Triptykon - Eparistera Daimones

• BandTriptykon [CH]
• TitelEparistera Daimones
• Release datum23-03-2010
• LabelProwling Death Records [GB]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. Goetia
02. Abyss Within My Soul
03. In Shrouds Decayed
04. Shrine
05. A Thousand Lies
06. Descendant
07. Myopic Empire
08. My Pain
09. The Prolonging

9 april 2008 is een gedenkwaardige dag in het leven van een Celtic Frost liefhebber. Die dag maakte Tom G. Warrior bekend dat hij Celtic Frost definitief de rug had toegekeerd; de band gooide kort daarna de handdoek in de ring en was het over en uit. Toegegeven, ik ben wel enigszins bevooroordeeld als het aankomt op Tom G. Warrior en met name Celtic Frost. Ondanks de belofte dat hij zich muzikaal zou blijven richten op de stijl die hij met die band had ontwikkeld op het in 2006 verschenen album Monotheist, was ik bang dat we daar nooit meer iets van zouden horen. Kort daarna zou Warrior echter met zijn ultieme wraak komen: Triptykon. En hij heeft woord gehouden: in muzikaal opzicht kun je Eparistera Daimones zeker beschouwen als het volgende studio album dat Celtic Frost nooit meer zou maken. Ook in een ander opzicht blijft Warrior zijn verleden trouw: het artwork is in vertrouwde handen van H. R. Giger, in dit geval het airbrush schilderij Vlad Tepes uit 1978.

In alle opzichten doen het artwork en de muziek op deze cd elkaar eer aan: het zijn allebei monsters. Ik had niet verwacht dat Warrior met een nog meer duistere variant op zijn muziek zou kunnen aankomen dan op Monotheist, maar het is hem gelukt. Onwillekeurig blijf je toch vergelijken met dit laatste werk van Celtic Frost, maar ik vind dat Triptykon met Eparistera Daimones elke vergelijking gemakkelijk doorstaat. Natuurlijk zijn er ook verschillen: met de muzikanten die hij met Triptykon om zich heen heeft verzameld, neemt Warrior juist afstand van zijn verleden. Dit verse bloed komt volgens mij de kwaliteit van het gebodene alleen maar ten goede.

Laten we de muziek op Eparistera Daimones maar eens onder de loep nemen. Goetia is gelijk de naargeestige opener die je mag verwachten. In dit elf minuten durende epos worden direct maar alle registers opengetrokken: spannende opbouw, dreigend en duister. Ook de navolgende twee nummers borduren prima voort op de ingeslagen weg, het valt op hoeveel aandacht er is besteed aan de opbouw van de composities. Elk nummer kent zijn eigen mysterieuze dreiging, goed opbouwend naar een spannende climax. Zoals eigenlijk bijna elk nummer op deze cd zijn eigen duistere heavy kanten laat horen. Accenten worden gelegd door middel van vrouwelijke vocalen, wat ambient soundscapes en natuurlijk de dreigende zang van meneer Warrior zelf.

Dat Triptykon ook het experiment niet schuwt blijkt uit nummers als Shrine, dat zich het best laat omschrijven als een collage van geluiden, maar vooral My Pain. Dat begint als een piano ballad, maar al gauw voel je dat er meer achter schuil gaat. Hoewel niet heavy in de traditionele betekenis ligt dit nummer toch behoorlijk zwaar op de maag. Het is een deprimerend stukje muziek dat je mede door de spookachtige vrouwenzang niet gauw meer loslaat. De wederom prachtige opbouw zorgt wat mij betreft voor het betere kippenvel gevoel.

De overige nummers tappen allemaal uit het inmiddels bekende vaatje: slepende riffs, ingenieuze versnellingen en vertragingen, maar bovenal die voortdurende dreigende, duistere, naargeestige sfeer. Met wat mij betreft het absolute hoogtepunt van de cd: het afsluitende bijna twintig minuten durende The Prolonging. Wat een monster! Alle eerder beschreven uitingen over sfeer en opbouw worden samengebald in dit werkstuk. Een prachtig voorbeeld van hoe je een nummer van zo'n lengte van de eerste tot de laatste noot interessant kunt houden. Wat een dreiging, wat een spanning.

Luisterend naar de productie van het album hoeft Warrior zich nergens voor te schamen: het album klinkt helder en snoeihard, maar daarnaast ook zo ongelooflijk smerig en vooral duister. Wat ook opvalt, is dat het geluid organischer klinkt, Monotheist klinkt bijna overgeproduceerd vergeleken met dit album. Ook verdwenen zijn de spaarzame industrial invloeden. Velen vroegen zich in 2006 af of Celtic Frost met een volgend album Monotheist zou kunnen overtreffen. Het antwoord daarop moet waarschijnlijk nee zijn, Celtic Frost zou dat niet kunnen. Triptykon doet het daarentegen wel. Normaal deel ik geen cijfermatige waarderingen uit voor cd's, maar als er ooit een cd een 10 heeft verdiend, dan is het wat mij betreft deze wel. Oprecht een van de beste die ik ooit gehoord heb.