Wormwood - Ghostlands - Wounds From A Bleeding Earth

• BandWormwood [SE]
• TitelGhostlands - Wounds From A Bleeding Earth
• Release datum28-02-2020
• LabelBlack Lodge Records [SE]
• PromotorSound Pollution Media [SE]
• Genre Folk / Pagan / Vikingmetal, Melodieuze/ Symfonische black metal

Tracklist

01. Gjallarhornet
02. The Universe is Dying
03. Under Hennes Vingslag
04. Godless Serenade
05. Oceans
06. Silverdimmans Atersken
07. Tidh Ok Odhe
08. Beneath Ravens and Bones
09. The Windmill
10. What We Lost in the Mist
11. The Boneless one
12. To Worship

Een nieuw label, een oud geluid, zo zou een zegswijze uit de muziekindustrie kunnen luiden. Wormwood had na hun debuutalbum via het Nederlandse Non Serviam Records onderdak gevonden bij het Zweedse Black Lodge Records. Dat label heeft besloten tot een heruitgave van het veelgeprezen debuut Ghostlands. Hiermee presenteert Wormwood het album in een nieuw, meer verfijnde cover-art, een kunstwerk gemaakt door Mario Polzin. Omdat het logo van de band is gewijzigd vonden ze de oude cover niet meer passend. Dus geïnspireerd door het oude kunstwerk en de nieuwe esthetiek van het tweede album Nattarvet, werd deze verbeterde versie van Ghostlands gemaakt. Ook is het album nu voor het eerst op vinyl verkrijgbaar. Omdat er puur qua muziek letterlijk helemaal niks veranderd is, blijf ik bij hetgeen ik drie jaar geleden over Ghostlands schreef:

De metal van Wormwood ligt wat mij betreft ergens tussen folkloristische / pagan en melodieuze black metal in; of is er een samensmelting van, dat klopt misschien beter. De muziek bevat de nodige groove en catchyness, luister bijvoorbeeld maar eens naar Godless Serenade, echt een erg pakkend nummer. Pure folk (zonder metal) horen we in het intermezzo Silverdimmans Atersken, waarna het met Tidh Ok Odhe serieus de iets te vrolijke folk-kant op gaat. Dit is wat mij betreft een wat minder blokje op het album. Ook van The Windmill word ik even later niet echt vrolijk.

Liever hoor ik deze band in het stevig doorbeukende maar toch melodieuze black-genre, zoals bijvoorbeeld in The Universe is Dying, Oceans, of What We Lost in the Mist; die laatste met een heerlijke blast. De grens met melodeath is dun, maar wordt intact gehouden dankzij sfeervolle gitaarmelodieën en een prettig-rauwe zangstem die eigenlijk net geen grunt is. Al met al eigenlijk misschien toch net iets te happy voor black metal.

Het gegeven dat ik als niet specifiek black metal liefhebber deze muziek wel lekker vind wegluisteren is mogelijk een teken aan de wand. Dit is te soft voor de blackies, terwijl de boomknuffelaars dit misschien net te zwaar op de hand vinden. Ik chargeer misschien een beetje, maar ik wil hier maar mee duidelijk proberen te maken wat je kunt verwachten. Hoe dan ook: echt extreem wordt het nergens, dus wie weet kunnen de verschillende liefhebbers elkaar wel vinden in de prettige sfeer en melodieuze aanpak die Wormwood hanteert. Muziek verbroedert. Toch?