Bädr Vogu - Exitium

• BandBädr Vogu [US]
• TitelExitium
• Release datum30-09-2012
• LabelMemento Mori [ES]

Tracklist

01. Wolves In The Ruins
02. Soliloquy Of Belligerence
03. Nomad
04. Extinguished
05. Slumlord Blues
06. Barons Of Filth

Ja ja, daar heb je weer zo'n band waarop ik mijn superlatieven en m'n clichématige uitdrukking zwaar, zwaarder, zwaarst (of wat voor variant daarop dan ook) los mag laten. Deze keer is het het Amerikaanse kwintet van Bädr Vogu ('pronounced Bah-Dur Voh-Goo') dat mijn reeds verdorven hartje nog wat verder de ellende in mag trappen. De band speelt een mengelmoes van death, doom, crust, stoner, postrock, sludge en alles dat maar lomp en log is. Met als verbindende basis: de blues! Hoor die gitaren tekeer gaan, die bas lekker ouderwets klapperen, en dan die getormenteerde vocalen, een diepe grunt met af en toe een zieke krijs; je kunt je bijna niet voorstellen dat dit geheel afkomstig is uit het zonnige Californië.

O ja, vergeet ik in mijn enthousiasme nog bijna te vertellen dat het hier gaat om het eerste en enige full length album van Bädr Vogu: Exitium. Het is een nog vrij jonge band, ontstaan eind 2009. Na een demo in 2011 (op cassette!) bracht de band in datzelfde jaar hun debuutalbum in eigen beheer uit, alleen verkrijgbaar als digitale download.. Het onvolprezen Memento Mori heeft daarop besloten deze muziek op een CD te knallen en een fatsoenlijke release te geven, waarvoor hulde! Zes monsterlijke tracks, drie kwartier rauwe, slepende, logge muziek; ik ga er maar eens even lekker voor zitten.

Wanneer Exitium losgaat met Wolves In The Ruins weet je gelijk wat voor vlees je in de kuip hebt. Op het moment dat na het 'intro' dat basgeluid losbarst ben ik gelijk verkocht. De blues van Black Sabbath (die gitaarriff!) gecombineerd met old school death/doom achtige smerigheid, dit is echt de muziek waar ik warm voor loop, zeker in zo'n vieze uitvoering als hier. Na dit eerste nummer ben ik bevooroordeeld en kan Bädr Vogu bij mij nauwelijks nog kwaad doen. De sporadische uptempo oprispingen zijn precies voldoende om variatie te bieden tussen het logge geweld. Wat een heerlijke streling voor mijn gevoelige oortjes.

Eigenlijk doen Slumlord Blues (heerlijk smerige, sludgy blues) en Barons Of Filth (zou een goede bijnaam zijn voor de band) muziek en band nog het meest eer aan. De namen die me te binnen schieten bij het beluisteren zijn die van het Deense Undergang, het Israëlische Sonne Adam en het Gregor Mackintosh (Paradise Lost) project Vallenfyre. Het zijn allen bands die datzelfde tijdloze, enorm smerige geluid voortbrengen, waar ik dus zo gek op ben!

Het zal niet verbazen dat de lange, stroperig logge track Extinguished mijn favoriet van het album is, wat een ranzigheid wordt er hier op de luisteraar losgelaten. Liefhebbers die wel houden van een ranzige en drassige teistering van de gehoorgangen (die krijg je dus echt nooit meer schoon) slaan met Bädr Vogu's Exitium hun slag.