Apostle of Solitude - Until The Darkness Goes

• BandApostle of Solitude [US]
• TitelUntil The Darkness Goes
• Release datum12-11-2021
• LabelCruz Del Sur Music [IT]
• PromotorSure Shot Worx [DE]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. When the Darkness Comes
02. The Union
03. Apathy in Isolation
04. Deeper Than the Oceans
05. Beautifully Dark
06. Relive the Day

Apostle Of Solitude draait al een poosje mee, ik leerde de band (pas) in 2014 kennen met hun derde album Of Woe And Wounds. Ook From Gold To Ash (2018) heb ik van een bespreking voorzien, zodat ik wel durf te stellen dat ik deze band en z'n muziek inmiddels wel enigszins ken. Ik verwacht dan ook niet dat het nieuwe album Until The Darkness Goes grote verrassingen zal laten horen.

Over traditionele doom metal is het sowieso net zo lastig iets nuttigs of zinvols te schrijven als dat het genre zelf aan originaliteit doet. Het is nou eenmaal muziek waar weinig vernieuwing in zit, en die blijkbaar slechts aan een relatief beperkte groep van liefhebbers besteed is. Ik reken mijzelf daar zonder enige twijfel ook toe!

Bij de eerste beluistering krijgt het album direct vat op mij. In tegenstelling tot de trage start van de voorganger ben ik met de logge opener When the Darkness Comes direct bij de les. Ja, dit is de doom metal zoals ik die graag hoor! Slepende, treurigheid oproepende riffs zetten de juiste (sombere) toon, daarbij geholpen door de zeer melancholiek klinkende zang. De tweestemmigheid die met regelmaat wordt ingezet draagt daar volop aan bij.

Ik heb een beetje het gevoel dat Apostle Of Solitude nog wat zwaarder klinkt dan op de voorgaande albums. Het heavy metal-gehalte is inmiddels wel helemaal verdwenen, de band doet nu echt alleen nog maar aan trage, logge doom metal. Natuurlijk met een melodieuze inslag, getuige de ruime aandacht voor de zangpartijen, en de pakkende gitaarleads die her en der opduiken. Die vormen natuurlijk een prachtige wisselwerking met de logheid en het trage tempo van de muziek.

Zoals te verwachten was heb ik opnieuw genoten van een heerlijk klassiek doomalbum, van een band die stiekem toch wel wat eigen trekjes heeft. En dat is te prijzen natuurlijk. Het spelen met tempo's en de aangename, vaak tweestemmige vocalen zijn wat mij betreft de pluspunten. Echte favoriete tracks heb ik hier niet, het liefst hoor ik het album in z'n geheel, en is voor mij een prettig relax-moment.