Apostle of Solitude - Of Woe and Wounds

• BandApostle of Solitude [US]
• TitelOf Woe and Wounds
• Release datum31-10-2014
• LabelCruz Del Sur Music [IT]
• PromotorSure Shot Worx [DE]

Tracklist

01. Distance And The Cold Heart
02. Blackest Of Times
03. Whore's Wings
04. Lamentations of a Broken Man
05. Die Vicar Die
06. Push Mortal Coil
07. This Mania
08. Siren
09. Luna
10. Distance And The Cold Heart (Reprise)

Het Amerikaanse Apostle Of Solitude bestaat dit jaar tien jaar, en is toe aan album nummer drie: Of Woe And Wounds. Ondanks een deels gereviseerde bezetting sinds de eerste twee albums (Sincerest Misery, 2008 en Last Sunrise, 2010) verwacht ik geen grote verschuivingen in het bandgeluid, en verheug ik mij nog altijd op de doom/heavy metal-stijl die zo vertrouwd klinkt voor de kenners/liefhebbers van het Cruz Del Sur-materiaal.

Ingesloten tussen het (instrumentale) intro Distance And The Cold Heart en outro Distance And The Cold Heart (Reprise) worden we dan ook getrakteerd op acht treurigstemmende klassieke - soms uptempo - doom/heavy metal nummers. Of het aan de nieuwe snarenplukkers ligt weet ik niet, maar het klinkt op dit nieuwe album toch wel alsof Apostle Of Solitude een flinke schop onder de kont heeft gehad. Niet qua tempo uiteraard, dat zat er altijd al wel een beetje in, maar het geluid klinkt toch vooral voller dan op Last Sunrise, de muziek lijkt wel wat aan power te hebben gewonnen.

Na het klassieke doomintro Distance And The Cold Heart is Blackest Of Times een lekkere binnenkomer. Stampend ritme, heavy riffs, goede dubbele zang, echt een lekker zwaar nummertje. Met zowaar een versnelling aan het eind, waar het navolgende Whore's Wings mooi op aansluit. Het zijn vooral die uptempo passages waarmee Apostle Of Solitude zich onderscheidt van menig genregenoot. Dat beetje peper in de reet waardoor zo'n album net wat meer afwisseling biedt.

Daarmee verloochent de band de ware doom-roots zeker niet, zoals bijvoorbeeld Lamentations Of A Broken Man prima laat horen. Lekker log, traag, daarentegen met heerlijke cleane zang. Echt mooie, sferische doom zoals ik het graag hoor. Die Vicar Die borduurt daar lekker op voort, waarmee de band een prima dubbelslag slaat! Deze nummers bevatten zo'n ritme waar je lekker in mee kunt zwelgen en treuren, en daarmee de essentie van doom belichamen zoals ik dat graag hoor.

Met Push Mortal Coil gaan de Apostelen wat verder terug in de tijd, ik vind dit nummer, zeker in het begin, wel een Sabbathiaans geluid hebben, en dat is positief hoor. Authentiek, het gitaarwerk klinkt ook net wat lager, en opnieuw fraaie zang, toch wel een van de sterke punten van deze band. Luna lijkt daar nog wel een schepje bovenop te doen, wat een lekker vette riffs, met die typische buigingen aan het einde. Heavy, evengoed een mooi luisterliedje. 'The pain won't go away'.

Het zeer treurige slotakkoord is voor Distance And The Cold Heart (Reprise), waarmee het cirkeltje spreekwoordelijk rond is. Ik heb genoten van een grotendeels klassiek doomalbum, van een band die toch wel wat eigen trekjes heeft. En dat is te prijzen natuurlijk. Het spelen met tempo's en de aangename (vaak tweestemmige) vocalen zijn wat mij betreft de pluspunten. Ga dit gerust eens luisteren!