Asphyx - Crush The Cenotaph

• BandAsphyx [NL]
• TitelCrush The Cenotaph
• Release datum22-11-2019
• LabelVic Records [NL]
• Genre Deathmetal, Doomdeath

Tracklist

01. Crush The Cenotaph
02. Rite Of Shades
03. The Krusher
04. Evocation [Live]
05. Wasteland of Terror [Live]

In mijn bespiegelingen omtrent Soulburn's meest recente re-release, kon ik niet om het noemen van de naam Asphyx heen. Die band komt hier wat uitgebreider aan de orde, want ook daarvan is weer eens wat oud materiaal opnieuw uitgebracht. Het betreft Crush The Cenotaph, en dan meer bepaald de EP uit 1992 - die op zijn beurt al deels een remake was van de demo van drie jaar eerder.

Crush the Cenotaph werd een jaar na de death metal mijlpaal The Rack uitgebracht. De line-up van die jaren mag gerust de klassieke Asphyx-samenstelling genoemd worden: Martin van Drunen op zang en bas, Eric Daniels op gitaar en Bob Bagchus op drums. Ironisch genoeg maakte van Drunen in die jaren maar heel kort deel uit van de band (1990-1992) terwijl hij sinds de herrijzenis in 2007 het enige "oude" bandlid is dat tot nu toe nog altijd in Asphyx zit - er zit sinds 2014 geen oorspronkelijk bandlid meer in.

De eerste drie nummers van de EP zijn indertijd opgenomen in de Woodhouse Studio en geproduceerd door Waldemar Sorychta (Moonspell, Samael, Despair). De nummers Evocation en Wasteland of Terror werden live opgenomen in Stockholm, Zweden op 30 november 1991. De cover art is van de hand van Axel Hermann (Iced Earth, Grave, Morgoth), de toegevoegde liner notes zijn afkomstig van Bob Bagchus.

Het geluid van Asphyx is op deze EP uit duizenden herkenbaar. Het logge doomdeath-monster met typerende zang van van Drunen deed het in die jaren erg goed, en dat begrijp ik helemaal. Zowel muziek als atmosfeer zijn verrukkelijk lomp en smerig, Asphyx mag gerust een voorloper genoemd worden van deze stijl, die op dat moment eigenlijk nog in ontwikkeling was. Old school avant la lettre, of zoiets.

Vooral het slepende The Krusher vind ik een heerlijk nummer. De kwaliteit van de twee live-tracks is niet helemaal om over naar huis te schrijven, al is de sfeer wel te vatten, laat het daar dan maar om gaan. Ingeklemd tussen de klassiekers The Rack en Last One On Earth zou Crush The Cenotaph misschien een beetje onderbelicht kunnen raken in de geschiedenis, dus deze heruitgave is zo gek nog niet bedacht!