Autumn - Stacking Smoke

• BandAutumn [NL]
• TitelStacking Smoke
• Release datum24-01-2019
• LabelPainted Bass Records [NL]
• PromotorJBM Promotion [NL]
• Genre Progrock / metal

Tracklist

01. The Phantom Limb
02. Old Fuel
03. Stacked Smoke
04. Blackout
05. Cyanide Sky
06. Where the River Ends
07. Thursday
08. Fury (Forging Tempests, Pt. 1)
09. Shadow North (Forging Tempests, Pt. 2)
10. Shift to Silence (Forging Tempests, Pt. 3)
11. Beacon (Forging Tempests, Pt. 4)

Autumn behoorde vanaf eind jaren '90 tot de succesvolle stroming van Nederlandse 'female fronted' metalbands. De band is opgericht in 1995, als uitvloeisel van de Groningse doom/death metalband Internal Putrefaction. Met Nienke de Jong sinds 1999 als boegbeeld en frontdame werd stevig aan de weg getimmerd, en kende de band in het kielzog van gelijkgestemde collega's de nodige successen in de jaren '00. Met de toetreding van gitarist en mede-componist Jens van der Valk kreeg de band in die jaren een flinke kwaliteitsinjectie.

Evenals de meeste van de bands uit die periode is ook Autumn zo slim geweest om zich in de loop der jaren te beraden op de loopbaan en op de toekomst, en haar heil gezocht in een nadrukkelijke verbreding van de muzikale horizon. Na een relatieve stilte van een jaar of acht meldt de band zich weer aan het front met hervonden elan en een splinternieuw album: Stacking Smoke. Waarbij ik het overigens wel opvallend vind dat er al jaren geen oorspronkelijk bandlid meer in Autumn te vinden is.

De band wordt tegenwoordig gedragen door de gebroeders van der Valk op gitaar en bas, en de sinds 2008 aanwezige zangeres Marjan Welman - Nienke trad indertijd terug wegens gezondheidsproblemen. Daarnaast maken oudgediende drummer Jan Grijpstra en toetsenist Jan Munnik (tevens verantwoordelijk voor mix en master van het album) het vijftal dat Stacking Smoke heeft ingespeeld vol. Met de toetreding van een derde gitarist, tevens extra vocalist (Ronald Landa) en een permanente bassist (Maurice van der Es) kan Autumn z'n muziek ook op het podium optimaal tot uiting brengen.

Anno 2019 is Autumn natuurlijk al lang geen pure metalband meer. Het meest gaat de muziek nog richting dromerige, toegankelijke, progressieve rock, waarbij vooral de donkere, melancholieke sfeerzetting de hoofdrol voor zich opeist. Het is die sombere sfeer die wat mij persoonlijk betreft het album redt. Want heel eerlijk gezegd vind ik niet elke compositie op Stacking Smoke even spannend. Natuurlijk, er wordt uitmuntend gemusiceerd, dat is deze ervaren mannen wel toevertrouwd, terwijl ik ook met de zang van Marjan helemaal niks mis vind.

Het is ook even wennen om nauwelijks distortion in het gitaarwerk terug te horen. Ook het drumwerk knalt nergens, maar heeft vooral een dienende rol. Juist doordat geen van de 'klassieke' rock-instrumenten de hoofdrol inneemt, valt, naast de terecht op de voorgrond gemixte zang, het toetsenwerk op. Als sfeerelement zeker een pluspunt, terwijl zelfs een sterk geplaatste en uitgevoerde solo (zoals in Old Fuel) ook een absolute meerwaarde geeft.

Toch blijf ik me afvragen of het een bewuste keuze is geweest om juist de toetseninstrumenten er uit te laten springen ten koste van bijvoorbeeld de gitaar. Of is het mijn bekrompen metal-instelling die er voor zorgt dat ik zo denk? Het valt immers niet te ontkennen dat er enorm veel gebeurt binnen de afgewogen composities, iets dat vooral opvalt na meerdere luisterbeurten door de hoofdtelefoon. Maar juist door de subtiliteit daarvan mis ik in eerste wel de dynamiek bij meer 'oppervlakkige' beluistering.

Ik blijf geboeid luisteren naar nummers als Old Fuel, bijna-titelnummer Stacked Smoke, Blackout, het proggy Where the River Ends met z'n afwijkende ritmepatroontjes, en het opzwepende Shadow North. Toch betrap ik me na een paar keer luisteren telkens weer op het toenemende 'kabbel-gehalte' naarmate het album vordert. Ik blijk Stacking Smoke gewoon niet van begin tot einde in één keer tot mij te kunnen nemen. Het bijna uur dat het album duurt blijkt dan toch een hele zit, waarbij gaandeweg de aandacht verslapt.

Ik vermoed dat het mijn onwennigheid is om naar deze muziek te luisteren; ik ga de 'schuld' in elk geval niet leggen bij de compositorische en muzikale vaardigheden van de dame en heren van Autumn. Een aantal afzonderlijke tracks beluisteren gaat me prima af, het hele album is voor mij te veel van het goede. Desalniettemin hoor ik er de kwaliteit wel aan af; de liefhebber mag zich dan ook gelukkig prijzen dat Autumn weer terug is na een lange periode van bezinning. Het heeft de band in elk geval hoorbaar goed gedaan!