Aggression - Feels Like Punk, Sounds Like Thrash

• BandAggression [CA]
• TitelFeels Like Punk, Sounds Like Thrash
• Release datum01-06-2018
• LabelDissonance Productions [GB]
• PromotorPlastichead Music Distribution [GB]
• Genre Thrashmetal

Tracklist

01. Avalanche
02. Attack of the Ice Lizards
03. Jehovah's Evil Curse
04. Tales of Terror
05. Stench of Your Mediocre Existence
06. Riding with the Living Dead
07. Torturing the Deceased
08. Once Upon a Time in Hell
09. A River of Piss and Vinegar

Aggression is al ontstaan in 1984 op de avond van Halloween. Hun eerste album verscheen in 1987 met de titel The Full Treatment. Hierop volgden optredens met niet de minsten, te noemen: Agnostic Front, Nuclear Assault, Dark Angel en Possessed. Vanwege drugsproblemen en – naar eigen zeggen – verkeerde beslissingen, was de band al in 1989 zo dood als een pier. Het vervolgalbum dat in 1986 klaarstond om gereleased te worden, zag pas het levenslicht in 2005. De uiteindelijke terugkeer liet vervolgens nog tien jaar op zich wachten en in 2015 was het dan zover. De band is een ware inhaalslag aan het maken want verscheen in 2016 het album Fragmented Spirit Devils, ligt er anno 2018 het nieuwe werkje Feels Like Punk, Sounds Like Thrash op de planken.

Met helgeluiden neemt Avalanche het voortouw. Met Attack Of The Ice Lizards is al meteen duidelijk uit welk hout de muziek is gesneden: snelle thrash metal die lekker chaotisch uitpakt. Dat de intro van Tales Of Terror wel verdacht veel lijkt op de intro van Maidens Back To The Village zal wel louter op toeval berusten. De meerdere zangstijlen die elkaar afwisselen klinken wel erg beroerd waardoor het komediegehalte dan wel weer hoog uitpakt. De drums klinken wel erg op de achtergrond en is qua sound ook niet bepaald om over naar huis te schrijven. In verhouding staan de gitaren dan weer kneiterhard.

Waar elke band tegenwoordig in de studio retestrak kan inspelen en opnemen, is het juist fijn om te merken dat Aggression niet helemaal binnen de lijntjes kleurt. Dit draagt zeer bij aan de geloofwaardigheid en tilt het old-school niveau naar een hoger level. Qua zang is het wel een aardig zootje maar dit zal ook een kwestie van smaak zijn. Het lijkt alsof alle zangstijlen op één hoop geflikkerd zijn om er vervolgens een stamppot aan vocale uitbarstingen uit te rammen. Wat dat betreft is zanger Brian Langley net een kameleon die per nummer van kleur verandert. Er komen verder gave riffs en licks voorbij en dat maakt de boel uiterst draaglijk. De titel van de plaat doet de muziek compleet eer aan en ondanks de muzikale rommeligheid levert het een zeer vermakelijke rondrit op.