Kamelot - Poetry for the Poisoned

• BandKamelot [US]
• TitelPoetry for the Poisoned
• Release datum2010
• LabelEdel Company [DE]

Tracklist

1. The Great Pandemonium
2. If Tomorrow Came
3. Dear Editor
4. The Zodiac
5. Hunter's Season
6. House On A Hill
7. Necropolis
8. My Train Of Thoughts
9. Seal Of Woven Years
10. Poetry Part 1 - Incubus
11. Poetry Part 2 - So Long
12. Poetry Part 3 - All Is Over
13. Poetry Part 4 - Dessection
14. Once Upon A Time
15. Thespian Drama (bonustrack)

Terwijl Ghost Opera al tot een album uit het verleden behoort, kijken wij als Kamelotians halsreikend uit naar het negende album van de Amerikaanse powermetalsensatie. Alhoewel…. Powermetal? Zo zijn ze amper meer te noemen. Net zoals veel andere bands voor hun, is kamelot uitgegroeid van een doorsnee powermetalband tot een fenomeen waarvan het genre nog geen naam heeft. Poetry for the Poisoned laat dit overduidelijk merken!

De cover-art kwam voor mij op het eerste gezicht een tikkeltje duister over. Dit idee werd nog eens extra onderstreept toen ik de preview van de videoclip zag; Roy Khan met zwarte lippenstift, die op een machine die aan de Matrix doet denken over een veld met levende doden heen walst. Een tikje morbide als je het mij vraagt. Ja, de videoclip van de opener van dit album; The Great Pandemonium zette al aardig de toon voor de rest van het album. Duister, supersnel en geniaal in elkaar gezet. Het nummer zelf lijkt op een kruising tussen March of Mephisto en Rule the World. Een gefluisterd couplet verandert snel in een vloeiend refrein, en ergens tussenin laat gitarist Thomas Youngblood zich ook nog even horen. Een dubbele basdrum word ingezet aan het einde en het nummer eindigt met een knal. Zo… die staat!

If Tommorow came is als volgende aan bod en je word meteen overspoeld door supersnel drum en gitaarwerk. Roy neemt vervolgens het stokje over en draagt je soepel door het nummer. Het refrein word onderstreep door vloeiend keyboardwerk in combinatie met een snelle drum. Typisch weer een heerlijk nummer dat je alleen van Kamelot kan verwachten; een volmaakte harmonie tussen snelheid en melodie. Heerlijk!

Het word tijd voor het eerste Intermezzo, zo eentje die op elk Kamelot album wel terug komt. Hierin horen we eerst een regenachtige drukke straat en vervolgens horen we het geritsel van papier. Een man begint te schrijven en leest hardop voor wat hij schrijft…. Op dat moment lopen de rillingen over mijn rug, want de stem van deze persoon, die zichzelf ‘The Zodiac’ noemt, kon rechtstreeks uit een horrorfilm komen. Hij laat zijn lezers weten dat hij nog altijd bestaat en dat hij niet tolereert om genegeerd te worden. In zijn brief getiteld ‘Dear Editor’ vraagt hij of er een film over hem gemaakt mag worden. Nou misschien heeft hij dan geen film gekregen maar wel een eigen nummer dat staat als een huis!

The Zodiac heeft een hard begin, dat overgaat in een rustig couplet met een dreigende ondertoon. Het refrein galmt voort op een duister laagje vol ingehouden woede. We horen hoe de woede bijna naar buiten spat in een wat harder vocaal stuk en dan weet de Zodiac zich weer in te houden. Ik kan de aanwezigheid van deze mysterieuze persoon haast voelen en ik weet dat het iemand is die je niet kwaad wil hebben.

