Moor - Heavy Heart

• BandMoor [DE]
• TitelHeavy Heart
• Release datum17-05-2023
• LabelBlood Blast Distribution [FR]
• PromotorHold Tight PR [GB]
• Genre Doommetal, Sludgemetal

Tracklist

01. Heavy Heart
02. Pale Grey Snow
03. Tears From Acrid Smoke
04. Void
05. Restless
06. Under Your Wings
07. Breath Like Nails

Ik stel u voor aan Moor, een van de meest dankbare en diepste doemscenario's die zich een weg uit Duitsland banen en die doordrenkt is van echt verdriet. Vlak na het opnemen van het album werd bij twee bandleden de diagnose kanker gesteld en tragisch genoeg verloor mede-oprichter en bassist Christian Smukal in 2022 zijn strijd, waardoor een enorm gat in de bandstructuur werd geslagen. Heavy Heart is zijn afscheidsbrief, zijn treurige erfenis. Ben Laging was het andere getroffen bandlid, hij maakt nog altijd deel uit van Moor.

Zoals ik al wel eerder beweerd heb, kan uit intens verdriet vaak de mooiste muziek ontstaan. Zeker in het geval van doom metal, dat vaak meer een staat van zijn weergeeft dan dat het 'alleen maar' muziek is. Om deze stelling te onderbouwen is Heavy Heart een serieuze aanrader. Catharsis door pijn is misschien een cliché. Maar het werkt wel. Het levende bewijs is Moor (wiens Duitse naam losjes maar passend vertaalt naar "moeras") is zich er volledig van bewust dat doom iets is dat tussen de noten gebeurt. Daar ergens, diep in de buik. Maar de muzikanten van Moor zijn ook kinderen van een libertaire Hamburgse school waar het DIY-ethos niet alleen iets is dat luchtig wordt gezegd, en dat doom, punk, sludge en hardcore zonder angst laat botsen.

Heavy Heart laat een monolitisch geluid horen, ontstaan op een kwetsbare plek. Luid en loom, soms schurend, desolaat en intimiderend, vol wanhoop en een intiem, bijna overweldigend gevoel van verlangen. En langzaam, slepend langzaam als naderend geschuifel van de dood. Een atmosferische muur van geluid, waarbinnen gelijke delen doom en sludge elkaar liefdevol - maar luid! - omarmen.

Voorzichtige pogingen tot melodie worden slechts spaarzaam gedaan, zoals bijvoorbeeld Pale Grey Snow laat horen. Maar het (bijna) cleane atmosferische middenstuk zet de luisteraar op het verkeerde been: in plaats van meer van dit, daalt het nummer af in tremolo-pickende black metal-stijl. Sowieso zijn vervormingen en dissonantie voorname stijlfiguren binnen de muziek van Moor; als belichaming van kwaad, wreedheid en lijden denk ik dan maar.

Intermezzo Void biedt een korte onderbreking van het meedogenloze spervuur aan riffs en ander lawaai dat op je wordt afgevuurd; een fraaie, intieme adempauze. Restless en Under Your Wings vloeien in elkaar over en maken een homogene passage van diepe fuzz en drones te midden van dissonante riffs. Tegen de tijd dat je bij afsluiter Breath Like Nails aankomt ben je waarschijnlijk wel weer toe aan een adempauze. Dat treft, want dit is het meest dynamische nummer van het album, waarin ook ruimte is voor meer ingetogen, atmosferische passages. Een waardig slotakkoord van een boosaardig prachtig en tegelijk indrukwekkend album!