Dun Ringill - Library of Death

• BandDun Ringill [SE]
• TitelLibrary of Death
• Release datum31-07-2020
• LabelArgonauta Records [IT]
• PromotorAll Noir [DE]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. Raven's Tear
02. Library of Death
03. My Funeral Song
04. Dance of the Necromancer
05. Well of Desire
06. NBK
07. Reverend Of Many Faces

Dun Ringill debuteerde in maart 2019 met het toepasselijk getitelde Welcome. De band is opgericht door de ritmesectie van het door mij zeer gewaardeerde The Order Of Israfel, toen die band een pauze nam: bassist Patrik Andersson Winberg en drummer Hans Lilja. De band wordt gecompleteerd door een drietal gitaristen (die ik verder niet ken) en veelkunner Tomas Eriksson op zang. Die ken ik dan weer wel, bijvoorbeeld als zanger van DoomDogs (waar hij samen met bassist Patrik in zat). Library Of Death is het tweede album van Dun Ringill.

Gelukkig blijkt me al snel dat Dun Ringill niet zomaar "alleen maar" doom speelt. Hun muziek is stiekem doorregen met elementen uit de Noordse folklore, daarnaast heeft ook de NWOBHM z'n sporen nagelaten zo te horen. De redelijk lange composities bevatten daardoor aangename afwisseling, terwijl de muziek - naast donker - toch ook behoorlijk pakkend gehouden wordt. De doom metal - dat is het in de basis wel degelijk - wordt dan ook op zeer logisch klinkende manier vermengd met de andere genoemde invloeden. Nou zijn folk en doom sowieso wel genres met een overeenkomend verhalend, mystiek karakter (Dance of the Necromancer, Well of Desire) dus dat bijt elkaar zeker niet.

Ik ben naar aanleiding van de muzikale invloeden dan ook op zoek gegaan naar de betekenis van de naam Dun Ringill. Daarbij kwam ik twee dingen tegen: het is een nummer van Jethro Tull; maar ook de naam van een oude vesting (een fort) op het Schotse eiland Skye. Het is in beide gevallen een aanwijzing voor de nadrukkelijk aanwezige folk-invloeden uit het hoge Noorden. Daarnaast zijn ook nog wat gasten opgetrommeld om het folk-element qua instrumentarium te versterken, zoals strijkers, de zogenaamde nyckelharpa en hurdy gurdy. Luister daarvoor maar eens naar het heerlijk gedragen My Funeral Song, een atmosferisch indrukwekkend nummer wat mij betreft. Ook afsluiter Reverend Of Many Faces laat aardig wat dramatiek horen, met behulp van de inzet van een kerkorgel (Per Wiberg!) en koorgezang. Een heerlijk bombastisch slotakkoord!

Toch blijft doom de hoofdrol spelen op Library Of Death. Luister maar eens naar het slepende titelnummer, of juist het kortere en zeer gedreven NBK (Natural Born Killers). Die laatste klinkt bijna als de ideale kruising tussen Black Sabbath en Deep Purple anno 1970; Highway Star meets Paranoid of zoiets - en dan ook nog met twin-gitaarwerk a la Thin Lizzy (en later Iron Maiden). Beide bands zouden dit nummers op hun albums uit dat jaar kunnen hebben staan - ok, behalve de wat eigenzinnige manier van zingen dan (ik had hier liever een klassiekere, meer cleane zangstem gehoord, bijvoorbeeld a la Candlemass). Hoe merkwaardig dat misschien ook klinkt, ik ben er van overtuigd! De muziek van Dun Ringill past mijns inziens dan ook naadloos in de klassieke heavy en doom rock en metal, inclusief folk-invloeden. Ik mag hier graag naar luisteren!