Anthrax - For All Kings

• BandAnthrax [US]
• TitelFor All Kings
• Release datum26-02-2016
• LabelNuclear Blast [DE]

Tracklist

Disc 1
01. You Gotta Believe
02. Monster At The End
03. For All Kings
04. Breathing Lightning
05. Suzerain
06. Evil Twin
07. Blood Eagle Wings
08. Defend/Avenge
09. All Of Them Thieves
10. This Battle Chose Us
11. Zero Tolerance
12. This Battle Chose Us
13. Zero Tolerance
Disc 2 (bonus)
1. Fight 'Em 'til You Can't (live)
2. A.I.R. (live)
3. Caught in a Mosh (live)
4. Madhouse (live)

Eigenlijk had Anthrax niet zoveel reden om John Bush in te ruilen voor een gerehabiliteerde Joey Belladonna. De band paste zich prima aan aan het veranderende metalklimaat. Keek eigenlijk nooit terug en bleef gewoon doorgaan met goede en soms minder goede platen uitbrengen. Het overal wild om zich heen slaande reünievierus bereikte ergens in de zeroes uiteindelijk toch de Bermudadragende New Yorkers. Anthrax stond vervolgens op de planken opnieuw als een huis met strakke retroshows waarin bekende lijfliederen als I Am The Law en Metal Thrashing Mad weer mochten vlammen als nooit tevoren. Allemaal leuk en wel maar de wereld verwachtte wel een nieuwe plaat natuurlijk.

Na lang wikken en wegen kwam in 2011 Worship Music uit. Aanvankelijk geschreven met/voor een andere zanger. Belladonna mocht het zootje overblèren en huplakee, een nieuw hoofdstuk uit de Anthraxkronieken is geboren. Het was een redelijk goed ontvangen album dat stilistisch goed aansloot bij Persistence Of Time, het vorige album met Joey Belladonna. Vijf jaar later is het de beurt aan For All Kings om de continuïteit van Anthrax te bestendigen.

For All Kings borduurt vanaf minuut één voort op Worship Music. Anthrax blijkt middels You Gotta Believe en het titelnummer ernstig opzoek naar meer melodie in een landschap waar Persistence Of Time en Worship Music ooit ontstaan zijn. En daar wringt ook direct de schoen. De melodietjes liggen teveel voor de hand in gemakkelijke meezingstukjes en een schaarse goede solo. Opnieuw met een volwassen klinkend metalalbum komen waar slechts de hoekige riffjes herinneren aan een roemrucht thrashverleden blijkt een klein bruggetje te ver. Anthrax is voorspelbaar en hier en daar zelfs ronduit uitgeblust. Niet vooruit te branden en kleurloos. Kun je zeggen wat je wil over de albums uit de jaren '90. Maar die straalden allen tenminste nog een eigenzinnige visie uit.

Aan het muzikale vakmanschap en de productie ligt het allemaal niet. Anthrax komt glimmend voor de dag. Met een in het oor springend gitaargeluid van een uit duizenden herkenbare Scott Ian en alles. Ook de voortreffelijke zang van Joey Belladonna is iets dat niet zomaar weg moet. Deze man is een alleskunner. Nee, wie hem in godvredesnaam die zeurderige zanglijntjes van Breathing Lightning liet zingen, dát is degene die weg moet.

Waar is de eigenwijsheid gebleven van Sound Of White Noise? Waar is de volwassenheid gebleven van We've Come For You All? Waar is de gedrevenheid gebleven van Spreading The Disease? Waar is de branie gebleven van Among The Living? Ik heb onder de plaat gekeken, ik heb erboven gekeken. In heb het in verschillende volgorden afgespeeld, ik heb teksten gelezen maar ik kan niets onderscheidends vinden aan For All Kings. Ja, het onderscheidt zich door zijn matte, kleffe composities. Maar dat was niet wat we zouden moeten zoeken.

Anthrax sleept zich zowel vermoeid als vermoeiend voort op For All Kings. Het heilige vuur is op enkele fragmenten na helemaal weg en dood. Ineens verlang ik dan toch naar die obligate retro thrash/speed plaat van de band die wél terugkijkt. Maar dat zal oude tijden ook niet kunnen evenaren. We houden het wel bij het leuke livebonusje dat erbij zit. Met nog maar eens A.I.R. en zo. Want op de planken is Anthrax vast nog lang niet uitgeblust.