exodus en oude Metallica. Het met riffs volgepropte One Mouth Two Faces doet daarna meer denken aan Megadeth, en zo hebben we de voornaamste invloeden wel gehad.

Daarmee weet je letterlijk ook wat je kunt verwachten, want Infrared vereert de oude helden wel heel nadrukkelijk. Ik hoor hier geen greintje dat lijkt op het werken aan een eigen smoel. Tegelijk doet de authentieke aanpak wel heel eerlijk aan, deze charme vind ik de grootste aantrekkingskracht van deze muziek. Ik kan dan ook heel erg genieten van deze EP, en ik denk met mij menig old school thrash-fan. Ik ben alleen wel benieuwd of Infrared op hun aanstaande nieuwe album dezelfde ouderwetse aanpak gaat hanteren.