Atrocity - Okkult

• BandAtrocity [DE]
• TitelOkkult
• Release datum26-04-2013
• LabelNapalm Records [AT]
• PromotorHard Life Promotion [NL]

Tracklist

01. Pandæmonium
02. Death By Metal
03. March Of The Undying
04. Haunted By Demons
05. Murder Blood Assassination
06. Necromancy Divine
07. Satans Braut
08. Todesstimmen
09. Masaya (Boca Del Infierno)
10. When Empires Fall To Dust
11. Beyond Perpetual Ice
12. La Voisine

Atrocity laat zich in 2013 weer eens van z'n beste, of in elk geval harde, kant horen. Hoewel al actief sinds 1985(!) vertoont de populariteit van de band pieken en dalen, binnen groepen liefhebbers van bepaalde subgenres, al naar gelang de muzikale richting die gevolgd wordt. De oorsprong lag ergens bij de technische death metal, maar uitstapjes naar synthesizerpop (Werk 80 en Werk 80 II) en etnische folk (After The Storm) werden niet door iedereen gewaardeerd.

Door middel van de DVD Die Gottlosen Jahre die vorig verscheen, heeft de band naar eigen zeggen al genoeg omgekeken naar het verleden, nu is het tijd om weer vooruit te gaan kijken. En dat begint dan met Okkult, wat het eerste album van een trilogie moet gaan worden. Atrocity belooft een terugkeer naar vertrouwde tijden met brute muziek, veel bombast, en vooral een veel meer duistere aanpak dan voorheen. Hiermee zouden liefhebbers van ouder materiaal als Hallucinations, Todessehnsucht en Blut, maar ook Atlantis, zich weer met de band kunnen vereenzelvigen.

Qua muziek gaat het inderdaad met regelmaat de bombastische kant op, een beetje a la filmmuziek of soundtrack zelfs. Mede verantwoordelijk daarvoor zijn niet alleen de gastvocalen van engeltje Liv Kristine (niet geheel toevallig de echtgenote van bandleider Alexander Krull), maar vooral de bijdragen van het Lingua Mortis Orkest onder leiding van Viktor Smolski (Rage), opgenomen te Minsk, Wit-Rusland. Qua stijl kun je daarbij denken aan een soort van theatrale, gothic benadering van thrash, death of black metal, iets als Moonspell, Cradle Of Filth, of zelfs Dimmu Borgir ten tijde van Death Cult Armageddon.

Wat ik knap gedaan vind, is dat de bombast en de gelaagdheid van de muziek nauwelijks ten koste gaat van de beluisterbaarheid en de toegankelijkheid. Het is geen ingewikkelde muziek geworden, maar laat zich juist als eenvoudig beluisteren. Pandaemonium opent met een dreigend en filmische intro, maar wanneer Alexander zijn woeste deathgrunt over de luisteraar heen stort zijn we bij de (harde) les. Afgewisseld met volle koorzang loodst het nummer de luisteraar langs een scala aan felle metalen muziekuitingen, waarvan de gemende deler een duistere sfeer is.

Dat het ook meer basic kan bewijst Death By Metal, een cliché heavy metal titel die toepasselijk blijkt voor deze standaard maar heavy track. Het nummer lijkt speciaal geschreven voor op het podium, deze zal het live erg goed doen. Ook Haunted By Demons is een meer klassieke heavy metal track, waardoor aan het begin van het album al een goede afwisseling lijkt te ontstaan. Want hieromheen kunnen de meer bombastische nummers March Of The Undying en Murder Blood Assassination dan fraai uitblinken. De symfonische en theatrale aspecten komen juist in die tracks goed naar voren.

Nadrukkelijk donker wordt het met Necromancy Divine, ik vind dit wel een spookachtig nummer. De vrouwenzang die hier alles behalve lieflijk klinkt zorgt daarvoor, terwijl de muzikale invulling strak en heavy is. Dat laatste geldt ook voor het in het Duits gezongen Satans Braut, dat niet alleen vanwege de taal aan Rammstein doet denken, maar een knipoog lijkt naar het (bescheiden hit)succes van die band. Na de heavy en meer stampende muziek is het dan weer tijd voor meer symfonische en epische muziek, waarmee zo langzamerhand naar het eind van het album toegewerkt kan worden.

Want When Empires Fall To Dust en Beyond Perpetual Ice keren weer terug naar de bombast en verhalende sfeer van het begin. Slepend, maar stiekem af en toe toch toegankelijk leggen dit soort nummers de nadruk op de sfeer, en dat is wat mij betreft prima gelukt. En dat geldt ook voor afsluiter La Voisine, waarin de band de albumtitel nog even (nou ja, even) alle eer aan doet.

Na alle muzikale omzwervingen die Atrocity in de loop der jaren gemaakt heeft kunnen we gerust constateren dat de band er weer helemaal is, en zeker nog niet verloren is voor de heavy muziek. Het wiel wordt niet opnieuw uitgevonden, maar qua muzikale invulling heeft Atrocity hier de goede toon te pakken. Met de belofte dat er nog een vervolg komt van nog twee van zulke albums zit de band dus nog wel even goed.