Audrey Horne - Devil's Bell

• BandAudrey Horne [NO]
• TitelDevil's Bell
• Release datum22-04-2022
• LabelNapalm Records [AT]
• PromotorAll Noir [DE]
• Genre Hardrock, Heavy / power metal

Tracklist

01. Ashes To Ashes
02. Animal
03. Break Out
04. Return To Grave Valley
05. Danse Macabre
06. Devil's Bell
07. All Is Lost
08. Toxic Twins
09. From Darkness

Audrey Horne - niet het personage uit de cult tv serie Twin Peaks (waarbij mijn gedachten stiekem toch even afdwalen naar de niet onaantrekkelijke Sherilyn Fenn) maar de band die er naar vernoemd is - leerde ik kennen in 2013 met hun (vierde) album Youngblood, anderhalf jaar daarna al opgevolgd door Pure Heavy. Achteraf bleek die periode wel het momentum voor deze band. Daarna ben ik de band - opgericht door Noorse black metal-muzikanten om zich uit te leven in hun guilty pleasure - een beetje kwijtgeraakt. Anno 2022 blijk ik slechts het zesde album Blackout (2018) te hebben gemist, dus pak ik graag de draad weer op met het dit voorjaar verschenen zevende album Devil's Bell.

Ik dacht wel te weten wat ik van deze band kon verwachten, die verwachting wordt grotendeels ook wel ingelost. Audrey Horne stort zich nog altijd vol op retro hardrock met een beetje proto-heavy metal. Om de muzikale richting te duiden blijft er in mijn hoofd eigenlijk maar een enkele vraag borrelen: is deze muziek nou een ode aan Thin Lizzy of aan Iron Maiden. Waarbij ik er meteen wil bij verklappen dat mijn gedachte is dat Iron Maiden met het 'uitvinden' van hun typerende twingitaar-geluid deftig heeft weten te spieken bij hun Ierse voorlopers.

Devil's Bell laat zich wat mij betreft dus minstens beluisteren als een eerbetoon aan dat klassieke gitaar-spelletje. Natuurlijk horen daar ook lekker in het gehoor liggende riffs, meezingbare refreintjes (Animal) en galopperende ritmes bij. Met Break Out kan ik niet anders dan denken aan Ozzy Osbourne - is die riff niet een beetje geleend van Bark At The Moon? Tegelijkertijd voel ik hier zo'n zelfde retro-vibe als bij Ghost, want dit klinkt wel verdomd gladjes. Kortom, het lijkt er op het eerste gehoor op dat de aandacht een beetje verlegd is naar premature heavy metal in plaats van de klassieke hardrock van voorheen. Minder Thin Lizzy en meer Iron Maiden dus.

Met de zeer aantrekkelijke opener Ashes To Ashes - wat een heerlijk intro - maakt Audrey Horne eigenlijk al wel duidelijk wat we kunnen verwachten. Naast de innemende vocalen zijn het toch vooral de gitaarpartijen die de show stelen. Inderdaad, zoals in de jaren '80. Een kleine verrassing is het volledig instrumentale Return To Grave Valley, dat (juist zonder zang) doet denken aan Iron Maiden in hun beste jaren; luister maar eens naar die baslijnen! Titelnummer Devil's Bell sluit hier helemaal op aan, met zeer aanwezig gitaarwerk en een simpel mee te zingen refreintje.

Hoewel het misschien soms wat simpel is, ik hou echt van deze muziek, of beter gezegd van de sfeer die het oproept. Weliswaar vind ik niet alle individuele nummers even sterk, maar een old school vibe als deze kan ik echt niet negeren. Ik val er voor als een bakvis voor de heetste hunk. Nou ja, het is wat het is, ik vind het gewoon heel slim in elkaar zitten, en verdomd lekker klinken.