Track nummer 5 is aan de beurt en ik hoor het goede oude Kamelot weer terug. Hunter’s Season doet denken aan nummers als ‘Forever’ en ‘Center of the Universe’. Een goede mix van een lekkere drum, een lichte vrouwenstem gemixt met keyboard op de achtergrond, een gepeperde gitaarsolo met een zeer melodisch sausje erbovenop. Een recept om van te smullen! Vervolgens is het de beurt aan het melodramatische House on a Hill. Een tribute aan de moeder van gitarist en songwriter Thomas Youngblood, die nog niet zo lang geleden overleed. Simone Simons laat zich weer horen en het nummer ontpopt zich tot een geweldige ballade zodra Roy zijn stem bij de van Simone voegt. Een huilende gitaarsolo volgt en het nummer neemt een duik naar een kippenvelwekkende brug om vervolgens weer in het refrein uit te barsten. Als deze live gespeeld zou worden zie ik al de aanstekers in de lucht heen en weer wiegend op deze ballade. Iets wat ik niet zou willen missen!

Necropolis klinkt zoals de titel. De duistere intro begint en je ziet meteen de stad van de doden versierd met duizenden schedels voor je opdoemen. Het nummer lijkt eerst aardig monotoon, maar na meer luisterbeurten hoor je de orkesten op de achtergrond, en hoe goed dit nummer eigenlijk in elkaar is gezet. Echt een nummer waar je naar moet leren luisteren. Wat volgt is het geluid van een trein die over spoorrails heen dendert, en vervolgens een gitaar die over de intro heen dendert. My Train of Thoughts is ook weer een nummer wat het goede oude van Kamelot naar boven haalt. Het refrein gaat met een sneltreinvaart vooruit richting een brug waar een typerende gitaarsolo staat te wachten. Op het eindstation word je opgewacht door een denderende drum die het nummer afsluit.

Seal of Woven Years begint en we horen de zanger ergens ver weg tussen het klokgelui heen. De violen zetten in, de drum neemt het over en ook zanger Roy laat zijn kopstem niet thuis. Het nummer klinkt met de eerste luisterbeurt aardig complex en aardig moeilijk te volgen, en ook met het refrein blijkt er wat te missen. Maar nadat ik het nummer wat tijd gunde om in te werken, merkte ik al weer dat je nooit op eerste indruk moet afgaan. We komen dichtbij het slot en het epische gedeelte kan beginnen.

De titelsong Poetry for the Poisoned bestaat uit 4 delen; Incubus, So long, All is Over en Dissection. Eindelijk krijg ik het gevoel dat hier echt een episch stuk staat te wachten. Kamelot heeft tot nu toe hun koor thuisgelaten maar hier trekken ze het allemaal uit de kast. Het heeft lang geduurd, maar eindelijk laat dit album zien wat het waard is. Ze hebben echt het beste voor het laatst bewaard,en ergens is het zonde. Dit soort muziek had ik het liefst over het hele album willen horen, maar ja, helaas heb je het niet voor het zeggen. Simone Simons is weer van de partij en word hier en daar vergezeld door een koor en een orkest. Er word veel afgewisseld tussen rustige en snelle stukken, tussen metal en klassiek. Supersnel gitaarwerk word afgewisseld met liefelijke vocale stukken, en baant zich een weg naar een zeer open en onverwacht einde. Dit is een kunstwerk waarvan ik zie dat het waarde heeft, maar moet het nog vinden.

Het album word afgesloten met Once Upon A Time en het is een lekker ouderwetse knaller die we altijd zien bij Kamelot. Het achtergrondkoor word nog even van de bank gehaald en het lijkt wel alsof ze aan het einde van het album toch maar te besluiten groot uit te pakken; iets wat aan het begin helemaal miste. De bonus track Thespian Drama volgt en denderend gitaarwerk zet een slot op het album. Nog even leuk voor de fans van de oude garde, die dit soort snelle nummers nog het liefst horen.

Uiteindelijk is Poetry for the Poisoned een show die alleen om de climax draait.

De clue van het verhaal snappen we, maar het verhaal zelf nog niet helemaal. Dus zullen we het maar overnieuw moeten horen om het volledig te begrijpen. Uiteindelijk zullen we wel zeggen: ‘O ging het daarom!’ maar voordat we daar zijn hebben we nog aardig wat luisterbeurten te gaan.