Abysmal Grief - Strange Rites Of Evil

• BandAbysmal Grief [IT]
• TitelStrange Rites Of Evil
• Release datum24-12-2015
• LabelHorror Records [DK]
• PromotorSure Shot Worx [DE]

Tracklist

01. Nomen Omen
02. Strange Rites Of Evil
03. Cemetery
04. Child Of Darkness (Bedemon cover)
05. Radix Malorum
06. Dressed In Black Cloaks

Het Italiaanse Abysmal Grief kwam op de valreep van 2015 nog met een nieuw album, hun vierde, net op tijd om het twintigjarige bestaan te markeren. Dan zijn vier albums er natuurlijk niet veel, maar de doomsters hebben daarnaast ook nog wel de nodige EP's en splits op het palmares. Zo besprak ik vorig jaar zomer nog hun nummer Hymn of the Afterlife in het kader van de split met Runes Order. Maar goed, nu naar de nieuweling: Strange Rites Of Evil.

Van Abysmal Grief weet je inmiddels in grote lijnen wel wat je kunt verwachten, dit is echt zo'n band die nooit voor grote verrassingen zal zorgen. Ik vind de horror-achtige doom vaak wel vrij typerend klinken voor de Italiaanse scene, waarin vaak veel ruimte is voor creepy klinkend orgelwerk en spooky klinkende vocale partijen. Het geheel klinkt vaak als soundtrack voor zo'n 'foute' old school horror-film. Vandaar ook dat veel Italiaanse bands 'horrordoom' als beschrijving wel past. Daarnaast hebben de muziek en de aanpak vaak ook wel wat theatraals, dat is naar mijn mening hier niet anders.

Grappig genoeg levert dat op Strange Rites Of Evil best pakkende muziek op, in weerwil van de boosaardige albumtitel. Wanneer je de lange opener Nomen Omen eenmaal op je hebt laten inwerken is er geen ontkomen meer aan, dit nestelt zich in je hoofd om er voorlopig niet meer uit te komen. Titelnummer Strange Rites Of Evil is daarna wel wat donkerder en slepender, maar voor doom-begrippen nog altijd redelijk 'op tempo'. Langzaamaan wordt het steeds donkerder, en met Cemetery nog slepender en onheilspellender. Het is vooral dreiging die uitgaat van de onvoorspelbare zang, terwijl de gitaarlijnen stoïcijns een donkere, hardnekkige onderlaag neerleggen. Of, zoals aan het eind van dit nummer, een smerige solo weggeven.

Child Of Darkness is een cover van de Bedemon-klassieker uit de zeventiger jaren. Uiteraard weet Abysmal Grief de authentieke sfeer goed te benaderen, maar laat het nummer wel 'eigen' klinken. Ik vind het echt een mooi nummer! Zo bouwt het album langzaam maar zeker op naar het monsterlijke einde: Dressed In Black Cloaks, dat met z'n 13 minuten mag gelden als hoogtepunt van deze plaat. Hierin zit werkelijk alles dat mij in de muziek van Abysmal Grief zo aantrekt. Vanaf het ingetogen, maar onheilspellende intro via een slepende, dreigende opbouw naar een boosaardige climax. Ik vind dit echt geweldig: Italiaanse horror in optima forma! De beelden mag je er zelf bij bedenken.