Oceans Of Slumber - Where Gods Fear to Speak

• BandOceans Of Slumber [US]
• TitelWhere Gods Fear to Speak
• Release datum13-09-2024
• LabelSeason of Mist [FR]
• Genre Alternative metal, Doommetal

Tracklist

01. Where Gods Fear to Speak
02. Run From the Light
03. Don't Come Back From Hell Empty Handed
04. Wish
05. Poem of Ecstasy
06. The Given Dream
07. I Will Break the Pride of Your Will
08. Prayer
09. The Impermanence of Fate
10. Wicked Game [Chris Isaak cover]

Oceans Of Slumber tart vele conventies. De afgelopen vijftien jaar heeft de band mede gedefinieerd wat het betekent om melodieuze death, doom, gothic te mixen met subtiele elektronische accenten. Met hun nieuwe album Where Gods Fear To Speak lijken ze hun progressieve karakter nog verder uit te breiden door er een nog donkerdere en filmische atmosfeer aan toe te voegen.

Het is bijna onmogelijk om Oceans Of Slumber tot één genre te beperken. Titelnummer Where Gods Fear To Speak opent intiem, sfeervol, zwoel, om met subtiele doom-klanken aan de opbouw te beginnen. Het vervolg is des te opmerkelijk: blastbeats en een zwartgeblakerde stortvloed van melodieuze tremolo-picking botsen met de krachtige cleans van Cammie Gilbert (tegenwoordig Beverly), afgewisseld met woest gegrunt - al dan niet verrassend ook van Cammie!

Deze zelfbenoemde donkere filmische metal wordt met name vormgegeven door drummer Dobber Beverly. Naast het drummen voor grindcore-legendes Insect Warfare en Amerikaanse black metal-pioniers Necrofier, is Dobber namelijk een klassiek geschoolde pianist, die het nieuwe album van Oceans of Slumber mede componeerde. Daarmee heeft hij de meest rauwe en zware richting van de laatste twee albums vermengd met de atmosfeer van filmmuziek. Dat is vooral goed te horen in de langere compositie Don't Come Back From Hell Empty Handed, waarin de orkestrale en filmische elementen hoogtij vieren.

Pluspunten zijn ook Poem Of Ecstacy (atmosferisch sterk) en The Given Dream (een beetje vreemd, maar wel lekker) die op geheel eigen wijze goed uitdrukken waar Oceans Of Slumber voor staat. Ook goed gelukt vind ik de band's interpretatie van Chris Isaak's Wicked Game. Ik heb een zwak voor het origineel, maar de piano- en zang-combi doet het hier erg goed!

Oceans Of Slumber lijkt met hun eigenzinnige aanpak steeds meer een band van love it or hate it te worden. In stilistisch opzicht niet per se consequent per album, eerder heen en weer laverend tussen diverse substijlen. Nou ja, dat is hun goed recht, en levert per album altijd wel een paar zeer aangename composities op. Tegelijkertijd blijft het op deze manier wel zoeken naar een doelgroep, hetgeen labels over het algemeen niet zo leuk vinden. Ik denk zelf dat de liefhebber Oceans Of Slumber wel weet te vinden; en waarderen!