Ice War - Defender, Destroyer

• BandIce War [CA]
• TitelDefender, Destroyer
• Release datum21-07-2020
• LabelFighter Records [ES]
• PromotorXtreem Music [ES]
• Genre Hardcore / punk, Speedmetal

Tracklist

01. Power from Within
02. Defender, Destroyer
03. Soldiers of Frost
04. Rising from the Tomb
05. Mountains of Skulls
06. Crucified in Fire
07. Demonoid
08. Skull and Crossbones
09. Running Out of Time
10. Breakaway

Eerst maar even voorstellen: Ice War wordt uitsluitend gevormd door Jo Capitalicide, een enorm bezig baasje binnen de Canadese heavy metal-scene. Voornamelijk in z'n eentje bestiert hij een aantal bands, waaronder dus ook Ice War, waarmee hij begon na de ontbinding van zijn vorige 'hoofdband' Iron Dogs in 2015. Niet alleen is hij actief met een aantal bands, ook zijn stroom aan releases vindt in een stevig tempo plaats - net als zijn muziek zou je met enige voorkennis kunnen zeggen.

Die stortvloed aan releases is dan ook de aanleiding voor dit stukje. Tot en met vorig jaar verscheen van Ice War al vier langspelers, en daarnaast handenvol singles en EP's. Binnenkort komen daar een split-bijdrage (daarover misschien later meer) en vijfde langspeler Sacred Land (daarover later zeker meer) bij. Die laatste promo besloot ik maar eens tot mij te nemen, waarna ik ook voorgaand werk eens wat beter ben gaan beluisteren. Vorig jaar werd een contract getekend met Fighter Records voor de release van het vierde album Defender, Destroyer. En daar ga ik het hier eerst even over hebben.

Ice War biedt op dit album snelle en agressieve old school metal, waarbij je mag denken aan invloeden als Savage Grace, Razor, Exciter, een vleugje Motörhead voor het opgefokte karakter, en in de minder snelle stukken ook de NWOBHM. Zelf vind ik ook Joel Grind / Toxic Holocaust wel een vergelijking, terwijl ik er ook Venom nog wel even met de lange haren bij wil slepen. Al met al vind (of vond) ik de muziek van Ice War eigenlijk net wat te punky - zoals Soldiers Of Frost of afsluiter Breakaway bijvoorbeeld laten horen.

Ik vind deze muzikale richting des te opvallend gezien het epische karakter dat het nieuwe album Sacred Land zo kenmerkt. Ik was benieuwd of dat op voorgaand werk ook al te horen was, maar niet echt dus. Opvallend is met terugwerkende kracht bijvoorbeeld dat de nummers op Defender, Destroyer zowat allemaal kort, rechttoe rechtaan zijn. Gas open en gaan, geheel in de sfeer van het old school punk-gedachtegoed. Vrij primitief, eenvoudig, maar daardoor wel heel charmant en op en top old school. Let daarbij ook eens op de zang, met van heerlijke hoge uithalen. Okay, Jo kan eigenlijk helemaal niet zingen, maar dat mag de pret overduidelijk niet drukken. Dit is gewoon genieten van die heerlijke oubollige (daar heb je 'm weer!) sfeer.