Artizan - The Furthest Reaches

• BandArtizan [US]
• TitelThe Furthest Reaches
• Release datum24-04-2015
• LabelPure Steel Records [DE]
• PromotorPure Steel Promotions [DE]

Tracklist

01. Coming of Age
02. Summon the Gods
03. Hopeful Eyes
04. The Furthest Reaches
05. The Cleansing
06. Wardens of the New World
07. Heed The Warning
08. Supernova
09. Starchild
10. Into The Sun
11. Come Sail Away (Bonus)

Twee jaar geleden besprak ik het tweede album Ancestral Energy van het Amerikaanse gezelschap Artizan. Deze stond bol van de authentieke, melodieuze (US) heavy metal met een vleugje prog, verpakt in een sci-fi concept. Daar is nu een opvolger van verschenen, met de titel The Furthest Reaches. Geheel in de geest van de moderne tijd verschijnt de CD in twee versies: een 'standaard' versie, en een limited edition slipcase, met als bonus een coverversie van Styx's Come Sail Away en een andere albumhoes. De samenwerking met het Duitse Pure Steel Records is nog altijd van kracht.

Zowel qua concept als qua muzikale insteek is er niets noemenswaardigs veranderd, of het zou moeten zijn dat de band inmiddels een tweede gitarist in de gelederen heeft om een net wat voller geluid te kunnen neerzetten. Het album is wederom geproduceerd door Jim Morris (van de vermaarde Morrisound Studio in Tampa, Florida, VS) en opnieuw horen we Matt Barlow (Iced Earth) zijn vocale gastbijdrage leveren; net als trouwens Sabrina Valentine Cruz (Seven Kingdoms). Beiden spelen een rol in deze rockopera-achtige benadering, waarbij diverse vocalisten een bepaalde rol vertolken - denk bij het sci-fi concept overigens niet aan Agent Steel, zo ver gaat het echt niet.

Mijn grootste bezwaren op het vorige album waren te weinig variatie en te weinig eigen smoel. Nou zal ik zeker niet beweren dat Artizan zo goed naar mij geluisterd heeft, maar op dit nieuwe album zijn deze minpunten al aardig aangescherpt. Ondanks dat de muzikale richting dezelfde is gebleven, heeft de muziek meer diepgang gekregen. Daarbij lijkt dan toch ook wel een rol voor die tweede gitaar weggelegd - hoewel het in de studio natuurlijk ook met een enkele gitarist mogelijk is hoor ik hier toch regelmatig fraaie dubbele gitaarpartijen voorbijkomen. Sowieso heb ik regelmatig het idee dat de gitaarpartijen wat beter zijn uitgewerkt, en klinkt de muziek minder kaal wanneer wordt ingezet op fraaie leads.

Een aspect dat uiteraard gebleven is, is de pakkendheid van de muziek. Dit is met recht melodieuze metal, echter zonder dat het te cheesy wordt wat mij betreft. Daar staan ferme riffs garant voor, net als de krachtige vocalen van Tom Braden en de immer stevig doortimmerende Ty Tammeus. Wanneer na het rustige begin van Coming Of Age (het intro) in de vorm van Hopeful Eyes en het epische titelnummer The Furthest Reaches al de eerste paar knallers voorbijkomen vrees ik - met mijn gedachten nog bij het vorige album - dat Artizan zijn kruit al veel te snel verschoten heeft. Niets blijkt echter minder waar: Artizan blijkt gegroeid en houdt het gehele album lang het niveau van muziek en songs zeer aanvaardbaar.

Als muzikale vergelijking kom ik tot een band als Fates Warning, waar de band wel vaker mee vergeleken wordt, terwijl ik er zelf ook aardig wat van Crimson Glory in hoor - ook uit Florida natuurlijk. Luister als voorbeeld daarvan maar eens naar het zojuist al genoemde epische titelnummer, de conclusie ligt wel voor de hand dacht ik zo. Wat beide bands naar mijn mening dan ook als overeenkomst hebben, is dat ik ze allebei het best tot hun recht vind komen in de langzamere tot midtempo, epische nummers. Wanneer de snelheid omhoog gaat vind ik de muziek niet bijzonder genoeg om de band(s) te onderscheiden van veel genre-genoten.