Aborted - ManiaCult

• BandAborted [BE]
• TitelManiaCult
• Release datum10-09-2021
• LabelCentury Media Records [DE]
• Genre Deathmetal

Tracklist

01. Verderf
02. ManiaCult
03. Impetus Odi
04. Portal to Vacuity
05. Dementophobia
06. A Vulgar Quagmire
07. Verbolgen
08. Ceremonial Ineptitude
09. Drag me to Hell
10. Grotesque
11. I Prediletti: The Folly of the Gods

Of ik wat zinnigs wil gaan vertellen over het nieuwe album van Aborted, ManiaCult. Ja natuurlijk, graag zelfs. Maar dan doet zich toch een wat merkwaardige paradox voor. Ik hoor echt verdomd goed hoe slim doordacht de technisch onderlegde en extreme death metal van deze band in elkaar zit. Maar er naar luisteren vind ik een vermoeiende bezigheid, juist doordat er zo veel gebeurt. Ik beleef er geen plezier aan, omdat het nou niet bepaald echt lekker wegluistert. Eerlijk is eerlijk: dit is niet mijn favoriete muziek.

Aborted bestaat al jaren, in wisselende bezettingen (buiten opperhoofd Sven de Caluwé) maar altijd uit uitstekende muzikanten. Ook het huidige trio rond brulboei Sven zijn beesten op hun instrumenten. Dat moet ook wel om de doorwrochte composities tot een goed einde te brengen. Onnavolgbaar en razendsnel drumwerk, donderende blastbeats, ziedende riffs, fraaie, soms zelfs melodieuze gitaarsolo's, en frivole baspartijen volgen elkaar in hoog tempo op. Daar overheen brult, grunt en krijst Sven zijn (bij vlagen ook nog eens zeer zinnige) teksten.

Wat Aborted echt heel goed doet is afwisseling en dynamiek in hun muziek aanbrengen. Naast de razendsnelle basis horen we ook met regelmaat trager groovende en dreigende passages voorbij komen (Drag Me To Hell), wordt er door middel van keyboards (Ceremonial Ineptitude) en samples een extra stukje atmosfeer toegevoegd, terwijl de band zelfs niet terugdeinst voor een intiem piano-deuntje (Verbolgen). Ook op het gebied van spanning opwekkende intro's is Aborted al jaren een autoriteit, die hier wordt bevestigd middels bijvoorbeeld (en waarschijnlijk niet toevallig) opener Verderf en afsluiter I Prediletti: The Folly of the Gods.

Daar tussendoor zijn het tracks als titelnummer ManiaCult, Portal to Vacuity, Dementophobia, het al even aangehaalde Drag Me To Hell en de ook al genoemde afsluiter die volop de aandacht voor zich opeisen. Als er iets is dat Aborted de laatste jaren / albums steeds beter in de vingers heeft gekregen, dan is dat: doseren. Niet alleen maar blasts, niet de nadruk op instrumentale krachtpatserij of technische hoogstandjes. Die technische bagage geloof ik direct, maar dat weten te verpakken in nummers die nog redelijk te volgen zijn is een kunst op zich. En juist dat heeft Aborted inmiddels dus prima in de smiezen, want er sluipt toch wel degelijk iets van toegankelijkheid of stiekeme melodie in de nummers.

En daarmee moet ik mijn opgeworpen paradox uit de eerste alinea toch een beetje laten vallen. Want ik blijk - na een paar luisterbeurten, en tot mijn eigen verbazing - wel degelijk goed uit de voeten te kunnen met ManiaCult. Die blasts van om en nabij de 300 beats per minuut zit ik wel even uit, ik focus me liever op de andere facetten van Aborted's muziek. Thematisch en atmosferisch dik in orde, gematigde old school invloeden aanwezig, en subtiele melodie en pakkende elementen ingepast (een beetje hetzelfde als Carcass tegenwoordig doet). Goed bezig!