Acheron - Kult des Hasses

• BandAcheron [US]
• TitelKult des Hasses
• Release datum24-02-2014
• LabelListenable Records [FR]

Tracklist

01. Daemonum Lux
02. Satan Holds Dominion
03. Raptured to Divine Perversion
04. Jesus Wept (Again and Again)
05. Thy Father Suicide
06. Misanthropic Race
07. Whores and Harlots
08. Asphyxiation (Hands of God)
09. Concubine Do Diabo
10. Devil's Black Blood

Acheron ontstond eind jaren '80 in het epicentrum van de death metal ontwikkeling. Het plaatsje Tampa in Florida werd overspoeld met quasi-boosaardige, muzikale rakkers die het onderste uit de kan haalden qua ‘heaviness’. Elke week werd er weer een nieuw record gebroken; dan weer de snelste, dan weer de zwaarste of traagste metalband ooit. Het was een broeinest van gitzwarte creativiteit. De bekendste exponenten herinneren we ons vandaag de dag maar al te goed: Death, Morbid Angel en Obituary zijn legendarische namen aan wie vele nakomers nog altijd schatplichtig zijn. Onder de oppervlakte treffen we nog een hele reut andere acts aan. Acheron was zo’n subtopper die qua ‘evilness’ weer iedereen naar de kroon stak. Ik heb altijd het idee gehad dat hun Messe Noir-tape uit 1989 zo interessant was omdat opperhoofd Vincent Crowley een Church of Satan-prominent was en niet zozeer omdat het muzikaal nu zo’n aardverschuiving teweeg bracht.

We zijn vijftien jaar verder sinds die demo en Kult des Hasses is de achtste langspeler uit de blasfemische kronieken van de band rondom voormalig duivelspriester Crowley. Het is de eerste sinds 2009 en de groep hoofdverantwoordelijken is teruggebracht tot een trio. En wat valt er eigenlijk verder over te zeggen dan dat het een warm bad van traditionele death metal is. Goed verzorgd en hier en daar gelardeerd met de nodige black- en thrashinvloeden. Nummers als Thy Father Suicide en Jesus Wept (Again and Again) hakken op genadeloze wijze je morele besef aan gruzelementen. Crowley spuwt zijn antichristelijke theorieën venijnig en gemeend over de knielende massa heen.

Gehint wordt er vooral naar Deicide en Morbid Angel. Minder lomp dan de eerstgenoemde en minder technisch dan de laatstgenoemde band. Af en toe wordt de boel opgevrolijkt door een messcherpe solo of treedt er een hypnotiserende doompassage op de voorgrond.

De kanttekening die ik bij dit authentieke doodsgeweld wil maken, is het lichte gebrek aan vaardige songschrijverij. Zo deint openingsnummer Daemonum Lux nadat de pointe van het nummer al lang en breed gemaakt is, haast eindeloos voort op één tamelijk saaie riff. Dit euvel kom je in meer nummers tegen. Misanthropic Race en Whores And Harlots zijn onnodig opgerekt terwijl het in potentie toch tamelijk eruptieve death metalnummers zijn. De essentie van het album had gemakkelijk gevangen kunnen worden in vijfendertig á veertig minuten. In mijn beleving nog altijd de meest effectieve speelduur van een klassiek georiënteerde death metalplaat.